Model medycyny funkcjonalnej wyewoluował na podstawie spostrzeżeń i perspektyw niewielkiej grupy wpływowych myślicieli, którzy zdali sobie sprawę z wagi zindywidualizowanego podejścia do przyczyn chorób w oparciu o ewoluujące badania w naukach o żywieniu, genomice i epigenetyce. Ci przywódcy naukowi znaleźli sposoby na zastosowanie tych nowych osiągnięć w klinice do eliminowania przyczyn źródłowych za pomocą interwencji niskiego ryzyka, które modyfikują systemy molekularne i komórkowe w celu odwrócenia tych czynników chorobotwórczych. Dowiedz się więcej
Ci liderzy medycyny funkcjonalnej byli w stanie zastosować nowe badania w sposób, który często przynosił dramatyczne wyniki pacjentom, którzy wcześniej otrzymali nieskuteczne leczenie. Częścią tego postępu był powrót do naukowych zasad znalezienia nowych sposobów poszukiwania czynników jednoczących na poziomach komórkowych i systemowych, które leżą u podstaw problemów całego organizmu. Dowiedz się więcej
Ponieważ inni zainteresowali się nauką medycyny funkcjonalnej, konieczne stało się usystematyzowanie tego podejścia, aby można było go nauczać szerszej grupy praktyków z różnych środowisk. Podejście IFM do stosowania medycyny funkcjonalnej jest głównie praktykowane za pomocą zestawu narzędzi, które formalizują zarówno zbieranie historii, jak i mapowanie objawów do kategorii procesów źródłowych leżących u podstaw choroby. Trzy z tych narzędzi to macierz medycyny funkcjonalnej, oś czasu i struktura GOTOIT. Więcej informacji na temat każdego z nich można znaleźć poniżej.