W Kanadzie domniemana zgoda nie była obroną przed napaścią seksualną od czasu Sądu Najwyższego Kanady z 1999 r. W sprawie R przeciwko Ewanchukowi, gdzie sąd jednogłośnie orzekł, że zgoda musi być wyraźna, a nie tylko „dorozumiana”.
W Stanach Zjednoczonych tradycyjnie definiowano gwałt jako brak zgody ofiary na stosunek seksualny. Jednak prawo gwałtu opiera się na paradygmacie brutalnego gwałtu dokonywanego przez nieznajomego, który nie zakazuje wyraźnie mniej brutalnych gwałtów. ”Ta dwuznaczność wymaga od sądów ustalenia, czy ofiara wyraziła zgodę, czy nie. Podczas tego procesu możliwe jest, że„ sądy badają obiektywne dowody stan umysłu kobiety, taki jak jej zachowanie podczas domniemanego gwałtu i ogólny charakter. Dałoby to obronie szansę na przekonanie sądu, że ofiara w jakiś sposób implikuje zgodę. Wiele działań może być postrzeganych przez sąd jako dorozumiana zgoda: posiadanie wcześniejszego związku z domniemanym gwałcicielem (np. Zaprzyjaźnienie się, randkowanie, współżycie lub małżeństwo), wyrażanie zgody na kontakty seksualne przy poprzednich okazjach, flirtowanie, noszenie „prowokacyjnych” ubrań itp. Działania te nie są wyraźnie określone w prawie jako oznaki zgody; jednakże sąd może dojść do wniosku, że działania te w pewien sposób wymagały zgody, co często miało miejsce w sprawach o gwałt. Domniemana zgoda może być również wykorzystana jako obrona w przypadku gwałtownego gwałtu dokonywanego przez nieznajomego.
Zwykły gwałt został ogólnie zdefiniowany jako „akt mężczyzny, który bezprawnie poznał cielesną kobietę w wieku powyżej dziesięciu lat lat siłą bez zgody i wbrew woli ofiary „Chociaż przemoc jest kluczowym elementem gwałtu, dowody muszą wskazywać, że albo ofiara stawiała opór, a jej opór został przezwyciężony siłą, albo że uniemożliwiono jej opór ze względu na swoje bezpieczeństwo był zagrożony. Ponieważ jednak opór ma znaczenie dla przestępstw związanych z napaścią na tle seksualnym, jego obecność lub brak zależy od faktów i okoliczności w każdym przypadku. Chociaż zgoda może obejmować złożenie, samo przekazanie niekoniecznie oznacza zgodę. Innymi słowy, „poddanie się przymusowej sile lub w wyniku strachu, nie jest zgodą”, ponieważ udowodniono, że brak oporu lub zgodność z żądaniem napastnika jest sposobem na ochronę się przed dodatkowymi i często bardziej dotkliwe znęcanie się. „Prawdziwy i ciągły strach przed taką krzywdą” lub nadużycie „ze strony prześladującego świadka” jest istotnym czynnikiem przy ustalaniu, czy napastnik dopuścił się „czynu zbrodniczego i siłowego wbrew woli i przyzwoleniu świadek oskarżenia. ”Jako taktyka przetrwania doradcy ds. gwałtu radzą kobietom„ robić wszystko, co konieczne, aby chronić się przed urazami fizycznymi i ratować życie ”w sytuacji zagrożenia.
Gwałt małżeńskiEdytuj
W wielu jurysdykcjach common law uznawano, że para pozostająca w związku małżeńskim wyraziła „dorozumianą zgodę” na współżycie seksualne – doktryna, która zabraniała ścigania współmałżonka za gwałt. Ta doktryna jest obecnie uważana za przestarzałą Kraje zachodnie.
Jednak w Stanach Zjednoczonych niektóre stanowe organy ustawodawcze oferują złagodzenie kary sprawcom gwałtu małżonków. Przepisy te zazwyczaj wymagają użycia przemocy fizycznej ze strony sprawcy, aby można je było uznać za przestępstwo. Podane powody odnoszą się do dowodów i możliwości złośliwego oskarżenia.
W sprawie Weishaupt przeciwko Commonwealth z 1984 roku Sądu Najwyższego Wirginii. stwierdza, że „żona może jednostronnie odwołać swoją dorozumianą zgodę na współżycie małżeńskie, jeśli … * 292 wyraziła zamiar zakończenia związku małżeńskiego mieszkając oddzielnie i oddzielnie od męża; powstrzymując się od dobrowolnego stosunku płciowego z mężem; oraz , biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności, postępując w sposób, który prowadzi do faktycznego zakończenia małżeństwa. ” Pozwala to małżonkowi na popełnienie czegoś, co byłoby uważane za gwałt poza małżeństwem, w ramach małżeństwa, o ile faktyczny koniec małżeństwa nie nastąpił. Ponownie w Sądzie Najwyższym Wirginii w 1984 r. Kizer przeciwko Wspólnocie podtrzymał orzeczenie.
Ustawodawca stanu Idaho stwierdza: „Nikt nie może być skazany za gwałt za jakikolwiek czyn lub czyny z małżonkiem tej osoby…” chyba że sprawca użył przemocy fizycznej. Podobnie jak w Idaho, ustawodawstwo stanu Karolina Południowa uważa pobicie seksualne małżonka za przestępstwo tylko wtedy, gdy „dokonano go z użyciem siły obciążającej”.
Prawo stanu Oklahoma jest jednym z bardziej ekstremalnych przykładów , wyklucza gwałt małżeński z definicji gwałtu, twierdząc, że „Gwałt jest aktem stosunku płciowego obejmującym penetrację pochwy lub odbytu z mężczyzną lub kobietą, która nie jest małżonkiem sprawcy…”
Commonwealth v .Chretien w Massachusetts w 1981 roku stwierdził, że „nie było niesprawiedliwości w poddaniu oskarżonego postępowaniu karnemu za gwałt na jego żonie na podstawie GL c. 265, sekcja 22, zmieniona St. 1974, c. 474, sekcja 1, która sąd interpretuje w celu wyeliminowania zwyczajowego wykluczenia małżonka, w którym gwałt nastąpił po uzyskaniu przez żonę orzeczenia o rozwodzie, a zatem był niezgodny z prawem nawet w świetle prawa zwyczajowego ”. Doszli do wniosku, że mąż może zostać skazany za gwałt tylko dlatego, że żona zamówiła już dokumenty rozwodowe.
Jednak niektóre stany nie oferują pobłażliwości sprawcom gwałtu małżonków.
In State v Smith 1981 w New Jersey w jednej ze zgodnych opinii stwierdza: „Statut nigdy nie zawierał żadnego wyjątku ani zwolnienia. Zinterpretowałbym to jako dokładnie to, co mówi i uważam, że mąż, który miał cielesną wiedzę o swojej żonie siłą i przeciw jej wola była winna gwałtu. ” Sprawa ta potwierdziła, że gwałt może nadal mieć miejsce, gdy małżeństwo wciąż trwa.
Podobnie w sprawie People vs. Liberta 1984 w Nowym Jorku, opinia mówi o wyjątku małżeńskim: „To stwierdzenie jest trafnym scharakteryzowaniem zwolnienie małżeńskie; nie ma racjonalnych podstaw, a zatem narusza klauzule równej ochrony zarówno w konstytucji federalnej, jak i stanowej ”