Co to jest automatyczna stabilizacja?
Automatyczne stabilizatory to rodzaj polityki fiskalnej opracowanej w celu zrównoważenia wahań aktywności gospodarczej danego kraju poprzez ich normalne działanie bez dodatkowego, terminowego zezwolenia rządu lub decydentów.
Najbardziej znane automatyczne stabilizatory to progresywnie stopniowane podatki dochodowe od osób prawnych i fizycznych oraz systemy transferowe, takie jak ubezpieczenie od bezrobocia i zasiłki. Nazywa się to automatycznymi stabilizatorami, ponieważ działają one w celu stabilizacji cykli koniunkturalnych i są automatycznie uruchamiane bez dodatkowych działań rządu .
Kluczowe wnioski
- Automatyczne stabilizatory to bieżące polityki rządowe, które automatycznie dostosowują stawki podatkowe i płatności transferowe w sposób, który ma na celu ustabilizowanie dochodów, konsumpcji i wydatków biznesowych w cyklu koniunkturalnym.
- Automatyczne stabilizatory to rodzaj polityki fiskalnej preferowanej przez ekonomię keynesistowską jako narzędzie do zwalczania załamań gospodarczych i rec essions.
- W przypadku ostrego lub trwałego spowolnienia gospodarczego rządy często wspierają automatyczne stabilizatory jednorazowymi lub tymczasowymi politykami stymulującymi, aby spróbować ożywić gospodarkę.
Co czy to automatyczne stabilizatory?
Zrozumienie automatycznych stabilizatorów
Automatyczne stabilizatory mają przede wszystkim na celu przeciwdziałanie negatywnym wstrząsom gospodarczym lub recesji, chociaż mogą też być mające na celu „ochłodzenie” rozwijającej się gospodarki lub walkę z inflacją. Swoim normalnym działaniem polityki te powodują, że w okresach szybkiego wzrostu i wyższych dochodów gospodarka pobiera więcej pieniędzy w postaci podatków. Inwestują więcej pieniędzy z powrotem w gospodarkę w postaci wydatków rządowych lub zwrotów podatków, gdy aktywność gospodarcza zwalnia lub dochody spadają. Ma to na celu amortyzację gospodarki przed zmianami w cyklu koniunkturalnym.
Automatyczne stabilizatory mogą obejmować stosowanie progresywnej struktury opodatkowania, w ramach której udział dochodu uwzględnianego w podatkach jest wyższy, gdy dochody są wysokie. Kwota spada następnie, gdy dochody spadają z powodu recesji, utraty miejsc pracy lub niepowodzenia inwestycji. Na przykład, gdy indywidualny podatnik zarabia wyższe wynagrodzenia, jego dodatkowy dochód może podlegać wyższym stawkom podatkowym w oparciu o obecną strukturę warstwową. Jeśli płace spadną, jednostka pozostanie na niższych poziomach opodatkowania, zgodnie z jej dochodami.
Podobnie, transfery z tytułu ubezpieczenia od bezrobocia spadają, gdy gospodarka znajduje się w fazie ekspansji od czasu jest mniej bezrobotnych składających wnioski. Zasiłki dla bezrobotnych rosną, gdy gospodarka pogrąża się w recesji, a bezrobocie jest wysokie. Kiedy osoba staje się bezrobotna w sposób, który uprawnia ją do ubezpieczenia na wypadek bezrobocia, wystarczy złożyć wniosek o zasiłek. Wysokość oferowanych świadczeń podlega różnym przepisom i standardom stanowym i krajowym, nie wymagając interwencji większych jednostek rządowych poza przetwarzaniem wniosków.
Automatyczne stabilizatory i polityka fiskalna
Kiedy gospodarka znajduje się w recesji, automatyczne stabilizatory mogą z założenia skutkować wyższymi deficytami budżetowymi. Ten aspekt polityki fiskalnej jest narzędziem ekonomii keynesowskiej, która wykorzystuje wydatki rządowe i podatki do wspierania zagregowanego popytu w gospodarce podczas spowolnienia gospodarczego.
Poprzez odbieranie mniej pieniędzy prywatnym firmom i gospodarstwa domowe w podatkach i dając im więcej w formie wpłat i zwrotów podatków, polityka fiskalna ma zachęcać je do zwiększania lub przynajmniej nie zmniejszania wydatków konsumpcyjnych i inwestycyjnych. W tym przypadku celem polityki fiskalnej jest zapobieżenie pogłębieniu się załamania gospodarczego.
Przykłady automatycznych stabilizatorów w świecie rzeczywistym
Automatyczne stabilizatory mogą być również wykorzystywane w połączeniu z innymi formami polityki fiskalnej, które mogą wymagać specjalnego zezwolenia legislacyjnego. Przykładami tego są jednorazowe obniżki lub zwroty podatków, rządowe wydatki inwestycyjne lub bezpośrednie dotacje rządowe dla firm lub gospodarstw domowych.
Niektóre z nich w Stanach Zjednoczonych to: Jednorazowe ulgi podatkowe z 2008 r. Na mocy ustawy Economic Stimulus Act oraz 831 miliardów dolarów federalnych dotacji bezpośrednich, ulg podatkowych i wydatków na infrastrukturę zgodnie z amerykańską ustawą o reinwestycji i odzysku z 2009 r.
W 2020 roku ustawa o pomocy, pomocy i bezpieczeństwie gospodarczym w związku z koronawirusem (CARES) stała się największym pakietem stymulacyjnym w historii Stanów Zjednoczonych. Zapewnił ponad 2 biliony dolarów pomocy rządowej w postaci rozszerzonych zasiłków dla bezrobotnych, bezpośrednich wypłat dla rodzin i dorosłych, pożyczek i dotacji dla małych firm, pożyczek dla korporacji w Ameryce oraz miliardów dolarów dla władz stanowych i lokalnych.
Uwagi specjalne
Ponieważ niemal natychmiast reagują na zmiany w dochodach i bezrobociu, automatyczne stabilizatory mają być pierwszą linią obrony, która się obraca łagodne negatywne trendy gospodarcze wokół. Jednak rządy często sięgają po inne rodzaje szerszych programów polityki fiskalnej, aby przeciwdziałać bardziej dotkliwym lub długotrwałym recesjom lub aby ukierunkować je na określone regiony, branże lub politycznie uprzywilejowane grupy społeczne w celu uzyskania ulgi pozaekonomicznej.