Wat zijn ondersteunende diensten?
In de medische wereld verwijzen ondersteunende diensten, ook wel ondersteunende zorg genoemd, naar het brede scala aan diagnostische en ondersteunende diensten die worden geboden om het werk van artsen, verpleegsters en tandartsen te helpen. Ondersteunende diensten zijn diensten die artsen kunnen aanvragen om te helpen bij de behandeling en diagnose van een ziekte of letsel. Zonder ondersteunende diensten zouden huisartsen niet effectief kunnen functioneren.
Diepere definitie
Ondersteunende diensten zijn een van de snelst groeiende sectoren van de gezondheidszorg, met bijna 30 procent van medische uitgaven vandaag. Met de stijgende kosten van de gezondheidszorg zijn ondersteunende dienstverleners vaak een verstandig en kosteneffectief alternatief voor ambulante ziekenhuis- en doktersdiensten.
Ondersteunende diensten zijn diagnostische of ondersteunende maatregelen die artsen kunnen gebruiken om patiënten te helpen behandelen. Tijdens een verblijf in een ziekenhuis is bijvoorbeeld alles wat geen kost en inwoning of directe zorg door een verpleegkundige of arts omvat, ondergeschikt. Fysiotherapie, röntgenfotos, laboratoriumtesten en echos zijn voorbeelden van ondersteunende diensten.
Ondersteunende diensten bevinden zich doorgaans in drie verschillende faciliteiten: ziekenhuizen, medische kantoren of vrijstaande diagnostische testfaciliteiten. Een voorbeeld van een nevendienst in een ziekenhuis is de apotheek. Een ander voorbeeld is wanneer een arts een test uitvoert in zijn eigen kantoor, zoals het meten van het triglyceridengehalte in het bloed van een patiënt. In een medische setting kunnen artsen een ondersteunende servicepraktijk uitoefenen. Aan de andere kant hebben vrijstaande diagnostische testcentra hun eigen medisch personeel dat ondersteunende diensten kan verlenen die vergelijkbaar zijn met die in ziekenhuizen en medische kantoren.
Voorbeelden van ondersteunende diensten
Er zijn drie categorieën ondersteunende diensten:
- Diagnostische ondersteunende diensten worden doorgaans op kantoor verstrekt of ter ondersteuning van huisartsen in ziekenhuizen, ambulante servicecentra of vrijstaande diagnostische testfaciliteiten. Ze omvatten radiologie, audiologie, pulmonaire testdiensten en klinische laboratoriumdiensten.
De meeste artsen voeren geen eigen beeldvormende onderzoeken, urineonderzoeken of bloedonderzoeken uit; ze verwijzen patiënten doorgaans door naar een instelling waar artsen gespecialiseerd zijn in deze activiteiten om onmiddellijke en nauwkeurige resultaten te krijgen. In een ziekenhuis kunnen artsen diensten aanvragen voor opgenomen patiënten om mogelijke tekenen van complicaties te diagnosticeren en te volgen.
- Therapeutische ondersteunende diensten helpen de gezondheid en het welzijn van patiënten te verbeteren. Voorbeelden van aanvullende therapeutische diensten zijn fysiotherapie, logopedie, psychotherapie en ergotherapie.
Als een patiënt diensten nodig heeft zoals voedingsvoorlichting of hulp bij het leren omgaan met een chronische ziekte, kan de gezondheidsadviseur kan een ondersteunende dienst bieden en de patiënt ondersteunen op verzoek van zijn of haar huisarts. Onder sommige definities kunnen cosmetische diensten, zoals gezichtsbehandelingen, Botox-behandelingen en huidverzorgingsadvies, ook deel uitmaken van therapeutische ondersteunende diensten.
- Justitiële ondersteunende diensten omvatten hospice, thuiszorg of verpleeghuizen. Patiënten kunnen deze ondersteunende diensten nodig hebben tijdens het herstel van een chronische ziekte of verwonding of voor het leven als gevolg van ziekte of handicap.
Mensen die in deze sector van de medische sector werken, ondersteunen patiënten en houden ze als onafhankelijk als mogelijk. Ze kunnen respijtzorg verlenen aan familieleden die niet in staat zijn om fulltime zorg te verlenen aan mensen met een handicap, verwondingen of ziekten.
Ondersteunende diensten stellen artsen in staat rechtstreeks met patiënten samen te werken en de best mogelijke zorg te bieden. Niettemin hebben staten voorschriften voor ondersteunende dienstverleners en hun apparatuur. Zij bepalen welke medische begeleiding, overleg en begeleiding nodig zijn. Staten vereisen doorgaans certificering voor aanverwante gezondheidswerkers, zoals therapeuten. Hoewel artsen hartrevalidatiediensten moeten voorschrijven, hoeven ze niet aanwezig te zijn terwijl deze diensten worden verleend. Voor diagnostische harttesten zijn echter doorgaans artsen aanwezig.