Od hebrajskiego imienia אֱלִיָּהוּ („Eliyyahu) oznaczającego„ mój Bóg jest JAHWEH ”, wywodzącego się z elementów אֵל („ el) i יָה (yah) ), oba odnoszą się do hebrajskiego Boga. Eliasz był hebrajskim prorokiem i cudotwórcą, jak powiedziano w dwóch Księgach Królewskich w Starym Testamencie. Działał w IX wieku pne za panowania izraelskiego króla Achaba i jego urodzonej w Fenickiej królowej Jezebel. Eliasz stawił czoła królowi i królowej z powodu ich bałwochwalstwa kananejskiego boga Ba alla i innych niegodziwych czynów. Pod koniec swego życia został zabrany do nieba w rydwanie ognia, a jego następcą został Elizeusz. W Nowym Testamencie Eliasz i Mojżesz pojawia się obok Jezusa, kiedy jest przemieniony.
Ponieważ Eliasz był popularną postacią w średniowiecznych opowieściach i ponieważ jego imię nosiło kilku wczesnych świętych (którzy są zwykle znani pod łacińską formą Eliasz), imię to wszedł do powszechnego użytku w średniowieczu, w średniowiecznej Anglii zapisywano go zwykle jako Elis, wymarł tam w XVI wieku, ale został przywrócony przez purytanów w postaci Eliasza po reformacji protestanckiej.