Góra Tambora, zwana także górą Tamboro, indonezyjska Gunung Tambora, wulkaniczna góra na północnym wybrzeżu wyspy Sumbawa w Indonezji, która w kwietniu 1815 r. erupcja wulkanu w zapisanej historii. Ma teraz 2851 metrów (9354 stóp) wysokości, tracąc większość swojego szczytu podczas erupcji z 1815 roku. Wulkan pozostaje aktywny; mniejsze erupcje miały miejsce w 1880 i 1967 r., a epizody zwiększonej aktywności sejsmicznej miały miejsce w 2011, 2012 i 2013 r.
NASA / JSC
Katastrofalna erupcja Tambory rozpoczęła się 5 kwietnia 1815 roku od niewielkich wstrząsów i przepływów piroklastycznych. Trzaskający podmuch rozerwał górę wieczorem 10 kwietnia. Wybuch, potoki piroklastyczne i tsunami, które po nim nastąpiły, zabiły co najmniej 10 000 wyspiarzy i zniszczyły domy 35 000 kolejnych. Przed erupcją góra Tambora miała około 4300 metrów (14 000 stóp) wysokości. Po zakończeniu erupcji pozostała kaldera rozciągająca się na około 6 km (3,7 mil).
Encyclopædia Britannica, Inc./Kenny Chmielewski i Christine McCabe
Wielu wulkanologów uważa, że góra Tambora erupcja jako największe i najbardziej niszczycielskie zdarzenie wulkaniczne w zarejestrowanej historii, wyrzucające do atmosfery aż 150 km sześciennych (około 36 mil sześciennych) popiołu, pumeksu i innych skał oraz aerozoli – w tym szacunkowo 60 megaton siarki. Ponieważ materiał ten zmieszał się z gazami atmosferycznymi, zapobiegał przedostawaniu się znacznych ilości światła słonecznego do powierzchni Ziemi, ostatecznie zmniejszając średnią globalną temperaturę nawet o 3 ° C (5,4 ° F). Natychmiastowe skutki były najgłębsze na Sumbawie i okolicznych wyspach. Około 80 000 ludzi zmarło z powodu chorób i głodu, ponieważ zbiory nie mogły rosnąć. W 1816 r. W częściach świata tak odległych jak zachodnia Europa i wschodnia Ameryka Północna występowały sporadyczne okresy obfitych opadów śniegu i zabijających mrozów w czerwcu, lipcu i sierpniu. Takie zimne dni doprowadziły do nieurodzaju i głodu w tych regionach, a rok 1816 nazwano „rokiem bez lata”.