Dżokej

Według amerykańskich statystyk kobiety stanowią tylko 14 procent pracujących dżokejów i biorą udział w zaledwie 10 procentach startów w wyścigach. Tylko dwa procent jazdy na elitarnym poziomie wyścigów Triple Crown.

Australia i Nowa ZelandiaEdit

W latach pięćdziesiątych XIX wieku amatorskich imprez typu „tylko dla kobiet”, które odbywały się w Wiktorii w Australii, kobiety nie były dozwolone jeździć jako zawodowi dżokeje lub na profesjonalnych torach.

Chociaż kobietom dżokejkom zabroniono jeździć na zarejestrowanych zawodach, w połowie XX wieku Wilhemena Smith jechała jako Bill Smith na torach wyścigowych w północnym Queensland. Nazywano ją Bill Girlie Smith, ponieważ przybyła na kurs ze sprzętem jeździeckim pod ubraniem i nie wzięła prysznica na kurs. Dopiero w chwili jej śmierci w 1975 roku świat wyścigów oficjalnie powiedziano, że Bill to naprawdę Wilhemena. Późniejsze dochodzenia dowiodły, że William Smith była w rzeczywistości kobietą, która urodziła się jako Wilhemena Smith w szpitalu w Sydney w 1886 r. W czasach, gdy kobietom wyraźnie odmawiano równości, stała się znana jako odnosząca sukcesy dżokejka w dystryktach Queensland jako „Bill Smith” . Elizabeth Williams Berry jeździła w Melbourne i na arenie międzynarodowej, przebrana za chłopca i posługująca się imieniem Jack Williams.

Pod koniec lat sześćdziesiątych w Australii zniesiono ograniczenia wobec kobiet-trenerów, ale dżokejki wciąż były ograniczone do „dam tylko „wydarzenia, które odbywały się na torach amatorskich. Victoria Racing Club w 1974 roku zezwolił kobietom dżokejów na rejestrację na profesjonalne imprezy „tylko dla kobiet”. W 1978 roku zasady wyścigów w Nowej Zelandii zostały zmienione, aby umożliwić kobietom dżokejki.

W Australii Pam O „Neill i Linda Jones w 1979 r. Byli pionierami, którzy zmusili urzędników klubów dżokejowych do przyznania kobietom prawa do rywalizacji równe traktowanie w zarejestrowanych wyścigach z mężczyznami. Były one bez wątpienia pierwszymi dżokejami, które otrzymały licencję na jazdę konną w obszarach metropolitalnych Australii. Wcześniej kobiety jeździły przeciwko mężczyznom w Australii na niezarejestrowanych mityngach. Pam stworzyła Rekord świata dla każdego dżokeja, mężczyzny czy kobiety, kiedy jechała potrójnie w Southport pierwszego dnia jazdy. Najlepsza dżokejka Australii, Bev Buckingham, została pierwszą kobietą na półkuli południowej, która wygrała 1000 wyścigów. W 1998 roku , jesienią na torze Elwick Racecourse (Hobart), złamała kark. Przez jakiś czas korzystała z wózka inwalidzkiego, ale odzyskała siłę i mobilność i mogła znowu chodzić bez pomocy.

W 2004 roku -05 Clare Lindop wygrała dżokejów z Adelaide „Premiership A. Została pierwszą kobietą, która wygrała tytuł premierowy metropolii dżokejów w Australii kontynentalnej. Lisa Cropp wygrała premierowy wyścig nowozelandzkich dżokejów 2006 drugi sezon z rzędu. W 2005 roku Andrea Leek została pierwszą kobietą, która pokonała zwycięzcę Grand National Hurdle (4300 m) we Flemington, kiedy wygrała na pokładzie Team Heritage.

W Nowej Zelandii kobiety stanowią ponad 40% dżokejów.

Obecnie kobiety stanowią 17% dżokejów w Victorii. Ale otrzymują tylko 10% przejazdów i często są pomijane na korzyść dżokejów płci męskiej, zwłaszcza w miastach. W niektórych regionach Australii około połowa praktykantów dżokejów to kobiety.

Michelle Payne została pierwszą dżokejką, która wygrała Puchar Melbourne 3 listopada 2015 r.

Wielka Brytania i IrlandiaEdit

Początkowo kobiety miały zakaz ścigania się zgodnie z zasadami Jockey Club w Wielkiej Brytanii, chociaż zapisy wskazują, że kobiety jeździły w przebraniu mężczyzn już w 1804 roku. W epoce wiktoriańskiej, Wspomniana powyżej Elizabeth Williams Berry z Australii przyjechała do Anglii i jechała w przebraniu mężczyzny, nadal używając na ja, Jack Williams. Aby pomóc jej się przebrać, paliła cygara i nosiła melonik. W XX wieku, po wielu latach debat, zatwierdzono serię kilkunastu wyścigów dla kobiet-dżokejów w 1972 roku. Meriel Patricia Tufnell przezwyciężyła niepełnosprawność w dzieciństwie, aby jeździć na nowicjuszce Spalonej Ziemi i zwyciężyć w pierwszym wyścigu, Goya Stakes w Kempton Park 6 maja 1972 roku.

W pierwszej dekadzie XXI wieku profil kobiet dżokejów znacznie wzrósł w wyścigach British Flat. W 2005 roku Hayley Turner została mistrzynią ucznia, zanim została pierwszą kobietą, która jeździła ze 100 zwycięzcami w brytyjskim sezonie 2008. Również w 2008 roku Kirsty Milczarek została pierwszą kobietą, która pojechała trzema zwycięzcami na jednym brytyjskim spotkaniu wyścigowym w Kempton w lutym . Milczarek w tym roku jechał 71 zwycięzców. W tym okresie całkowita liczba dżokejów w wyścigach British Flat znacznie wzrosła. Dwie kolejne dżokejki zdobyły mistrzostwo czeladników od czasu Turner – Amy Ryan w 2012 roku i Josephine Gordon w 2016 roku. Ta zmiana nie ma zastosowania w wyścigach National Hunt, chociaż zawodniczki amatorów Nina Carberry i Katie Walsh (siostra Ruby Walsh) odniosły sukces w Irlandia i zwycięzcy wyścigu na Cheltenham Festival.W 2010 National Hunt Chase na Cheltenham Festival zarówno zwycięzca, jak i wicemistrz jechali przez dżokejki. Katie Walsh była na pokładzie Poker de Sivola, kończąc przed Boeicouldntsee, na którym jeździła Nina Carberry.

W drugi dzień Świąt Bożego Narodzenia 2015 Lizzie Kelly została pierwszą dżokejką, która wygrała wyścig pierwszej klasy w Wielkiej Brytanii na Tea For Two w Kauto Star Novices „Chase at Kempton Park. Lizzie Kelly zdobyła kolejny stopień 1 w 2017 roku. To był Betway Bowl na Grand National Festival, na Tea For Two. W sezonie 2016/17 Rachael Blackmore została pierwszą dżokejką, która wygrać tytuł Irish Conditional Jockeys. W 2018 roku Lizzie Kelly została pierwszą zawodową dżokejką, która dosiadła zwycięzcy Cheltenham Festival. W wyścigu z handicapem Ultima pojechała na Coo Star Sivola. W 2019 roku Bryony Frost została pierwszą kobietą, która ukończyła klasę 1 zwycięzca festiwalu w Cheltenham. Jeździła na Frodonie w Ryanair Chase.

Stany Zjednoczone i KanadaEdit

Eliza Carpenter (1851 – 1924) była wczesną afroamerykańską właścicielką koni wyścigowych. W Ponca City w stanie Oklahoma trenowała konie do wyścigów stając się jednym z nielicznych właścicieli stajni afroamerykańskich na Zachodzie. Kiedy była niezadowolona z przebiegu wyścigu, czasami jeździła na własnych koniach jako dżokej, wygrywając niektóre wyścigi. Nagrane imiona jej koni to „Irish Maid”, „Blue Bird”, „Jimmy Rain”, „Sam Carpenter” i „Little Brown Jug”, z których ostatnim podobno ścigała się w Tijuanie w Baja California.

Anna Lee Aldred (1921-2006) otrzymała licencję w wieku 18 lat w 1939 roku na torze wyścigowym Agua Caliente w Tijuanie w Meksyku, kiedy urzędnicy nie byli w stanie znaleźć przepisu, który zakazałby kobiet dżokejów i zajęła drugie miejsce za nosem w jej pierwszy wyścig zawodowy. Hollywood kaskader Alice Van-Springsteen (1918 – 2008) również jeździła jako dżokej i była jedną z pierwszych kobiet, które otrzymały licencję trenera koni pełnej krwi.

Wantha Davis (1918 – 2012) była znana z wygrania ponad 1000 wyścigów w latach 30., 40. i 50. XX wieku, w tym słynnego wyścigu sześciu furlongów z Johnnym Longdenem w 1949 r. na Agua Caliente. Jechała na niektórych sankcjonowanych przez państwo torach pari-mutuel, ale bez licencji, większość odbywały się na zakurzonych targach hrabstwa i pół mili na zachodnim torze. Mimo że zawsze była poszukiwana jako trenująca dżokejka, jej wnioski o licencję były odrzucane w każdym stanie.

Dwanaście lata po przejściu Davisa na emeryturę, „nowoczesna era dżokejów” rozpoczęła się, gdy olimpijska zawodniczka jeździectwa i skoków przez przeszkody Kathy Kusner, która również jeździła jako dżokej, z powodzeniem pozwała Komisję Wyścigową Maryland o licencję dżokeja w 1967 r. na mocy praw obywatelskich Działać. Wygrała swoją sprawę w 1968 roku i została jedną z pierwszych kobiet, które uzyskały licencję w Stanach Zjednoczonych, chociaż kontuzja uniemożliwiła jej wówczas starty w wyścigach. Pod koniec 1968 roku Penny Ann Early była pierwszą kobietą, która zdobyła wierzchowca jako licencjonowany jeździec pełnej krwi w USA, kiedy w listopadzie wystartowała w trzech wyścigach w Churchill Downs, ale dżokeje płci męskiej ogłosili bojkot tych wyścigów, więc mogła Nie jeździć. 7 lutego 1969 r. Diane Crump była pierwszą licencjonowaną kobietą, która jeździła w wyścigu parimutuel Thoroughbred w Stanach Zjednoczonych na torze Hialeah Park Race Track na Florydzie. Potrzebowała eskorty policji, aby dostać się na padok. Dwa tygodnie później, 22 lutego w Charles Town w Zachodniej Wirginii, Barbara Jo Rubin została pierwszą kobietą, która wygrała wyścig i wygrała 11 z pierwszych 22. Inne wkrótce poszły w ich ślady i przez lata amerykańskie dżokejki dowiodły ich zdolności. Julie Krone odniosła 3 704 zwycięstwa, a najwięcej zdobyła Amerykanka, a od czerwca 2012 r. Co najmniej dziewiętnastu innych ma na swoim koncie ponad 1000 zwycięzców.

W większości przypadków Kanada jest liderem Stany Zjednoczone mają możliwości dla kobiet jeźdźców. Kanada ma znacznie mniej torów niż Stany Zjednoczone i do tej pory Kanada ma tylko dwie dżokejki z 1000 zwycięstw. Jednak zarówno pod względem faktycznych, jak i względnych liczb, a także ogólnego wskaźnika sukcesu, Kanada wyprzedziła swojego południowego sąsiada w możliwości dla kobiet na najwyższym poziomie, ich odpowiednie serie Triple Crown: Począwszy od Joan Phipps w Stakes 1973 Breeders, 10 różnych kobiet rywalizowało w 30 wyścigach kanadyjskich Triple Crown, z łącznymi 2 zwycięstwami, 3 miejscami i 4 pokazami. Co więcej, chociaż w żadnym wyścigu potrójnej korony w USA nie uczestniczyło więcej niż jedna jeźdźca, ten wyczyn miał miejsce 10 razy w Kanadzie, a 3 różne kobiety – Francine Villeneuve, Chantal Sutherland i Emma-Jayne Wilson – ścigały się we wszystkich trzech wyścigach w Kanadzie. . Sutherland zrobiła to dwa razy, a Wilson trzykrotnie.

Dla porównania, od kiedy Diane Crump jeździła w Kentucky Derby w 1970 roku, sześć różnych kobiet brało udział w turniejach potrójnej korony USA, niektóre wielokrotnie: 10 razy w Derby, cztery razy w Preakness i dziewięć razy w Belmont. z połączonym rekordem jednego zwycięstwa, jednego miejsca, jednego występu.Julie Krone jest jedyną kobietą, która wygrała wyścig potrójnej korony w USA, w Colonial Affair w Belmont w 1993 roku. Występując w Kentucky Derby 2011, Belmont Stakes 2012 i Preakness Stakes 2013, Rosie Napravnik została pierwszą kobietą, która jeździła we wszystkich trzech wyścigach potrójnej korony USA. W 2013 roku Napravnik została także pierwszą kobietą, która jeździła we wszystkich trzech wyścigach potrójnej korony w USA w tym samym roku i jest jedyną kobietą, która wygrała Kentucky Oaks, którą wygrała dwukrotnie.