Dochód do dyspozycji to część dochodu osoby, w odniesieniu do której odbiorca ma pełną swobodę uznania. Nie jest łatwo podać dokładną ogólną definicję dochodu. Dochód obejmuje płace i pensje, odsetki i dywidendy z aktywów finansowych oraz czynsze i zyski netto z przedsiębiorstw. Zyski kapitałowe z aktywów rzeczywistych lub finansowych również powinny być w większości przypadków liczone jako dochód, przynajmniej o ile zwiększają siłę nabywczą. Takie zyski mogą być nawet liczone w przypadku, gdy aktywa nie zostały faktycznie sprzedane, a siła nabywcza nie została wykorzystana. Ponadto można uwzględnić wpływy, które nie mają formy gotówki – dochody rzeczowe -.
Dochód do dyspozycji obejmuje dalszą korektę w celu wyłączenia obowiązkowych płatności w formie podatków bezpośrednich, obowiązkowych wpłat do systemów ubezpieczeń społecznych itp., a także proste transfery od innych osób, instytucji lub rządu, takie jak świadczenia z zabezpieczenia społecznego, emerytury i alimenty. W niektórych przypadkach granica między dobrowolnymi a obowiązkowymi wpłatami zaciera się, przez co znaczenie dochodu do dyspozycji staje się niejednoznaczne. Konieczne może być również rozróżnienie między dochodem z transferu, do którego dana osoba jest uprawniona, a tym, który faktycznie otrzymuje.
Zgodnie z konwencją podatki pośrednie, takie jak podatek od wartości dodanej i inne podatki od sprzedaży, podatki od wynagrodzeń oraz składki pracodawców na ubezpieczenie społeczne nie są odejmowane od obliczenia dochodu do dyspozycji. Chociaż ogólnie rzecz biorąc, wyraźnie zmniejszają one siłę nabywczą osób prywatnych, trudno jest przypisać ich występowanie konkretnym osobom i rodzinom. Należy również zauważyć, że gdy członkowie rodziny lub innych jednostek mają udział w „puli” dochodu, może istnieć znaczna rozbieżność między nominalnym dochodem do dyspozycji danej osoby (zarejestrowanym, na przykład, z wypłaty) a jej faktycznymi wydatkami uznaniowymi. Zatem osoba, która pojawia się w oficjalnych statystykach jako osoba mająca bardzo niski dochód po opodatkowaniu, może w rzeczywistości być pracownikiem zatrudnionym w niepełnym wymiarze godzin, który wnosi wkład w wspólne zasoby swojej rodziny i ma w nich udział.
Dla porównania przepływy dochodu do dyspozycji w różnych momentach w czasie, w różnych krajach, a nawet w różnych lokalizacjach w kraju, zmierzone wartości takich dochodów muszą być dostosowane, aby uwzględnić różnice w kosztach utrzymania. Nawet po dokonaniu takich dostosowań, dochodu do dyspozycji nie należy mylić ze standardem życia (qv) lub dobrobytem ekonomicznym, faktycznym standardem konsumpcji osiągniętym przez daną osobę.