Choroba neuronu ruchowego (MND) to nazwa nadana grupie chorób, w których komórki nerwowe – neurony – kontrolują mięśnie, które umożliwiają nam poruszanie się, mówienie, oddychanie i połykanie; ulegają degeneracji i umierają.
Neurony to komórki nerwowe. Neurony ruchowe przekazują informacje z mózgu do mięśni prążkowanych i do niektórych gruczołów. Istnieją dwa typy neuronów ruchowych. Górne neurony ruchowe (UMN) odbierają informacje z mózgu przez rdzeń kręgowy. Dolne neurony ruchowe (LMN) przenoszą wiadomość z rdzenia kręgowego do mięśni.
MND prowadzi do degeneracji tych neuronów ruchowych. Może wpływać na:
- tylko górne neurony ruchowe w mózgu, które schodzą do rdzenia kręgowego lub,
- tylko dolne neurony ruchowe, które wychodzą z rdzenia kręgowego, aby aktywować mięśnie lub
- górne i dolne neurony ruchowe.
Bez nerwów, które mogłyby je aktywować, mięśnie stopniowo osłabiają się i marnują. Wzorce słabości różnią się w zależności od osoby.
MND nie wpływa na neurony czuciowe – nerwy, które odbierają informacje od rzeczy, które widzimy, dotykamy, wąchamy, słyszymy i smakujemy.
MND występuje w podobnym tempie w większości krajów świata. Szacuje się, że obecnie w Australii jest ponad 2000 osób z MND. Nieco więcej mężczyzn niż kobiet rozpoznaje MND, najczęściej w grupie wiekowej 50-60 lat. Jednak MND można zdiagnozować u dorosłych w każdym wieku.