Wankomycyna jest antybiotykiem stosowanym w leczeniu zakażeń wywołanych przez organizmy Gram-dodatnie oporne na antybiotyki beta-laktamowe , takie jak gronkowce oporne na metycylinę (MRSA), grupa Streptococcus viridans, szczepy odporne na penicylinę / cefalosporyny Streptococcus pneumoniae i gatunki Enterococcus oporne na penicylinę / ampicylinę. Postać doustna, która nie jest wchłaniana, jest stosowana w leczeniu rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego wywołanego przez Clostridium difficile. Wankomycynę stosuje się również u pacjentów z nietolerancją lub uczuleniem na antybiotyki beta-laktamowe.
Wankomycyna została powiązana z nefrotoksycznością i ototoksycznością, chociaż wydaje się, że wiele z tych raportów odzwierciedlało zanieczyszczenia we wczesnych preparatach. Monitorowanie nefrotoksyczności związanej z wankomycyną jest zalecane tylko u pacjentów z upośledzoną czynnością nerek, otrzymujących agresywne lub długotrwałe schematy leczenia wankomycyną lub pacjentów z grupy wysokiego ryzyka, w tym pacjentów przyjmujących jednocześnie inne leki nefrotoksyczne.
W celach terapeutycznych zalecane są minimalne stężenia monitorowanie wankomycyny, najlepiej nabytej w stanie stacjonarnym (tuż przed czwartą dawką). Aby uniknąć rozwoju oporności, minimalne stężenia wankomycyny powinny pozostać powyżej 10,0 mcg / ml. Powikłane infekcje wymagają wyższych poziomów docelowych, zwykle od 15,0 do 20,0 mcg / ml. Maksymalne stężenia nie korelują dobrze ze skutecznością lub nefrotoksycznością, ale mogą być przydatne w badaniach farmakokinetycznych lub dla wybranych pacjentów.