Gubernator Karoliny Południowej kupił guziki takie jak ten jako symbol buntu wobec rządu USA.
Pod koniec 1820 roku północ stała się coraz bardziej uprzemysłowione, a południe pozostawało głównie rolne.
W 1828 roku Kongres przeszedł wysoką taryfę ochronną, która rozwścieczyła południowe stany, ponieważ uważały, że przynosi ona korzyści tylko uprzemysłowionej północy. Na przykład wysokie cła importowe zwiększyły koszty brytyjskich tekstyliów. Ta taryfa przyniosła korzyści amerykańskim producentom tkanin – głównie na północy. Ale to zmniejszył się angielski popyt na surową bawełnę z południa i zwiększył ostateczny koszt gotowych produktów dla amerykańskich nabywców. Południowcy zwrócili się do wiceprezydenta Johna C. Calhouna z Południowej Karoliny o przywództwo w Ey oznaczone jako „Taryfa obrzydliwości”.
Rozporządzenie o unieważnieniu wydane przez Karolinę Południową w 1832 r. zapowiadał ogłoszenie przez stan secesji prawie 30 lat później.
Calhoun poparł Taryfę z 1816 roku, ale zdał sobie sprawę, że gdyby miał polityczną przyszłość w Południowej Karolinie, musiałby przemyśleć pozycja. Niektórzy uważali, że ta kwestia była wystarczającym powodem do rozwiązania Związku. Calhoun opowiadał się za mniej drastycznym rozwiązaniem – doktryną „unieważnienia”. Według Calhouna rząd federalny istniał tylko z woli stanów. Dlatego też, jeśli stan uzna, że prawo federalne jest niezgodne z konstytucją i szkodliwe dla jego suwerennych interesów, miałoby prawo „unieważnić” to prawo w swoich granicach. Calhoun przedstawił stanowisko, że państwo może ogłosić nieważne prawo krajowe.
Członkowie legislatury Karoliny Południowej bronili praw stanów przed rządem federalnym.
W 1832 roku Henry Clay przeforsował w Kongresie nową ustawę taryfową, z niższymi stawkami niż taryfa Obrzydliwości, ale wciąż zbyt wysokie dla południowców. Większość obrońców praw stanowych wygrała Izbę Stanową Karoliny Południowej w ostatnich wyborach w 1832 roku i ich reakcja była szybka. Rozporządzenie o unieważnieniu w Karolinie Południowej zostało uchwalone w życie 24 listopada 1832 r. W przypadku Karoliny Południowej nie było taryfy celnej. Linia została narysowana. Czy prezydent Jackson odważyłby się go przekroczyć?
Jackson słusznie uznał to wyzwanie dotyczące praw stanów za tak poważne, że poprosił Kongres o uchwalenie przepisów zezwalających mu na użycie wojsk federalnych do egzekwowania prawa federalnego w obliczu unieważnienia. Na szczęście konfrontacji zbrojnej udało się uniknąć, gdy Kongres, kierowany staraniami Henryego Claya, zrewidował taryfę za pomocą kompromisowej ustawy. To pozwoliło mieszkańcom Południowej Karoliny ustąpić bez „utraty twarzy”.
Patrząc wstecz, silne, zdecydowane poparcie Jacksona dla Unii było jednym z najwspanialszych momentów jego prezydentury. Gdyby zniesienie zakończyło się sukcesem, czy secesja mogła być daleko w tyle?