Brytyjski hymn narodowy w obecnej formie pochodzi z XVIII wieku. Słowa i melodia są anonimowe i mogą pochodzić z XVII wieku.
„God Save The King” była patriotyczną pieśnią wykonaną po raz pierwszy publicznie w Londynie w 1745 roku, która stała się znana jako hymn narodowy na początku XIX wieku.
We wrześniu 1745 roku „Młody pretendent” do brytyjskiego tronu, książę Karol Edward Stuart, pokonał armię króla Jerzego II pod Prestonpans, niedaleko Edynburga.
W przypływie patriotycznego zapału, gdy do Londynu dotarły wieści o Prestonpans, lider zespołu Theatre Royal przy Drury Lane zaaranżował „God Save The King” na występ po przedstawieniu. Był to ogromny sukces i powtarzano go co wieczór.
Ta praktyka szybko rozprzestrzeniła się na inne teatry i w ten sposób ustanowiono zwyczaj witania monarchów pieśnią, gdy wchodził do miejsca publicznej rozrywki.
Nie ma autoryzowanej wersji hymnu narodowego, ponieważ słowa są kwestią tradycji. Z biegiem lat dodawano dodatkowe wersety, ale są one rzadko używane.
Obecnie używane są słowa śpiewane w 1745 roku, zastępując „królową” słowem „król” tam, gdzie to stosowne. Przy oficjalnych okazjach zwykle śpiewa się tylko pierwszą zwrotkę.
Słowa hymnu narodowego są następujące:
Boże, chroń naszą łaskawą Królową!
Niech żyje nasza szlachetna Królowa !
Boże chroń królową!
Wyślij ją zwycięską,
szczęśliwą i chwalebną,
Pragnij królować nad nami,
Boże chroń królową.
Twoje najwspanialsze dary w sklepie
Na nią z przyjemnością wylewa,
Niech długo króluje.
Niech broni naszych praw,
I zawsze daje nam powód,
Aby śpiewać sercem i głosem,
Boże chroń królową.
Brytyjska melodia była używana w innych krajach. Europejczycy odwiedzający Wielką Brytanię w XVIII wieku dostrzegli przewagę kraju posiadającego tak rozpoznawalny symbol muzyczny.
W sumie około 140 kompozytorów, w tym Beethoven, Haydn i Brahms, wykorzystało tę melodię w swoich kompozycjach.