W 1909 roku psycholog Edward Titchener przetłumaczył niemieckie Einfühlung („uczucie na”) na angielski jako „empatia”. Empatię można zdefiniować jako zdolność osoby do rozpoznawania i dzielenia się emocjami innej osoby, postaci fikcyjnej lub czującej istoty. Wymaga to, po pierwsze, spojrzenia na czyjąś sytuację z jego perspektywy, a po drugie, podzielenia się swoimi emocjami, w tym, jeśli w ogóle, jego cierpieniem.

Dla mnie dzieląc się czyjąś perspektywą, muszę zrobić więcej niż tylko postawić się na jego miejscu. Zamiast tego muszę wyobrazić sobie siebie jako niego, a co więcej, wyobrażać sobie siebie jako niego w szczególnej sytuacji, w jakiej się znajduje. Nie potrafię wczuć się w abstrakcyjne lub oderwane uczucie. Aby wczuć się w daną osobę, muszę mieć przynajmniej jakąś wiedzę o tym, kim ona jest i co robi lub próbuje zrobić. Jak napisał John Steinbeck: „Niewiele znaczy wiedzieć, że milion Chińczyków umiera z głodu, chyba że znasz jednego Chińczyka, który umiera z głodu”.

Empatia jest często mylona z litością, współczuciem i współczucie, z których każda jest reakcją na los innych. Litość to uczucie dyskomfortu z powodu cierpienia jednej lub więcej czujących istot i często ma paternalistyczny lub protekcjonalny wydźwięk. Pojęcie litości zawiera się w domyśle, że jej przedmiot nie zasługuje na swoją trudną sytuację, a ponadto nie jest w stanie jej zapobiec, odwrócić lub obalić. Współczucie jest mniej zaangażowane niż empatia, współczucie czy współczucie, co oznacza niewiele więcej niż świadome uznanie trudnej sytuacji obiektu.

Współczucie („współczucie”, „wspólnota uczuć”) to uczucie troski i troski o kogoś, często kogoś bliskiego, któremu towarzyszy pragnienie, by poczuł się lepiej lub szczęśliwszy. W porównaniu ze współczuciem, współczucie oznacza większe poczucie wspólnych podobieństw i głębsze osobiste zaangażowanie. Jednak współczucie, w przeciwieństwie do empatii, nie obejmuje wspólnej perspektywy ani wspólnych emocji i chociaż wyraz współczucia wyraża troskę i troskę, nie wyraża wspólnego cierpienia. Współczucie i empatia często do siebie prowadzą, ale nie zawsze. Na przykład można współczuć takim rzeczom jak jeże i biedronki, ale nie, mówiąc ściśle, współczuć im. I odwrotnie, psychopaci, którzy nie mają absolutnie żadnego współczucia dla swoich ofiar, mogą mimo wszystko wykorzystać empatię, aby usidlić lub torturować. Współczucie należy również odróżnić od życzliwości, która jest znacznie bardziej oderwaną i bezstronną postawą.

Współczucie lub „cierpienie obok” kogoś jest bardziej zaangażowane niż proste empatia i wiąże się z aktywnym pragnieniem złagodzenia cierpienia obiektu. Z empatią dzielę się Twoimi emocjami; ze współczuciem nie tylko dzielę się Twoimi emocjami, ale także podnoszę je do uniwersalnego i przekraczającego doświadczenie. Współczucie, które opiera się na empatii, jest jednym z głównych czynników motywujących altruizm.

Neel Burton jest autorem Heaven and Hell: The Psychology of the Emotions i innych książek.