ARTYKUŁ ORYGINALNY

Diagnozy pielęgniarskie dla klientów hospitalizowanych w poradni chorób zakaźnych *

Diagnósticos de enfermería para pacientes hospitalizados en una clínica de enfermedades infectocontagiosas

Lidiane Lima de AndradeI; Maria Miriam Lima da NóbregaII; Maria Eliane Moreira FreireIII; Renata Valeria NóbregaIV

I Zarejestrowana pielęgniarka. Mgr inż. Doktorat z pielęgniarstwa na studiach podyplomowych Federalnego Uniwersytetu w Paraíba. Adiunkt na Uniwersytecie Federalnym w Campina Grande. Campina Grande, PB, Brazylia. [email protected]
IIZarejestrowana pielęgniarka. Doktorat z pielęgniarstwa. Profesor nadzwyczajny Wydziału Zdrowia Publicznego i Pielęgniarstwa Psychiatrycznego. Profesor Podyplomowego Programu Pielęgniarstwa Centrum Nauk o Zdrowiu Uniwersytetu Federalnego w Paraíba. Badacz CNPq. Dyrektor Centrum Badań i Rozwoju Międzynarodowej Klasyfikacji Praktyki Pielęgniarskiej (ICNP®) Podyplomowego Programu Pielęgniarstwa Federalnego Uniwersytetu w Paraíba. João Pessoa, PB, Brazylia. [email protected]
Student IIIPhD Podyplomowego Programu Pielęgniarstwa w Ribeirão Preto College of Nursing na Uniwersytecie w São Paulo. Pielęgniarka dyplomowana w Klinice Chorób Zakaźnych Szpitala Uniwersyteckiego Lauro Wanderley na Uniwersytecie Federalnym w Paraíba. João Pessoa, PB, Brazylia. [email protected]
IVRegistered nurse. Mgr inż. Doktorat z pielęgniarstwa na studiach podyplomowych Federalnego Uniwersytetu w Paraíba. Kierownik Monitoringu Epidemiologicznego Miejskiego Sekretariatu Zdrowia João Pessoa. João Pessoa, PB, Brazylia. [email protected]

Korespondencja adresowana do

STRESZCZENIE

Celem tego eksploracyjnego badania opisowego było stworzenie na podstawie Bazy danych diagnoz pielęgniarskich dla pacjentów hospitalizowanych Warunków Specjalnego Języka Pielęgniarskiego Kliniki Chorób Zakaźnych szpitala klinicznego oraz na temat ICNP®. Ponadto chcieliśmy zweryfikować stwierdzenia diagnostyczne z udziałem pielęgniarek klinicznych i nauczycieli pielęgniarstwa pracujących w poradni. Skonstruowano osiemdziesiąt osiem stwierdzeń dotyczących diagnozy pielęgniarskiej. Jednak tylko te, które osiągnęły wskaźnik korelacji (CI) ≥ 0,80, określony przez ekspertów biorących udział w badaniu, zostały poddane walidacji, co dało siedemdziesiąt stwierdzeń diagnostycznych. Wyniki badań pokazały, że cele zostały osiągnięte, a wypowiedzi ułatwią procesy komunikacyjne między pielęgniarkami. Ponadto zapewnią, że opieka będzie prowadzona zgodnie z zasadami metodologicznymi, zapewniając w ten sposób opiece klienta większą zdolność rozwiązywania problemów.

Opisy: diagnostyka pielęgniarska; Proces pielęgnacyjny; Choroby zakaźne; Klasyfikacja

RESUMEN

Estudio exploratorio-descriptivo, objetivando crear, a partir del Banco de Términos del Lenguaje Especial de Enfermería de la clínica de enfermedades infectocontagiosas de un hospital escuela y en la CIPE® , declaraciones de diagnósticos de enfermería para pacientes hospitalizados y validarlas con la Participación de enfermeras asistenciales y docentes de enfermería actantes en la referida clínica. Fueron construidas 88 declaraciones de diagnóstico de enfermería; sin embargo, sólo fueron validadas aquellas que alcanzaron un índice de concordancia ≥0,80 entre los peritos Participantes del estudio, resultando un total de 70 declaraciones de diagnósticos. Los resultados del estudio expresan que fueron alcanzados los objetivos, toda vez que tales declaraciones, construidas según terminología de la realidad de la clínica, maintitarán el proceso de comunicación entre los profesionales del área de enfermería. Además, posibilitan una atención pautada en principios metodológicos, proporcionando atención más resolutiva para el paciente.

Descriptores: Diagnóstico de enfermería; Procesos de enfermería; Przenośne Enfermedades; Clasificación

WPROWADZENIE

Nowe technologie wynikające z uprzemysłowienia w dużym stopniu wpłynęły na poprawę i reorganizację jakości opieki zdrowotnej. Stopniowo przyczynili się do rozwiązania skomplikowanych problemów, często przywracając poważne sytuacje lub zagrożenia chorobowe do poprawy zdrowia poprzez usprawnienie procesu decyzyjnego i zapewnienie bezpieczeństwa opieki nad klientem (1). Co ważne, pielęgniarstwo rozwijało się wraz z postępami, które leżą u podstaw wiedzy empirycznej odpowiadającej różnym usługom zawodu. Wysiłek związany z tymi osiągnięciami wynikał z dążenia do niezależności zawodowej, czego dowodem jest rozwój wiedzy, która nadała pielęgniarce status nauki (2). Zostało to zrealizowane poprzez opracowanie modeli teoretycznych i stworzenie systematycznej metody naukowej specyficznej dla pielęgniarstwa. Metoda ta wspiera praktykę opiekuńczą i umożliwia taką organizację opieki, aby klienci otrzymywali wysokiej jakości opiekę w jak najkrótszym czasie iz maksymalną efektywnością (3-4).

Ta naukowa metoda nazywa się procesem pielęgnacyjnym. Został wprowadzony w Brazylii poprzez teorię Wandy Horty i został ujęty jako dynamika usystematyzowanych i powiązanych ze sobą działań na rzecz opieki nad człowiekiem (5). Składa się z szeregu rozumowań naukowych, które pomagają pielęgniarkom organizować, systematyzować i konceptualizować praktykę pielęgniarską (6). Standaryzacja języka jest nadal problemem, z którym boryka się Proces Pielęgniarski, zwłaszcza w odniesieniu do opracowania wspólnego słownictwa do klasyfikacji, nazywania i definiowania diagnoz, wyników i interwencji pielęgniarskich. Standaryzacja stworzy możliwość międzynarodowego dialogu, nawet w różnych kontekstach kulturowych, społecznych i zdrowotnych (7).

Biorąc pod uwagę problemy literatury i naszego codziennego życia oraz biorąc pod uwagę, że pielęgniarki wykonują większość dbałości o klienta należy podkreślić, że czynności wykonywane przez zespół pielęgniarski nie są odpowiednio udokumentowane. Dokumentacja ta powinna obejmować sprawozdawczość dotyczącą gromadzenia danych, analizę z wykorzystaniem oceny klinicznej, planowanie działań i realizację tych działań, a następnie oceny w celu sprawdzenia, czy oczekiwane wyniki zostały osiągnięte. Wśród przytoczonych elementów należy zwrócić uwagę na diagnozy pielęgniarskie, które są dowodem na zdolność pielęgniarki do rozpoznawania problemów, które są przedmiotem interwencji pielęgniarskiej, za pomocą rozumowania diagnostycznego.

W wyniku niepokojów w naukowym środowisku pielęgniarskim opracowano już kilka badań wspierających uniwersalny parametr zachęcający do komunikacji poprzez standaryzację języka w praktyce zawodowej. Brakuje jednak wystarczających danych naukowych dotyczących opieki pielęgniarskiej nad pacjentami z chorobami zakaźnymi. Dlatego też fundamentalne znaczenie ma to, aby badania miały na celu wykazanie niezależności personelu pielęgniarskiego w skutecznej ocenie i opiece nad pacjentem przy użyciu odpowiednich praktyk.

W tej klinice przeprowadzono wcześniej badanie w celu skonstruowania Baza danych terminów w specjalnych językach pielęgniarskich dla klinik chorób zakaźnych i zidentyfikowano 327 terminów. Łącznie 205 zostało uwzględnionych w Międzynarodowej Klasyfikacji Praktyki Pielęgniarskiej (ICNP®) Wersja 1.0 (8), a 122 terminy nie zostały uwzględnione. Ten system klasyfikacji umożliwił standaryzację języka globalnego poprzez uwzględnienie kultur i specyfiki każdego regionu podczas definiowania terminów technicznych (9). Biorąc pod uwagę obecną sytuację, zbadaliśmy możliwość sporządzenia diagnoz pielęgniarskich dla pacjentów hospitalizowanych w tej klinice na podstawie skonstruowanej bazy danych oraz z wersji 1.0 ICNP®.

Celem tego badania było opracowanie stwierdzeń dotyczących diagnozy pielęgniarskiej dla pacjentów hospitalizowanych oparty na Bazie Warunków Specjalnego Języka Pielęgniarskiego Poradni Chorób Zakaźnych oraz ICNP® wersja 1.0. Ponadto badanie miało na celu walidację stwierdzeń diagnostycznych z udziałem pielęgniarek klinicznych i nauczycieli pielęgniarstwa pracujących w klinice.

METODA

Metodologiczne podejście do przeprowadzenia badań miało charakter eksploracyjny i opisowy. Projekt został przedłożony i zatwierdzony przez Komitet Naukowy Wydziału Zdrowia Publicznego i Pielęgniarstwa Psychiatrycznego oraz Komitet ds. Etyki Badań Szpitala Uniwersyteckiego Lauro Wanderley (HULW) Federalnego Uniwersytetu w Paraíba zgodnie z protokołem nr 361/10. Badanie zostało przeprowadzone w klinice chorób zakaźnych szpitala klinicznego, w którym klienci pochodzili ze stolicy stanu, miast w głębi stanu Paraíba i okolicznych gmin innych stanów. Głównymi przyczynami hospitalizacji były choroby, takie jak wirusowe zapalenie wątroby, denga, odra, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, tężec i gruźlica.

Międzynarodowa Rada Pielęgniarek zaleca przyjęcie następujących wytycznych w celu ustalenia diagnozy i wyników pielęgniarskich: włączenie terminu osi ostrości i terminu osi oceny oraz w razie potrzeby dodatkowych warunków. W opracowaniu stwierdzeń dotyczących diagnozy pielęgniarskiej w niniejszym opracowaniu posłużono się Bazą Terminów Specjalnego Języka Pielęgniarskiego Poradni Chorób Zakaźnych. Po skonstruowaniu stwierdzenia diagnozy pielęgniarskiej zostały poddane procesowi walidacji merytorycznej. W tym celu zaprojektowano instrument z diagnozami pielęgniarskimi dla klientów hospitalizowanych w poradni chorób zakaźnych. Poproszono o współpracę dziesięciu pielęgniarek i trzech nauczycieli pielęgniarstwa pracujących w klinice. Specjaliści ci zostali objęci walidacją ze względu na ich doświadczenie i specjalizacje w klinice. Ich zadaniem była ocena, czy proponowane stwierdzenia mają zastosowanie w obszarze chorób zakaźnych i czy skutecznie je wykorzystują w ocenie hospitalizowanych pacjentów. W przypadku braku zgody co do stwierdzeń, profesjonaliści proszeni są o propozycje ulepszeń.

W celu analizy danych instrumenty zostały ponumerowane, a zmienne zakodowane i wprowadzone do bazy danych Excel dla Windows. Dane analizowano za pomocą statystyk opisowych. Stwierdzenia dotyczące diagnozy pielęgniarskiej uznano za potwierdzone, gdy osiągnęły współczynnik korelacji (CI) ≥ 0,80 określony przez ekspertów biorących udział w badaniu.

WYNIKI

Na podstawie terminów z osi Focus Bazy danych terminów w języku specjalnym Kliniki Chorób Zakaźnych oraz ICNP® Wersja 1. 0, 88 stwierdzeń diagnostycznych zostało przygotowanych i przesłany do walidacji. Spośród 88, 81 zostało zwalidowanych i uznanych za mające zastosowanie do chorób zakaźnych na podstawie wskaźnika CI ≥ 0,80. Siedem nieważnych stwierdzeń dotyczących diagnozy pielęgniarskiej dotyczyło przerwania karmienia piersią, zmniejszenia apetytu, nadmiernego płaczu, zwiększonego spożycia pokarmu, braku miesiączki, przerwania miesiączki i nadmiernego odżywiania.

Na tym etapie ujednolicono również terminy takie jak sen i odpoczynek. Innymi ujednoliconymi terminami były te, które traktowano jako jedną diagnozę lub które prezentowały różne nazwy, ale reprezentowały to samo znaczenie, ponieważ niewielu uczestników badania dostrzegało tę synonimię. Wśród stwierdzeń synonimicznych wyróżniono: zwiększoną objętość płynu (lub obrzęk kończyn / uogólniony), zmniejszoną objętość płynu (lub odwodnienie), zaburzenia połykania (lub dysfagię), zwiększoną eliminację jelitową (lub biegunkę), zmniejszoną eliminację jelitową ( lub zaparcia), spontaniczne wydalanie moczu (lub spontaniczne oddawanie moczu), niedobór higieny ciała (lub upośledzona higiena ciała) i zmniejszone nawilżenie skóry (lub suchość skóry).

Po walidacji i ujednoliceniu synonimicznych diagnoz ustalono i sklasyfikowano 70 stwierdzeń zgodnie z Podstawowymi potrzebami ludzkimi Horty. Te stwierdzenia zostały podzielone na psychobiologiczne (utlenowanie i regulacja naczyń, nawodnienie i regulacja elektrolitów, odżywianie i regulacja odżywiania, eliminacja, sen i odpoczynek, mobilność, mechanika ciała i ruchliwość, seksualność, pielęgnacja ciała, integralność skóry i błony śluzowej, regulacja termiczna i ból percepcja), psychospołeczne (bezpieczeństwo, komunikacja, uczenie się i akceptacja, orientacja w czasie i przestrzeni oraz uwaga) i psychospiritalne (religia lub filozofia życia), jak pokazano w Tabeli 1.

DYSKUSJA

Kontrola chorób zakaźnych pozostaje wyzwaniem, ponieważ wymaga przerwania łańcucha epidemiologicznego czynników chorobotwórczych u ludzi. Interwencje opierają się na diagnozie pielęgniarskiej, za którą odpowiada pielęgniarka, a konstruowane są na podstawie danych z wywiadu pielęgniarskiego, badania fizykalnego i wyników laboratoryjnych. Dlatego pielęgniarka powinna rozpoznawać reakcje pacjenta, aby móc zadbać o jego podstawowe ludzkie potrzeby (5). W tej dyskusji skupiono się tylko na diagnozach, które uzyskały CI równy 1,0 podczas procesu walidacji. Omówionych zostanie kilka normalnych parametrów rozwoju człowieka, zwracając uwagę na profil klientów kliniki chorób zakaźnych.

Potrzeby psychobiologiczne i psychospołeczne są wspólne dla wszystkich istot żywych, podczas gdy potrzeby psychospirytualne są unikalne dla ludzi ( 5). Potrzeby psychobiologiczne obejmują natlenianie, czyli ruch powietrza do i z płuc w celu uzupełnienia tlenu i usunięcia dwutlenku węgla z dróg oddechowych. Gdy proces ten jest zaburzony, diagnozuje się nieefektywny wzorzec oddychania, który jest konceptualizowany jako wdech lub wydech, który nie zapewnia odpowiedniej wentylacji (10).

Częstość oddechów jest określana przez wdech i wydech: pierwszy to aktywny proces, w którym ośrodek oddechowy wysyła impulsy do skurczu przepony. Natomiast drugi proces polega na rozluźnieniu przepony, podczas którego narządy jamy brzusznej wracają do swojej normalnej pozycji (11). Dlatego rozpoznanie zwiększonej częstości oddechów jest określane na podstawie liczby oddechów na minutę (bpm) powyżej normalnych parametrów, tj. Ponad dwudziestu oddechów na minutę u dorosłych (11-12). Parametry w innych fazach rozwoju to niemowlęta = 30-40 bpm, dzieci w wieku przedszkolnym = 20-25 bpm, dzieci szkolne = 18-24 bpm i młodzież = 12-20 bpm (13). Rozpoznanie zmniejszonej częstości oddechów jest określane na podstawie liczby uderzeń / min poniżej normy. Rozpoznanie duszności definiuje się jako wymuszone wejście i wyjście powietrza z płuc wraz z narastającym dyskomfortem i wysiłkiem (14).

W przypadku regulacji naczyniowej diagnoza niedostatecznej perfuzji tkankowej charakteryzuje się niedostatecznym krążeniem krwi przez tkanki obwodowe na poziomie naczyń włosowatych (12). Ciśnienie krwi odpowiada sile wywieranej na ściany tętnic podczas skurczów i rozkurczów komór i może na nie wpływać rzut serca, rozdęcie tętnic, objętość, prędkość i lepkość krwi (15).Rozpoznanie podwyższone i obniżone ciśnienie krwi charakteryzuje się ciśnieniem wywieranym przez krążącą krew na ściany naczyń krążenia ogólnoustrojowego, płuc i serca, a 120/80 mmHg uważa się za normalne u dorosłych (11-12). Parametry w pozostałych fazach rozwoju to 0-3 miesiące = 75/50 mmHg, 3-9 miesięcy = 85/65 mmHg, 9-12 miesięcy = 90/70 mmHg, 1-3 lata = 90/65 mmHg, 3- 9 lat = 95/60 mmHg, 9-11 lat = 100/60 mmHg, 11-13 lat = 105/65 mmHg i 13-14 lat = 110/70 mmHg (13).

Inne diagnozy obserwowane w klinice to ryzyko krwotoku, krwotoku i krwawienia, które obserwuje się głównie u pacjentów z gorączką krwotoczną denga. U tych pacjentów występują objawy trombocytopenii i krwawienia, o czym świadczy jeden lub więcej z następujących objawów: dodatni wynik testu opaski uciskowej, wybroczyny, siniaki i krwawienie z błon śluzowych (16).

W celu nawodnienia i regulacji elektrolitów zaobserwowano, że zwiększenie ilości płynnej substancji odżywczej i zaopatrzenia w wodę może spowodować ryzyko zwiększenia objętości płynu lub zwiększenia objętości płynu w wyniku wlewu płynów dożylnych, zatrzymania sodu, awarii mechanizmów regulacyjnych lub zastoju żylnego. W poradni chorób zakaźnych rozpoznanie zwiększonej objętości płynu objawia się przede wszystkim w postaci obrzęku. Obrzęk kończyn obserwuje się jako stan nadmiernego gromadzenia się płynu w przestrzeniach tkankowych i jest powszechnie obserwowany u ofiar ukąszeń trujących zwierząt, zwykle z rodzaju Bothrops. Charakteryzuje się stanem zapalnym w miejscu ukąszenia i może obejmować cały obszar dotknięty chorobą (16). Obrzęk innych okolic, zwłaszcza twarzy, jest często powikłaniem krztuśca u niemowląt w okresie laktacji, które są podatne na ciężkie postacie choroby (17). Rozpoznanie obrzęku uogólnionego (lub anasarca) wynika z gromadzenia się płynu w tkankach komórkowych i jamach ciała (18). Zmniejszenie ilości suplementów płynów może wywołać czynniki ryzyka utraty płynów ustrojowych i elektrolitów, co wskazuje na rozpoznanie ryzyka zmniejszenia objętości płynów. Jest to trafna diagnoza pielęgniarska, ponieważ woda jest potrzebna do wzrostu, normalnego funkcjonowania i utrzymania życia.

W przypadku odżywiania i regulacji odżywiania bardzo często występuje spadek apetytu lub jego brak w wyniku fizjologicznego lub przyczyny nerwowe. Objawia się diagnozą deficytów samoopieki żywieniowej, w której klient wykazuje upośledzoną zdolność do wykonywania czynności związanych z karmieniem (19) lub diagnozą upośledzonego połykania (lub dysfagii), w której klient ma trudności z przejściem płyny i rozłożony pokarm poprzez ruch mięśni z jamy ustnej do żołądka (12).

Ze względu na potrzebę eliminacji, usuwanie produktów przemiany materii z moczem zależy od nerek, moczowodów, pęcherza i cewki moczowej. Rozpoznane tutaj diagnozy charakteryzują zmiany w objętości i ilości moczu, takie jak zwiększone wydalanie z moczem, które definiuje się jako oddawanie moczu większe niż cztery do sześciu razy dziennie oraz z wydalaniem moczu przekraczającym wartości 1000 do 2000 ml w ciągu 24 godzin i zmniejszonym wydalanie z moczem, które charakteryzuje się zmniejszonym oddawaniem moczu zgodnie z podanymi parametrami. Rozpoznanie dysurii, definiowanej jako ból i trudności w oddawaniu moczu, zarówno na początku, jak i na końcu, stwierdza się przede wszystkim u pacjentów z infekcjami dróg moczowych (18).

Wydalanie z jelit składa się z niestrawionego pokarmu, nieorganicznego materiały, woda i bakterie, o jasnym lub ciemnobrązowym kolorze z powodu rozpadu żółci przez bakterie jelitowe. Jednak wiele warunków może zmienić wygląd i zabarwienie stolca, w tym stosowanie leków lub spożywanie niektórych pokarmów (15). Problemy wątrobowokomórkowe również powodują rozpoznanie upośledzonej eliminacji jelitowej. Inne zmiany w rytmie wypróżniania można zobrazować rozpoznaniem zwiększonej eliminacji jelitowej (lub biegunki), czyli przejścia materiału kałowego ze zwiększoną częstotliwością wydalania i wzmożonymi dźwiękami jelitowymi (12). Zmniejszona eliminacja jelitowa (lub zaparcie) charakteryzuje się zmniejszonym wydalaniem materiału kałowego w dłuższym okresie lub trudnościami w ewakuacji (18). Wśród innych diagnoz pielęgniarskich związanych z potrzebami eliminacyjnymi wyróżnia się wymioty, które definiuje się jako wydalenie przetworzonego pokarmu lub treści żołądkowej z ust lub ich powrót do ust (12).

Sen i odpoczynek ułatwiają wzrost komórek i naprawę starzejących się tkanek organizmu. Wiadomo, że podczas snu ciśnienie krwi oraz częstość przemiany materii, pracy serca i oddechu obniżają się do wartości wyjściowych, co sprzyja normalnym funkcjom biologicznym organizmu (19). Istnieją jednak nieleczone stany, które powodują zakłócenia w normalnych wzorcach snu i odpoczynku, i mogą one generować trzy sytuacje: bezsenność, nieprawidłowe ruchy lub odczucia podczas snu lub budzenia się w nocy oraz nadmierną senność w ciągu dnia. Ta diagnoza pielęgniarska to zaburzenia snu i odpoczynku (11).

Mechanika ciała obejmuje zestaw czynności układu mięśniowo-szkieletowego i nerwowego w celu utrzymania równowagi, postawy i ułożenia ciała. Odpowiednie wykorzystanie mechaniki ciała zmniejsza ryzyko uszkodzenia układu mięśniowo-szkieletowego (11). Uszkodzenie może spowodować upośledzenie ruchu, co jest ograniczeniem układu mięśniowo-szkieletowego, które upośledza ruch (12). Rozpoznanie upośledzenia ruchowego wyraża trudności w chodzeniu (18).

Pielęgnacja ciała obejmuje czynności, które zapewniają komfort, bezpieczeństwo i dobre samopoczucie jednostki. Są klienci z określonymi typami ograniczeń poznawczych i motorycznych, a pielęgniarka musi je rozpoznać i interweniować, aby zapewnić praktyki higieniczne. Komunikacja jest ważna w celu promowania relacji bardziej terapeutycznej (11). Klient może przedstawić następujące diagnozy pielęgniarskie: brak samoopieki podczas kąpieli i ubierania się oraz deficyt higieny w zakresie samoopieki (lub zaburzenia higieny ciała). Pierwszą reprezentuje upośledzona zdolność do wykonywania czynności, takich jak odpowiednia kąpiel i ubieranie się, a drugą niezdolność do utrzymania stałego standardu higieny lub utrzymania ciała w czystości i bezwonności (14,19).

Higiena jamy ustnej polega na utrzymaniu integralności błony śluzowej, monitorowaniu zakażeń grzybiczych, głównie u klientów z obniżoną odpornością, oraz badaniu uzębienia, które jest odpowiedzialne za żucie pokarmu. Jednak trudności mogą pojawić się z powodu upośledzonej higieny jamy ustnej prowadzącej do stanu zapalnego lub infekcji, co może spowodować utratę lub zmiękczenie zębów (11).

Skóra jest główną barierą ochronną przed chorobami organizmy. Chroni również przed urazami, szczególnie dłoni i podeszwy. Jest bogato unerwiona, przez co wrażliwa na temperaturę, ból i ucisk. Ponadto skóra reguluje temperaturę poprzez promieniowanie, przewodzenie i konwekcję ciepła oraz jest w stanie syntetyzować witaminę D pod wpływem promieniowania ultrafioletowego (15).

Diagnoza upośledzonej integralności skóry charakteryzuje się stanem zmiany zewnętrznej powierzchni korpusu (14). Można to zaobserwować w przypadku ospy wietrznej i półpaśca po pojawieniu się wysypki plamkowo-grudkowej, która przybiera postać pęcherzykową. Erupcje rozwijają się w krosty i strupy. Ważna jest ocena wrażliwości termicznej, bolesnej i dotykowej zaburzeń związanych z upośledzeniem dermatoneurologicznym (20). Rozpoznanie odleżyny to obszar urazu spowodowany długotrwałym i intensywnym uciskiem, który wpływa na metabolizm komórkowy poprzez zmniejszenie lub utrudnienie przepływu krwi i skutkuje niedokrwieniem tkanek (11).

Skóra również ulega modyfikacjom w wyniku starzenia. Podstawowymi diagnozami pielęgniarskimi związanymi z tymi zmianami są zmniejszone turgor i zmniejszone nawilżenie skóry (lub suchość skóry), w których uwidacznia się suchość, zmarszczki i pigmentacja. Wysychanie następuje z powodu zmniejszenia potu i gruczołów łojowych, a zmarszczki spowodowane jest ścieńczeniem naskórka i skóry właściwej, co sprzyja pojawianiu się zmarszczek i zmniejszeniu turgoru. Pojawienie się pigmentacji wynika z ekspozycji na światło słoneczne bez zastosowania ochrony (15). Jednak zmniejszenie turgoru skóry w podeszłym wieku jest normalne, w przeciwieństwie do zmniejszenia turgoru z powodu zaburzeń elektrolitowych, takich jak odwodnienie.

Regulacja termiczna odpowiada równowadze między utratą ciepła a wytwarzanym ciepłem. Jest kontrolowany przez mechanizmy fizjologiczne i behawioralne (15). Zmiany temperatury są spowodowane awariami utraty ciepła i produkcji. Dlatego podwyższoną temperaturę ciała obserwuje się, gdy wzrasta temperatura ciała w stosunku do metabolizmu organizmu. W ciągu dnia następuje nieznaczny wzrost temperatury ciała w porównaniu do snu lub odpoczynku. Odwrotna sytuacja zachodzi w obniżonej temperaturze ciała (12). Pocenie się to proces, w którym organizm traci ciepło poprzez parowanie. Może się to nasilać w sytuacjach stresu emocjonalnego lub psychicznego lub podczas ćwiczeń. Nadmierne pocenie się może powodować wysuszenie skóry i błon śluzowych oraz swędzenie. Świadczy o tym diagnoza nadmiernej potliwości, która odzwierciedla utratę zbyt dużej ilości wody w wyniku odparowania wilgoci na powierzchni skóry (12).

Odczuwanie bólu jest nieprzyjemnym doświadczeniem sensorycznym i emocjonalnym. Jest to najczęstszy powód poszukiwania opieki zdrowotnej. Dlatego pielęgniarki muszą rozumieć patofizjologię bólu, jego fizjologiczne i psychologiczne konsekwencje oraz sposoby jego leczenia (15). Ból można sklasyfikować według czasu jego trwania i lokalizacji. Zatem diagnozy ostrego bólu odzwierciedlają zwiększoną percepcję sensoryczną części ciała w krótkim odstępie czasu lub nagły początek, co jest interpretowane przez doniesienia o bólu, mimikę bólu, zmienione napięcie mięśni, zachowanie samoobronne, zmniejszoną koncentrację, zmienione postrzeganie czasu, wycofanie się z kontaktów społecznych, zaburzenia procesów myślowych, rozproszone zachowanie, pobudzenie i utrata apetytu.Diagnoza bólu przewlekłego jest konceptualizowana w ten sam sposób, ale odbywa się w dłuższym okresie czasu (12).

Ze względów psychospołecznych bezpieczeństwo w szpitalu, społeczności lub w domu zmniejsza częstość występowania problemów zdrowotnych i kontuzji, skraca czas leczenia i daje klientowi dobre samopoczucie (11). W tym kontekście kładzie się nacisk na diagnozę ryzyka przeniesienia infekcji. Jest to ryzyko przeniesienia lub wywołania inwazji patogennych mikroorganizmów, które rozmnażają się i namnażają, powodując chorobę w wyniku miejscowego uszkodzenia komórek, wydzielania toksyn lub reakcji antygen-przeciwciało (12). Rozpoznanie ryzyka wtórnej infekcji odzwierciedla możliwość zarażenia się kolejną infekcją w trakcie lub po zakończeniu leczenia pierwotnej infekcji.

Edukacja zdrowotna jest ważna w zapobieganiu i promowaniu zdrowia, ponieważ uświadamia klientowi i członkom jego rodziny ich dysfunkcje zdrowotne, zażywanie narkotyków lub wykonywanie zabiegów. W przypadku niskiej wiedzy o zdrowiu, tłumaczonej jako niedostateczne zrozumienie stanu patologicznego lub radzenia sobie z problemami zdrowotnymi, edukacja może ułatwić przestrzeganie planu leczenia. Edukacja mogłaby także poprawić przypadki upośledzonej akceptacji schematu terapeutycznego, które uwzględniają trudności w przestrzeganiu planu leczenia farmakologicznego lub niefarmakologicznego. Brak przestrzegania schematu terapeutycznego był przedmiotem wielu badań. Do najważniejszych czynników należą złożone i długotrwałe schematy terapeutyczne, skutki uboczne, ograniczenia finansowe, zapominanie i nawyki dotyczące samodzielnego leczenia, takie jak kupowanie leków bez recepty (15).

Układ neurologiczny jest odpowiedzialny za utrzymanie świadomości i kontrolowanie pamięci, procesów myślowych, doznań, emocji i dobrowolnych ruchów (19). Klient może prezentować obniżony poziom świadomości, przejawiający się znacznie zmniejszonymi możliwościami reakcji psychicznej (12). Takie przypadki obserwuje się przede wszystkim podczas bakteryjnego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych, w którym bakterie rozprzestrzeniają się w ośrodkowym układzie nerwowym i ścianach zatok mózgowo-żylnych i ostatecznie przenikają przez oponę twardą i docierają do przestrzeni podpajęczynówkowej. Jeśli organizm nie rozwinie mechanizmów obronnych, infekcja rozprzestrzenia się, powodując zmiany neurologiczne (20).

WNIOSKI

Wyniki tego badania mają znaczenie kliniczne, a stworzenie nomenklatury diagnostycznej ułatwi komunikację między pielęgniarkami. Co ważne, stwierdzenia zostały skonstruowane na podstawie terminów klinicznych używanych w klinice chorób zakaźnych, umożliwiając stosowanie zasad metodologicznych, ulepszoną wizualizację naukową przez profesjonalistów i zapewniając opiekę z większą siłą rozstrzygającą dla klienta.

Jeden z Głównym wyzwaniem napotkanym w trakcie tego badania było zsyntetyzowanie spójnej listy diagnoz dla klientów z różnych grup wiekowych. Inną trudnością było powiązanie klinicznych aspektów różnych chorób zakaźnych za pomocą narzędzi takich jak rozumowanie kliniczne, doświadczenie akademickie oraz wiedza techniczna i naukowa, a następnie grupowanie objawów przedmiotowych i podmiotowych w celu postawienia diagnozy.

2. Lucena ICD, Barreira IA. Revista Enfermagem em Novas Dimensões: Wanda Horta e sua contribuição para a construção de um novo saber da enfermagem (1975-1979). Texto Contexto Enferm. 2011; 20 (3): 534-40.

5. Horta WA. Processo de enfermagem. Rio de Janeiro: Guanabara Koogan; 2011.

11. Sobreira IAP. Construção de banco de termos da linguagem especial de enfermagem da clínica de doenças infecto-contagiosas do HULW / UFPB. João Pessoa: Universidade Federal da Paraíba; 2009.

13. North American Nursing Diagnosis Association (NANDA). Diagnósticos de Enfermagem da Nanda: definições e classificação 2009–2010. Porto Alegre: Artmed; 2010.

15. Conselho Internacional de Enfermeiros (CIE). Classificação Internacional para a Prática de Enfermagem versão 1.0. São Paulo: Algol; 2007.

16. Collet N, Oliveira BRG, Viera CS. Manual de enfermagem em pediatria. Goiânia: AB; 2010.

19. Brasil. Ministério da Saúde; Secretaria de Vigilância em Saúde. Doenças infecciosas e parasitárias: guia de bolso. 8ª ed. Brasília; 2010.

20. Brasil. Ministério da Saúde; Secretaria de Vigilância em Saúde. Guia de vigilância epidemiológica. 6ª ed. Brasília; 2005.

22. Carpenito-Moyet LJ. Manual de diagnósticos de enfermagem. Porto Alegre: Artmed; 2008.

23. Aguiar ZN, Ribeiro MCS, organizadoras. Vigilância e controle das doenças transmissíveis. 3ª ed. São Paulo: Martinari; 2009.

Korespondencja adresowana do:
Lidiane Lima de Andrade
Rua Alzira Coutinho de Araújo, 65 – Apto. 102 – Bancários
CEP 58051-119 – João Pessoa, PB, Brazylia

Otrzymano: 22.02.2011
Zatwierdzono: 18.12.2012