Pragmatyzm i symboliczna interakcja siebie i obiektywizmu świata w sferze społecznej: podkreślił, że „indywidualny umysł może istnieć tylko w stosunku do innych umysłów o wspólnych znaczeniach”: 5. Dwa najważniejsze korzenie pracy Meada i symbolicznego interakcjonizmu w generalnie są filozofią pragmatyzmu i behawioryzmu społecznego.
Behawioryzm społeczny (w przeciwieństwie do behawioryzmu psychologicznego) odnosi się do zainteresowania Meada bodźcami w postaci gestów i obiektów społecznych o bogatym znaczeniu, a nie nagich obiektów fizycznych, które psychologowie behawioryści uważali za bodźce.
Pragmatyzm to szeroko zakrojone stanowisko filozoficzne, z którego można wyodrębnić kilka aspektów wpływów Meada na cztery główne założenia:
- Prawdziwa rzeczywistość nie istnieje „gdzieś tam” w prawdziwym świecie , „jest aktywnie tworzony, gdy działamy w świecie i wobec niego”.
- Ludzie pamiętają i opierają swoją wiedzę o świecie na tym, co było dla nich przydatne i prawdopodobnie zmienią to, co już nie działa. „
- Ludzie definiują społeczne i fizyczne„ przedmioty ”, które napotykają na świecie, stosownie do tego, jak ich używają.
- Jeśli chcemy zrozumieć aktorów, musimy oprzeć to zrozumienie na tym, na czym ludzie faktycznie to robią.
Trzy z tych pomysłów są kluczowe dla symbolicznego interakcjonizmu:
- Skupienie się na terakcja pomiędzy aktorem a światem
- Postrzeganie aktora i świata jako dynamicznych procesów, a nie statycznych struktur i
- zdolność aktora do interpretowania świata społecznego.
Zatem dla Meada i symbolicznych interakcjonistów świadomość nie jest oddzielona od akcji i interakcji, ale jest integralną częścią obu. Symboliczny interakcjonizm jako filozofia pragmatyczna był poprzednikiem filozofii transakcjonalizmu. Teorie Meada, oparte częściowo na pragmatyzmie i behawioryzmie, zostały przekazane wielu absolwentom Uniwersytetu w Chicago, którzy następnie ustalili symboliczny interakcjonizm.: 347–50
Filozofia społeczna (behawioryzm) Edytuj
Miód pitny był bardzo ważną postacią w XX-wiecznej filozofii społecznej. Jedną z jego najbardziej wpływowych idei było wyłonienie się umysłu i jaźni z procesu komunikacji między organizmami, omówionego w Mind, Self and Society (1934) , znany również jako behawioryzm społeczny. Koncepcja tego, w jaki sposób umysł i ja wyłaniają się ze społecznego procesu komunikowania się przez znaki, założyła symboliczną interakcjonistyczną szkołę socjologii.
Intelektualnie zakorzeniony w dialektyce heglowskiej i filozofii procesu, Mead, podobnie jak John Dewey, rozwinął bardziej materialistyczną filozofię procesu opartą na ludzkim działaniu, a szczególnie na działaniu komunikacyjnym. Działalność ludzka jest w sensie pragmatycznym kryterium prawdy, a poprzez działalność człowieka tworzy się znaczenie. Aktywność, w tym działalność komunikacyjna, jest środkiem, dzięki któremu konstytuuje się nasze poczucie jaźni. Istotą behawioryzmu społecznego Meada jest to, że umysł nie jest substancją znajdującą się w jakiejś transcendentnej sferze, ani nie jest jedynie serią wydarzeń, które mają miejsce w obrębie fizjologicznej struktury człowieka. Podejście to sprzeciwiało się tradycyjnemu poglądowi na umysł jako odrębny od ciało. Pojawienie się umysłu uwarunkowane jest interakcją między organizmem ludzkim a jego środowiskiem społecznym; to właśnie poprzez uczestnictwo w społecznym akcie komunikacji jednostki realizują swój potencjał zachowań o znacznym znaczeniu symbolicznym, czyli myśli. Umysł w miodzie pitnym ”. terminów, to zindywidualizowane skupienie się na procesie komunikacji. Jest to zachowanie językowe ze strony jednostki. Nie ma zatem „umysłu lub myśli bez języka”; a język (treść umysłu) „jest jedynie rozwojem i wytworem interakcji społecznych”.: 191–92 Zatem umysł nie daje się zredukować do neurofizjologii jednostki organicznej, ale pojawia się w „dynamicznym, trwającym procesie społecznym” : 7 co stanowi ludzkie doświadczenie.
Dla Meada umysł powstaje w wyniku społecznego aktu komunikacji. Koncepcja aktu społecznego Meada odnosi się nie tylko do jego teorii umysłu, ale do wszystkich aspektów jego filozofii społecznej. Jego teoria „umysłu, jaźni i społeczeństwa” jest w istocie filozofią aktu z okresu z punktu widzenia procesu społecznego obejmującego interakcję wielu jednostek, tak jak jego teoria wiedzy i wartości jest filozofią aktu z punktu widzenia jednostki doświadczającej w interakcji z otoczeniem. Działanie jest bardzo ważne dla jego teorii społecznej i, Według Meada działania zachodzą również w ramach procesu komunikacyjnego.
Początkowa faza aktu jest gestem, który jest ruchem przygotowawczym, który umożliwia innym osobom uświadomienie sobie intencji danego organizmu.Sytuacja podstawowa to rozmowa gestów, w której gest pierwszej osoby wywołuje ruch przygotowawczy drugiej osoby, a gest drugiego organizmu z kolei wywołuje reakcję w pierwszej osobie. Na tym poziomie nie ma komunikacji. Żaden organizm nie jest świadomy wpływu swoich własnych gestów na drugi; gesty są nieistotne. Aby komunikacja miała miejsce, każdy organizm musi mieć wiedzę o tym, jak druga osoba zareaguje na jego własny, trwający czyn. Tutaj gesty są znaczącymi symbolami. Znaczący symbol to rodzaj gestu, który może wykonać tylko człowiek. Gesty stają się znaczącymi symbolami, gdy budzą w jednostce, która czyni je taką samą reakcją, jaką mają wywoływać u tych, do których gesty są adresowane. Tylko wtedy, gdy mamy znaczące symbole, możemy naprawdę komunikować się .:356–57 Ludzka percepcja oparta na miodzie pitnym w „ogniwie działania”.: 148 Postrzegamy świat w kategoriach „środków do życia”.: 120 Aby postrzegać pożywienie, jest postrzeganie jedzenia. Postrzegać dom, to dostrzegać schronienie. To znaczy, percepcja jest w kategoriach działania. Teoria percepcji Meada jest podobna do teorii JJ Gibsona.
Akty społeczneEdit
Mead argumentował w zgodzie z Durkheimem, że jednostka jest produktem trwającego, wcześniej istniejącego społeczeństwa , a dokładniej interakcje społeczne, które są konsekwencją społeczeństwa sui generis. Jaźń powstaje, gdy jednostka staje się dla siebie przedmiotem. Mead argumentował, że jesteśmy obiektami najpierw dla innych ludzi, a po drugie stajemy się obiektami dla siebie, przyjmując perspektywa innych ludzi. Język umożliwia nam mówienie o sobie w taki sam sposób, jak o innych ludziach, a tym samym poprzez język stajemy się dla siebie inni. We wspólnych działaniach, które Mead nazwał aktami społecznymi, ludzie uczą się widzieć siebie od strony punkt widzenia ich współtwórców. Centralnym mechanizmem w ramach aktu społecznego, który umożliwia przyjmowanie perspektywy, jest wymiana pozycji. Osoby w ramach aktu społecznego często zmieniają pozycje społeczne (np. dawanie / otrzymywanie, proszenie / pomaganie, wygrywanie / przegrywanie, ukrywanie / szukać mówienie / słuchanie). W grach dla dzieci dochodzi do powtarzającej się wymiany pozycji, na przykład w chowanego, a Mead argumentował, że jest to jeden z głównych sposobów, w jakie rozwija się perspektywa.
Jednak w przypadku Meada, w przeciwieństwie do Deweya i JJ Gibson, kluczem jest nie tylko ludzkie działanie, ale raczej działanie społeczne. U ludzi „manipulacyjna faza aktu” jest społecznie zapośredniczona, to znaczy działając wobec przedmiotów, ludzie jednocześnie przyjmują perspektywę innych wobec tego przedmiotu. . To właśnie Mead rozumie przez „akt społeczny” w przeciwieństwie do zwykłego „aktu” (to ostatnie jest pojęciem Deweya). Zwierzęta inne niż ludzkie również manipulują przedmiotami, ale jest to manipulacja nie-społeczna, nie przyjmują perspektywa innych organizmów wobec przedmiotu. Ludzie natomiast patrzą na przedmioty z perspektywy innych aktorów, a to umożliwia złożone społeczeństwo ludzkie i subtelną koordynację społeczną. W społecznym akcie wymiany gospodarczej, na przykład, zarówno kupujący a sprzedawca musi przyjmować siebie nawzajem spojrzenia na wymieniany przedmiot. Sprzedawca musi uznać wartość dla kupującego, podczas gdy kupujący musi uznać, że pieniądze są pożądane dla sprzedającego. Wymiana gospodarcza może nastąpić tylko przy takiej wzajemnej perspektywie. (Mead był pod wpływem Adama Smitha.)
Natura selfEdit
Finał częścią społecznej teorii Meada jest umysł jako indywidualny element procesu społecznego .:178–79 Mead stwierdza, że „jaźń jest procesem społecznym”, co oznacza, że istnieje szereg działań, które mają miejsce w umyśle, aby pomóc sformułować swoje pełne ja. Jak już wspomniano, Mead przedstawił siebie i umysł w kategoriach procesu społecznego. Gdy gesty są przejmowane przez indywidualny organizm, organizm indywidualny przyjmuje także zbiorowe postawy innych w postaci gestów i odpowiednio reaguje na inne zorganizowane postawy.: 178–79 Mead ten proces charakteryzuje Mead jako ja i motyw. „Ja” jest społeczną jaźnią, a „ja” jest odpowiedzią na „mnie”. Innymi słowy, „ja” jest odpowiedzią jednostki na postawy innych, podczas gdy „ja” to zorganizowany zbiór postaw innych osób, które jednostka przyjmuje.: 174–86
Miód pitny rozwija „rozróżnienie między„ ja ”i„ mnie ”Williama Jamesa.„ Ja ”jest nagromadzonym zrozumieniem„ uogólnionego innego ”, tj. tego, jak myślimy, że„ grupa postrzega siebie ”itd.„ Ja ”jest jednostką” s impulsy. „Ja” jest jaźnią jako podmiotem; „Ja” jest jaźnią jako przedmiotem. „Ja” jest poznającym, „Ja” jest poznawanym. Umysł lub strumień myśli jest autorefleksją ruchy interakcji między „ja” i „mnie”.W rozmowie gestów nie ma ani „ja”, ani „mnie”; cały akt jeszcze się nie dokonał, ale na tym polu gestu odbywa się przygotowanie: 175. Dynamika ta wykracza poza wąski sens osobowości i stanowi podstawę teorii ludzkiego poznania. Dla Meada proces myślowy jest zinternalizowanym dialogiem między „ja” i „mnie”. Mead zakorzenił „percepcję” i znaczenie siebie „głęboko i socjologicznie w„ wspólnej praktyce tematycznej ”, znalezionej szczególnie w spotkaniach towarzyskich .:166
Rozumiany jako połączenie„ ja ”i„ Ja „, Mead” okazuje się być wyraźnie uwikłanym w socjologiczną egzystencję. Dla Meada istnienie we wspólnocie jest ważniejsze od indywidualnej świadomości. Najpierw trzeba uczestniczyć w różnych pozycjach społecznych w społeczeństwie, a dopiero potem można wykorzystać to doświadczenie, aby spojrzeć z perspektywy innych i stać się „świadomym”.
Filozofia naukiEdit
Miód pitny był głównym filozofem amerykańskim z racji bycia, wraz z Johnem Deweyem, Charlesem Peirce i Williamem Jamesem, jednym z twórców pragmatyzmu. Wniósł także znaczący wkład do filozofii przyrody, nauki i historii, antropologii filozoficznej i filozofii procesowej. Dewey i Alfred North Whitehead uważali Meada za myśliciela pierwszej rangi. Jest klasycznym przykładem teoretyka społecznego, którego prace nie mieszczą się łatwo w konwencjonalnych granicach dyscyplinarnych.
Jeśli chodzi o pracę nad filozofią nauki, Mead starał się znaleźć psychologiczne źródło nauki w wysiłkach jednostek, aby zdobyć władzę nad swoim środowiskiem. Pojęcie obiektu fizycznego wynika z manipulacyjnego doświadczenia. Istnieje związek społeczny z przedmiotami nieożywionymi, ponieważ organizm przyjmuje rolę rzeczy, którymi manipuluje bezpośrednio lub którymi pośrednio manipuluje w percepcji. Na przykład, przyjmując (introjektując lub naśladując) oporną rolę ciała stałego, jednostka uzyskuje poznanie tego, co jest „wewnątrz” rzeczy nieożywionych. Historycznie rzecz biorąc, koncepcja obiektu fizycznego wyrosła z animistycznej koncepcji wszechświata.
Doświadczenie kontaktowe obejmuje doświadczenia związane z pozycją, równowagą i wsparciem, które są wykorzystywane przez organizm, kiedy tworzy swoje koncepcje świat fizyczny. Nasze naukowe koncepcje przestrzeni, czasu i masy są wyjęte z manipulacyjnego doświadczenia. Takie pojęcia, jak pojęcie elektronu, również wywodzą się z manipulacji. Rozwijając naukę, tworzymy hipotetyczne obiekty, aby pomóc sobie w kontrolowaniu przyrody. Koncepcja teraźniejszości jako odrębnej jednostki doświadczenia, a nie jako procesu stawania się i znikania, jest fikcją naukową stworzoną w celu ułatwienia dokładnego pomiaru. W naukowym światopoglądzie bezpośrednie doświadczenie zostaje zastąpione konstrukcjami teoretycznymi. Ostatecznym doświadczeniem jest jednak manipulacja i kontakt po zakończeniu aktu.
Zabawa i gra oraz uogólniony innyEdytuj
Mead teoretyzował, że ludzie zaczynają rozumieć świat społeczny poprzez „zabawę” i „grę”. Zabawa jest najważniejsza w rozwoju dziecka. Dziecko przyjmuje różne role, które obserwuje w „dorosłym” społeczeństwie i odgrywa je, aby zrozumieć różne role społeczne. Na przykład najpierw odgrywa rolę policjanta i następnie złodziej grając w „Policjantów i zbójców”, a w „Doktora” wciela się w rolę lekarza i pacjenta. W wyniku takiej zabawy dziecko uczy się stawać zarówno podmiotem, jak i przedmiotem i zaczyna budować Jest to jednak jaźń ograniczona, ponieważ dziecko może odgrywać rolę tylko odrębnych i oddzielnych innych, nadal brakuje mu bardziej ogólnego i zorganizowanego poczucia siebie.: 360
W następnym etapie, Na etapie gry wymagane jest, aby osoba rozwijała w pełni poczucie siebie, podczas gdy na etapie zabawy dziecko wciela się w role odrębnych innych, na etapie gry dziecko musi wcielić się w rolę wszystkich innych zaangażowanych w grę. Co więcej, role te muszą mieć ze sobą określony związek na etapie gry, Mead podaje swój słynny przykład meczu baseballowego :: 151
Ale w grze, w której bierze udział wiele osób, dziecko przyjmujące jedną rolę musi być gotowe na przyjęcie roli wszystkich innych. Jeśli dostanie piłkę dziewięć, musi mieć odpowiedzi na każdą pozycję związaną z jego własną pozycją. Musi wiedzieć, co zrobią wszyscy inni, aby odegrać swoją własną grę. Musi przyjąć wszystkie te role. Nie wszyscy muszą być obecni w świadomości w tym samym czasie, ale w niektórych momentach musi on mieć trzy lub cztery osoby obecne w jego własnej postawie, na przykład ten, który ma rzucić piłkę, ten, który idzie złapać go i tak dalej. Odpowiedzi te muszą do pewnego stopnia być obecne w jego własnym składzie.W grze istnieje zatem zestaw odpowiedzi takich innych osób tak zorganizowanych, że postawa jednego wywołuje odpowiednie nastawienie drugiego.
Na etapie gry zaczyna się organizacja i wyłaniają się określone osobowości. Dzieci zaczynają umieć funkcjonować w zorganizowanych grupach i, co najważniejsze, określać, co będą robić w określonej grupie.: 360–61 Mead nazywa to „pierwszym spotkaniem dziecka z„ innym uogólnionym ”, które jest jednym z główne koncepcje Mead proponuje dla zrozumienia pojawiania się (społecznej) jaźni w ludziach. „Uogólniony inny” może być rozumiany jako rozumienie danej czynności, a aktorzy „umieszczają w tej czynności z perspektywy wszystkich innych zaangażowanych w czynność. Poprzez zrozumienie „uogólnionego innego” jednostka rozumie, jakiego rodzaju zachowanie jest oczekiwane, odpowiednie itd. W różnych sytuacjach społecznych.
Niektórzy mogą stwierdzić, że akty społeczne (np. Gry i rutynowe formy interakcji społecznych) umożliwiają przyjęcie perspektywy poprzez „wymianę pozycji”. Zakładając, że gry i rutynowe akty społeczne mają zróżnicowane pozycje społeczne i że te pozycje tworzą nasze perspektywy poznawcze, to może się zdarzyć, że przechodząc między rolami w grze (np. Między ukrywaniem się a szukaniem lub kupowaniem a perspektywa drugiego. Ta nowa interpretacja ujęcia Meada polegająca na przyjmowaniu perspektywy drugiej osoby ma wsparcie eksperymentalne.