SocratesEdit
Uważa się, że Sokrates urodził się w Atenach w V wieku pne, jest punktem zwrotnym w filozofii starożytnej Grecji. Ateny były ośrodkiem nauki, a sofiści i filozofowie podróżowali z całej Grecji, aby uczyć retoryki, astronomii, kosmologii i geometrii. Jednak wielki mąż stanu Perykles był blisko związany z tą nową wiedzą i przyjacielem Anaksagorasa, a jego polityczni przeciwnicy zaatakowali go, wykorzystując konserwatywną reakcję przeciwko filozofom; zbrodnią stało się badanie rzeczy znajdujących się ponad niebiosami lub pod ziemią, które były uważane za bezbożnych. Mówi się, że Anaksagoras został oskarżony i uciekł na wygnanie, gdy Sokrates miał około dwudziestu lat. Istnieje opowieść, że Protagoras również został zmuszony do ucieczki, a Ateńczycy spalili jego książki. Sokrates jest jednak jedynym podmiotem zarejestrowanym jako oskarżony na mocy tego prawa, skazany i skazany na śmierć w 399 pne (patrz Proces Sokratesa). W wersji swojego przemówienia obronnego przedstawionej przez Platona twierdzi, że to zawiść, którą wzbudza z powodu bycia filozofem, będzie go skazać.
Podczas gdy filozofia była ugruntowanym zajęciem przed Sokratesem, Cyceron uważa go za „pierwszego, który sprowadził filozofię z niebios, umieścił ją w miastach, wprowadził do rodzin i zmusił do zbadania życia i moralności, dobra i zła”. Z tego względu zostałby uznany za twórcę filozofii politycznej. Przyczyny tego zwrotu w kierunku tematów politycznych i etycznych pozostają przedmiotem wielu badań.
Fakt, że wiele rozmów z udziałem Sokratesa (o których opowiadają Platon i Ksenofont) kończy się bez wyciągnięcia zdecydowanych wniosków lub, w sposób teoretyczny, wywołał debatę na temat znaczenia metody sokratejskiej. Mówi się, że Sokrates podążał tym dociekliwym stylem badania pytań i odpowiedzi na wiele tematów, zwykle usiłując znaleźć dającą się obronić i atrakcyjną definicję cnoty.
Podczas gdy nagrane rozmowy Sokratesa rzadko dostarczają definitywna odpowiedź na badane pytanie, powraca kilka maksym lub paradoksów, z których stał się znany. Sokrates nauczał, że nikt nie chce tego, co jest złe, więc jeśli ktoś robi coś naprawdę złego, musi to być niechętne lub z powodu ignorancji w związku z tym wszelka cnota jest wiedzą. Często zwraca uwagę na własną ignorancję (twierdząc, że nie wie, na przykład, czym jest odwaga). Platon przedstawia go jako wyróżniającego się na tle zwykłego biegu ludzkości tym, że chociaż wiedzą nic szlachetnego i dobrego, nie wiedzą, że nie wiedzą, natomiast Sokrates wie i przyznaje, że nie wie nic szlachetnego i dobrego.
Liczne kolejne ruchy filozoficzne były inspirowane przez Sokratesa lub jego yo. Unger Associates. Platon wyznacza Sokratesa jako głównego rozmówcę w swoich dialogach, wyprowadzając z nich podstawę platonizmu (a co za tym idzie, neoplatonizmu). Z kolei uczeń Platona, Arystoteles, skrytykował i rozwinął doktryny, które przypisywał Sokratesowi i Platonowi, tworząc fundament arystotelizmu. Antystenes założył szkołę, która stała się znana jako cynizm, i oskarżył Platona o wypaczanie nauk Sokratesa. Zenon z Citium z kolei dostosował etykę cynizmu do wyrażenia stoicyzmu. Epikur studiował u nauczycieli platońskich i pirronistów, zanim wyrzekł się wszystkich poprzednich filozofów (w tym Demokryta, na którego atomizmie opiera się filozofia epikurejska). Ruchy filozoficzne, które miały zdominować życie intelektualne Cesarstwa Rzymskiego, narodziły się w tym gorączkowym okresie po działalności Sokratesa i były bezpośrednio lub pośrednio przez niego zależne. Zostały również wchłonięte przez rozszerzający się świat muzułmański w VII-X wieku. AD, z którego wrócili na Zachód jako podwaliny filozofii średniowiecznej i renesansu, jak omówiono poniżej.
PlatoEdit
Platon był Ateńczyka pokolenia po Sokratesie. Starożytna tradycja przypisuje mu trzydzieści sześć dialogów i trzynaście listów, chociaż z tych tylko dwudziestu czterech dialogów są obecnie powszechnie uznawane za autentyczne; większość współczesnych uczonych uważa, że co najmniej dwadzieścia osiem dialogów i dwa listy zostały w rzeczywistości napisane przez Platona, chociaż wszystkie z trzydziestu sześciu dialogów mają swoich obrońców. Kolejnych dziewięć dialogów przypisuje się Platonowi, ale uznano je za fałszywe nawet w starożytności.
Platon w dialogach pojawia się Sokrates, choć nie zawsze jest on liderem rozmowy. (Jeden dialog, Prawa, zamiast tego zawiera tekst „Ateński nieznajomy.”) Wraz z Ksenofontem Platon jest głównym źródłem informacji o życiu i wierzeniach Sokratesa i nie zawsze jest łatwo je odróżnić. Podczas gdy Sokrates przedstawiony w dialogach jest często uważany za „rzecznik Platona”, jego ironiczna reputacja, jego powściągliwość co do własnych opinii w dialogach oraz jego sporadyczna nieobecność lub niewielka rola w rozmowie służą do ukrycia Wiele z tego, co zostało powiedziane o jego doktrynach, wywodzi się z tego, co relacjonuje o nich Arystoteles.
Doktryna polityczna przypisywana Platonowi wywodzi się z Republiki, praw i męża stanu. Pierwsza z nich zawiera sugestia, że nie będzie sprawiedliwości w miastach, jeśli nie będą rządzić nimi królowie-filozofowie; osoby odpowiedzialne za egzekwowanie prawa są zmuszone do wspólnego posiadania swoich kobiet, dzieci i majątku; a jednostka jest nauczana dążyć do dobra wspólnego poprzez szlachetne kłamstwa; Republika mówi, że takie miasto jest prawdopodobnie niemożliwe, jednak ogólnie zakładając, że filozofowie odmówiliby rządzenia, a ludzie nie chcieliby ich do tego zmusić.
Podczas gdy Republika jest p. po rozróżnieniu między rodzajem wiedzy posiadanej przez filozofa a wiedzą króla lub człowieka politycznego, Sokrates bada jedynie postać filozofa; z kolei w mężu stanu uczestnik określany jako Nieznajomy eleatyk omawia rodzaj wiedzy, jaką posiada człowiek polityczny, podczas gdy Sokrates słucha cicho. Chociaż lepiej byłoby rządzić mądrym człowiekiem niż rządzić przez prawo, mądrzy nie mogą pomóc, ale są sądzeni przez niemądrych, więc w praktyce rządy prawa są uważane za konieczne.
Zarówno Republika, jak i mąż stanu ujawnić ograniczenia polityki, podnosząc pytanie, jaki ład polityczny byłby najlepszy, biorąc pod uwagę te ograniczenia; kwestia ta jest poruszona w Prawach, dialogu, który nie ma miejsca w Atenach i nie ma w nim Sokratesa. Charakter opisywanego tam społeczeństwa to wybitnie konserwatywna, skorygowana lub zliberalizowana timokracja wzorowana na spartańskim, kreteńskim lub przeddemokratycznym Atenach.
Dialogi Platona mają również wątki metafizyczne, najsłynniejsze z nich co jest jego teorią form. Zgodnie z nią niematerialne abstrakcyjne (ale substancjalne) formy (lub idee), a nie materialny świat zmian, znany nam za pomocą naszych fizycznych zmysłów, posiadają najwyższy i najbardziej podstawowy rodzaj rzeczywistości.
Platon często używa długich analogii (zwykle alegorii), aby wyjaśnić swoje idee; najbardziej znana jest być może Alegoria Jaskini. Porównuje większość ludzi do ludzi uwiązanych w jaskini, którzy patrzą tylko na cienie na ścianach i nie mają innej koncepcji rzeczywistości. Gdyby się odwrócili, zobaczyliby, co rzuca cień (i tym samym uzyskaliby dodatkowy wymiar swojej rzeczywistości). Gdyby niektórzy opuścili jaskinię, zobaczyliby świat zewnętrzny oświetlony przez słońce (reprezentujące ostateczną formę goodne ss i prawda). Gdyby podróżnicy ponownie weszli do jaskini, znajdujący się w niej ludzie (którzy nadal są zaznajomieni tylko z cieniem) nie byliby przygotowani, by wierzyć doniesieniom o tym „świecie zewnętrznym”. Ta historia wyjaśnia teorię form z ich różnymi poziomami rzeczywistości i rozwija pogląd, że królowie-filozofowie są najmądrzejsi, podczas gdy większość ludzi jest ignorantami. Jeden z uczniów Platona (który stał się kolejnym z najbardziej wpływowych filozofów wszechczasów) podkreślił, że zrozumienie zależy od obserwacji z pierwszej ręki.
ArystotelesEdit
Arystoteles przeniósł się do Aten ze swojej rodzinnej Stageira w 367 rpne i zaczął studiować filozofię (być może nawet retorykę, pod kierunkiem Izokratesa), ostatecznie zapisując się do Akademii Platona. Opuścił Ateny około 20 lat później, aby studiować botanikę i zoologii, został wychowawcą Aleksandra Wielkiego, a dekadę później wrócił do Aten, aby założyć własną szkołę: Liceum. Przetrwało co najmniej dwadzieścia dziewięć jego traktatów, znanych jako corpus Aristotelicum, i zajmujących się różnymi tematami w tym logika, fizyka, optyka, metafizyka, etyka, retoryka, polityka, poezja, botanika i zoologia.
Arystoteles jest często przedstawiany jako nie zgadzający się ze swoim nauczycielem Platonem (np. w szkole Raphaela w Atenach) . Krytykuje reżimy opisane w „Republice i prawach Platona” i odnosi się do teorii form jako „puste słowa i poetyckie metafory”. Na ogół jest przedstawiany jako przykładający większą wagę do obserwacji empirycznych i praktycznych problemów.
Sława Arystotelesa nie była wielka w okresie hellenistycznym, kiedy w modzie była logika stoicka, ale późniejsi komentatorzy perypatetyczni spopularyzowali jego twórczość, co ostatecznie przyczyniło się do powstania islamskiej, żydowskiej i średniowiecznej filozofii chrześcijańskiej. Jego wpływ był taki, że Awicenna nazywał go po prostu „Mistrzem”; Majmonides, Alfarabi, Awerroes i Aquinas jako „Filozof.”
CynizmEdit
Cynizm został założony przez Antystenesa, który był uczniem Sokratesa, oraz Diogenesa, jego rówieśnika Ich celem było życie w zgodzie z naturą i wbrew konwencjom. Antystenes inspirował się ascetyzmem Sokratesa i oskarżał Platona o dumę i pychę. Diogenes, jego zwolennik, doprowadził idee do granic możliwości, żyjąc w skrajnym ubóstwie i angażując się w anty -zachowanie społeczne. Diogenes zainspirował z kolei Crates of Thebes, aby oddać swoją fortunę i zamieszkać na ulicach Aten.
CyrenaicismEdit
Cyrenajczycy zostali założeni przez Arystypusa z Cyreny, który był uczniem Sokratesa. Cyrenajczycy byli hedonistami i uważali, że przyjemność jest najwyższym dobrem w życiu, zwłaszcza przyjemnością fizyczną, którą uważali za bardziej intensywną i pożądaną niż przyjemności psychiczne Przyjemność jest jedynym dobrem w życiu, a ból jest jedynym złem cnota była jedynym dobrem człowieka, ale przyjął również ograniczoną rolę po stronie utylitarnej, pozwalając przyjemności stać się drugorzędnym celem moralnego działania. Arystyp i jego zwolennicy uchwycili się tego i uczynili przyjemność jedynym ostatecznym celem życia, zaprzeczając, że cnota ma jakąkolwiek wewnętrzną wartość.
MegariansEdit
Szkoła megarian rozkwitła w IV wieku pne. Został założony przez Euklidesa z Megary, jednego z uczniów Sokratesa. Jego nauki etyczne wywodzą się od Sokratesa, uznając jedno dobro, które najwyraźniej łączyło się z eleatycką doktryną jedności. Ich praca nad logiką modalną, logicznymi warunkami warunkowymi i logiką zdań odegrała ważną rolę w rozwoju logiki w starożytności i wpłynęła na późniejsze powstanie stoicyzmu i pirronizmu.