Elisabeth wykorzystała wymówkę i zostawiła męża i dzieci, aby spędzić zimę w odosobnieniu. Sześć miesięcy później, zaledwie cztery dni po powrocie do Wiednia, ponownie doświadczyła napadów kaszlu i gorączki. Prawie nic nie jadła i źle spała, a dr Skoda zaobserwowała nawrót choroby płuc. Zalecono nową kurację na odpoczynek, tym razem na Korfu, gdzie prawie natychmiast się poprawiła. Jeśli jej choroby były psychosomatyczne, ustępowały po usunięciu jej męża i obowiązków, jej nawyki żywieniowe powodowały również problemy fizyczne. W 1862 roku nie widziała Wiednia od roku, kiedy jej lekarz rodzinny, dr Fischer z Monachium, zbadał ją i zaobserwował poważną anemię i oznaki „opuchlizny” (obrzęku). Jej stopy były czasami tak spuchnięte, że mogła chodzić tylko mozolnie i przy wsparciu innych. Z porady lekarskiej pojechała na kurację do Bad Kissingen. Elisabeth szybko doszła do siebie w spa, ale zamiast wrócić do domu, aby złagodzić plotki o jej nieobecności, spędziła więcej czasu z własną rodziną w Bawarii. W sierpniu 1862 roku, po dwuletniej nieobecności, wróciła na krótko przed urodzinami męża, ale natychmiast dostała gwałtownej migreny i czterokrotnie wymiotowała po drodze, co może potwierdzać teorię, że niektóre z jej dolegliwości były związane ze stresem i psychosomatyczny.
Rudolf miał teraz cztery lata, a Franciszek Józef miał nadzieję, że kolejny syn będzie chronił sukcesję. Dr Fischer twierdziła, że zdrowie cesarzowej nie pozwoli na kolejną ciążę i będzie musiała regularnie udać się na kurację do Kissingen. Elisabeth wpadła w swój stary schemat ucieczki przed nudą i nudnym protokołem sądowym poprzez częste spacery i jazdę konną, wykorzystując swoje zdrowie jako wymówkę, aby uniknąć zarówno oficjalnych zobowiązań, jak i intymności seksualnej. w unikaniu ciąży:
„Dzieci są przekleństwem kobiety, bo kiedy przychodzą, odpędzają Piękno, które jest najlepszym darem bogowie ”.
Była teraz bardziej asertywna w swoim nieposłuszeństwie wobec męża i teściowej niż wcześniej, otwarcie przeciwstawiając się im w kwestii wojskowej edukacji Rudolfa, który podobnie jak jego matka był niezwykle wrażliwy i nieprzystosowany do życia na dworze.
Koronacja węgierskaEdit
Więcej informacji: Apostolska MośćKoronacja Franciszka Józefa i Elżbiety na apostolskiego króla i królową Węgier
Zdjęcie Elżbiety jako królowej Węgier (autorstwa Emila Rabendinga, 1867)
Po wykorzystaniu wszelkich wymówek, aby uniknąć ciąży, Elisabeth później zdecydowała, że chce czwarte dziecko. Jej decyzja była jednocześnie świadomym osobistym wyborem i negocjacjami politycznymi: wracając do małżeństwa, zapewniła, że Węgry, z którymi czuła intensywny sojusz emocjonalny, będą miały równe szanse z Austrią.
Kompromis austro-węgierski z 1867 r. Stworzył podwójną monarchię Austro-Węgier. Andrássy został pierwszym premierem Węgier iw zamian zobaczył, że Franciszek Józef i Elżbieta zostali oficjalnie koronowani na króla i królową Węgier w czerwcu.
W ramach prezentu koronacyjnego Węgry podarowały parze królewskiej kraj rezydencja w Gödöllő, 32 kilometry (20 mil) na wschód od Budy-Pesztu. W następnym roku Elisabeth mieszkała głównie w Gödöllő i Budzie-Peszcie, pozostawiając zaniedbanych i urażonych austriackich poddanych na pogłoski, że jeśli spodziewała się syna, nada mu imię Stephen, po patronie i pierwszym królu Węgry. Problemu uniknięto, gdy urodziła córkę Marie Valerie (1868–1924). Nazywana „węgierskim dzieckiem”, urodziła się w Budzie-Peszcie dziesięć miesięcy po koronacji swoich rodziców i została tam ochrzczona w kwietniu. Elisabeth postanowiła wychować to ostatnie dziecko sama, w końcu postawiła na swoim. Przelała wszystkie swoje stłumione macierzyńskie uczucia na swojej najmłodszej córce do tego stopnia, że prawie ją udusiła. Wpływ Sophie na dzieci Elżbiety i dwór osłabł i zmarła w 1872 roku.
TravelsEdit
biurko Elisabeth w Achilleion na Korfu
Po osiągnięciu tego zwycięstwa Elisabeth nie została, żeby się tym cieszyć, ale zamiast tego wyruszyła w podróż i niewiele widywała ze swoimi dziećmi. „Gdybym przyjechała na miejsce i wiedziała, że już nigdy go nie opuszczę, cały pobyt, mimo że byłam rajem, stałby się piekłem.” Po śmierci syna zleciła budowę pałacu na wyspie Korfu, który nazwała Achilleion, po bohaterze Homera Achillesie w Iliadzie. Po jej śmierci budynek został zakupiony przez cesarza niemieckiego Wilhelma II. Później został przejęty przez naród grecki (obecnie Grecka Narodowa Organizacja Turystyczna) i przekształcona w muzeum.
Gazety publikowały artykuły o jej pasji do sportów jeździeckich, dietach i ćwiczeniach oraz wyczuciu mody. Często robiła zakupy w budapesztańskim domu mody Antal Alter (obecnie Alter és Kiss), który stał się bardzo popularny wśród szaleńców mody. Gazety donosiły także o szeregu znanych kochanków. Chociaż nie ma żadnych możliwych do zweryfikowania dowodów na to, że miała romans, jednym z jej rzekomych kochanków był George „Bay” Middleton, szykowny Anglo-Szkot. Został nazwany prawdopodobnym kochankiem lady Henrietty Blanche Hozier i ojcem Clementine Ogilvy Hozier (żony Winstona Churchilla). Aby uchronić go przed samotnością podczas jej długich nieobecności, Elisabeth zachęcała swojego męża Franza Josepha do bliskich relacji z aktorką Kathariną Schratt.
Podczas swoich podróży Elisabeth starała się unikać wszelkiej uwagi opinii publicznej i tłumów ludzi. przeważnie podróżowała incognito, używając pseudonimów, takich jak „Hrabina Hohenembs”. Elżbieta również odmawiała spotykania się z europejskimi monarchami, kiedy nie miała na to ochoty. Podczas jej szybkich pieszych wycieczek, które trwały kilka godzin, towarzyszył jej głównie język grecki korepetytorzy lub jej damy dworu Hrabina Irma Sztáray, jej ostatnia dama dworu, opisuje samotną i bardzo wrażliwą cesarzową jako postać naturalną, liberalną i skromną, jako dobrego słuchacza i uważnego obserwatora o wielkim intelekcie.
Incydent z MayerlingEdit
Główny artykuł: Incydent w MayerlingImperialny domek myśliwski w Mayerling, w którym książę koronny Rudolf popełnił samobójstwo w 1889 roku
W 1889 roku życie Elisabeth zostało zniszczone przez śmierć jej jedynego syna Rudolfa, który został znaleziony martwy wraz ze swoją młodą kochanką Baronessą Mary Vetsera, w czymś, co podejrzewano o morderstwo. samobójstwo ze strony Rudolfa. Skandal był znany jako incydent Mayerling od lokalizacji domku myśliwskiego Rudolfa w Dolnej Austrii, gdzie zostali znalezieni.
Elżbieta w żałobnej sukience – Philip de László, 1899
Elisabeth nigdy nie otrząsnęła się z tragedii, pogrążając się w melancholii. W ciągu kilku lat przegrała jej ojciec Max Joseph (w 1888), jej jedyny syn Rudolf (1889), jej siostra księżna Sophie w Bawarii (1897), Helene (1890) i jej matka Ludovika (1892). Po śmierci Rudolfa uważano ją do końca życia ubierała się tylko na czarno, chociaż do tego czasu pochodzi jasnoniebieska i kremowa sukienka odkryta przez Muzeum Sisi w Hofburgu. Aby potęgować jej straty, hrabia Gyula Andrássy zmarł rok później, 18 lutego 1890 r. „Moja ostatnia i jedyna przyjaciółka nie żyje,” ubolewała. Marie Valerie oświadczyła, „… trzymała się go z prawdziwą i niezachwianą przyjaźnią, jak być może, do żadnej innej osoby.” lacja była intymna lub nie, jej uczucia do niego były tym, co czuła do jego kraju i wiedziała, że Madziarowie całym sercem odwzajemniają.
Skandal Mayerling zwiększył zainteresowanie opinii publicznej Elisabeth, a ona nadal była ikoną i sensacją samą w sobie, gdziekolwiek się pojawiła. Miała na sobie długie czarne sukienki, które można było zapiąć na dole, oraz białą skórzaną parasolkę i wachlarz, który ukrywał twarz przed ciekawskimi.
Elisabeth spędziła niewiele czasu w Wiedniu z jej mąż. Ich korespondencja wzrosła jednak w ciągu ostatnich lat, a ich związek stał się ciepłą przyjaźnią. Cesarzowa Elżbieta podróżowała po Morzu Śródziemnym na swoim imperialnym parowcu Miramar. Jej ulubionymi miejscami były Cape Martin na Riwierze Francuskiej, a także Sanremo na Riwierze Liguryjskiej, gdzie turystyka zaczęła się dopiero w drugiej połowie XIX wieku; Jezioro Genewskie w Szwajcarii; Bad Ischl w Austrii, gdzie para cesarska miała spędzać lato; i Korfu. Cesarzowa odwiedziła także kraje, które nie były wówczas zazwyczaj odwiedzane przez europejskich arystokratów: Maroko, Algierię, Maltę, Turcję i Egipt. Cesarz Franciszek Józef I liczył na to, że jego żona w końcu osiedli się w swoim pałacu Achilleion na Korfu, ale Sisi szybko stracił zainteresowanie bajkową posiadłością. Niekończące się podróże stały się dla Elisabeth sposobem na ucieczkę od życia i niedoli.