Plan Schlieffena, opracowany dekadę przed wybuchem I wojny światowej, nakreślił strategię dla Niemiec, aby uniknąć jednoczesnej walki na wschodnim i zachodnim froncie. Ale to, co zostało skrupulatnie zaprojektowane, aby przeprowadzić szybki atak „prawym hakiem” na Francję, a następnie ruszyć na Rosję, stało się brzydką, brutalną wojną na wyczerpanie.

„Plan Schlieffena nie zadziałał ponieważ opierał się na tym, że wszystko szło dobrze i nie miał żadnych ewentualności na mgłę wojny ”- powiedział Peter Fritzsche, profesor historii na Uniwersytecie Illinois.

Plan Schlieffena ma swoją nazwę od jego twórcy, Hrabia Alfred von Schlieffen, który służył jako szef Cesarskiego Niemieckiego Sztabu Generalnego od 1891 do 1906 roku. Hrabia Schlieffen przygotował operację w latach 1897–1905 po sojuszu zawartym między Rosją i Francją w 1891 r., Że Niemcy mogą stanąć w obliczu wojny na dwóch frontach. .

Plan Schlieffena zakładał, że Rosja była powolna, a Francja słaba.
Strategia Schlieffena zakładała, że Rosja, która niedawno przegrała wojnę rosyjsko-japońską, potrzebowała co najmniej sześciu tygodni na zmobilizowanie swoich wojsk i zaatakowanie Niemcy ze Wschodu. W tym czasie Niemcy miały zaatakować Francję, idąc na zachód przez neutralne terytorium Holandii i Belgii.

Trasa ta omijała silnie ufortyfikowaną bezpośrednią granicę z Francją. Następnie siły niemieckie spadłyby na południe, uderzając młotem przez Flandrię, Belgię i dalej do Paryża, otaczając i miażdżąc siły francuskie w mniej niż 45 dni.

Zgodnie z planem, po pokonaniu Francji, Niemcy mogą przetransportować swoich żołnierzy na wschód za pomocą sieci kolejowej i rozmieścić ich przeciwko wojskom rosyjskim, co według Schlieffena wymagałoby sześciu tygodni, aby zmobilizować i zaatakować wschodnią granicę Niemiec.

Pierwotny plan Schlieffena został później zmodyfikowany przez innych dowódców wojskowych.
Plan Schlieffena został przyjęty przez szefa niemieckiego Sztabu Generalnego Helmutha von Moltke, gdy wybuchła wojna w 1914 r. Moltke dokonał kilku krytycznych zmian w pl an, w tym zmniejszenie sił niemieckich przygotowujących się do właściwego ataku hakowego na Francję i inwazji przez Belgię, ale nie Holandię, podczas początkowej ofensywy.

Problem, mówi prof. Fritzsche, polega na tym, że plan Schlieffena okazał się nieelastyczny . Po pierwsze, Belgia odmówiła Niemcom swobodnego przejścia i walczyła z napływającymi żołnierzami niemieckimi.

Armia angielska natychmiast się zaangażowała.
Co więcej, naruszenie neutralnego terytorium Belgii wciągnęło Anglię do wojny, ponieważ obiecali bronić. Belgia na mocy traktatu londyńskiego z 1839 r.

Po napotkaniu silnego oporu w Belgii i walkach z żołnierzami Imperium Brytyjskiego u boku Francji, zaplanowana przez Niemcy szybka ofensywa została spowolniona.

Rosja zareagowała szybciej, niż zakładał Schlieffen.
Rosja również okazał się bardziej biegły w mobilizowaniu swojej armii, niż oczekiwali niemieccy przywódcy wojskowi. Rosji udało się zaatakować Prusy Wschodnie w ciągu 10 dni w sierpniu 1914 r. – nie sześć tygodni, jak wcześniej zakładano.

Początkowa ofensywa rosyjska została pokonana, ale ich natarcie skłoniło Niemcy do wysłania korpusów z Francji do Prus Wschodnich, krwawiąc. Niemieckie siły na froncie zachodnim z niezbędną siłą bojową.

Armie francuska i angielska były o wiele trudniejsze, niż oczekiwano.
Strategia Planu Schlieffena wymagała szybkiej pokonania Francji – ale tak się nie stało . Ta porażka doprowadziła do długotrwałej wojny w okopach na froncie zachodnim. W tych ponurych bitwach na wyczerpanie, takich jak bitwa nad Sommą i bitwa pod Verdun, siły alianckie ostatecznie pokonały Niemców.

Jak powiedział Moltke Kaiser Wilhem II po tym, jak wyczerpane siły niemieckie zostały pokonane w bitwie pod Marne: „Panie, przegraliśmy wojnę”.

Cztery lata później prognozy Moltkego potwierdziły się.