Ik heb ervoor gekozen om een gedicht te lezen dat is geschreven door Gwendolyn Brooks, getiteld “We Real Cool”. Het gedicht is vanuit het perspectief van een groep van zeven poolspelers, en het is over snel leven en jong sterven. In eerste instantie lijken ze tevreden te zijn met de alternatieve levensstijl die ze in het gedicht schetsen, maar die uitdagende stemming eindigt abrupt bij de laatste regel, wanneer hun dood een gevolg lijkt te zijn van alle verantwoordelijkheid ze hadden het in de loop der jaren uitgesteld.
De titel van het gedicht is “De poolspelers, zeven aan de gouden schop”. Deze titel laat zien dat het gedicht gaat over een groep van zeven poolspelers. De gouden schep kan de naam zijn van een plaats waar ze pool spelen (zoals een taverne of casino), of een naam voor de keu. Het lijkt symboliek te zijn voor het feit dat ze hun problemen begraven met een gouden schep ”, maar hun problemen kunnen niet eeuwig begraven blijven. Het tipt de lezer ook naar de laatste regel van het gedicht. Er worden schoppen gebruikt om graven te graven, en de laatste regel is “we sterven binnenkort”.
De eerste regel van het gedicht is “We zijn echt cool, we hebben school verlaten.” Dit laat zien dat de vertelling van dit gedicht is vanuit het oogpunt van een groep jonge mensen die besloten om niet meer naar school te gaan, en ze denken dat ze echt cool zijn. Het is ook geschreven in een ogenschijnlijk straatkind-dialect, en de grammatica is met opzet onjuist, om te proberen een bepaalde groep mensen na te bootsen.
De volgende regels zijn: We loeren laat. We slaan rechtstreeks toe. ” Dit toont aan dat het gedrag van deze kinderen voornamelijk negatief is, want er is echt niets positiefs dat ik kan bedenken dat op de loer ligt en laat uitblijft. Rechtstreeks is praten over goed mikken en slaan met biljartkeuzes, omdat ze zijn poolspelers. Maar een andere connotatie die bij het woord “strike” hoort, is geweld, of het nu misdaad in het heden is of een voorafschaduwing van geweld in hun toekomst, het doet me denken dat deze kinderen misschien zelfs gevaarlijk kunnen zijn. Merk ook op dat dit de eerste regels van het gedicht zijn waarin de auteur alliteratie opneemt; “loer” en “laat” beginnen beide met “L”, en “strike” en “straight” beginnen beide met “S”.
De regels daarna zijn “We Sing sin. We Thin gin” We zingen zonde betekent in feite dat deze jongens het feit vieren dat ze zondigen. Ze hebben geen morele verplichtingen, en zondigen is prima voor hen. Ik wou dat het gedicht had gespecificeerd waar zingende zonde precies naar verwijst, omdat er veel mogelijkheden zijn. Het kan losse seks, regelrecht geweld of zelfs gewoon drinken en gokken betekenen, want toen dit gedicht werd geschreven, werden drinken en gokken ook als tamelijk zondig beschouwd. “We thin gin” betekent gewoon dat deze kinderen die geacht worden op school te zijn, alcohol verdunnen voordat ze het drinken. Dit toont aan dat ze eigenlijk doen wat ze willen, en dat ze waarschijnlijk geen goede begeleiding krijgen.
De voorlaatste regel is “We Jazz June”. Dit kan op veel verschillende manieren worden geïnterpreteerd. Het kan betekenen dat deze poolspelers hun leven leiden alsof het elke dag zomer is, zoals in juni, compleet met al het plezier van de Jazz Age. Of, als je het interpreteert met de oorspronkelijke betekenis van jazz, zou het kunnen betekenen dat de jongens de liefde bedrijven met de zomer, omdat ze doen alsof het hele jaar zomer is. Dit zou ook een ander facet van rebellie aan het gedicht toevoegen, omdat -huwelijkse seks werd als ongebruikelijk en zondig beschouwd op het moment dat het gedicht werd geschreven.
Ten slotte eindigt het gedicht met “We Die Soon”. Dit, als de laatste regel van het gedicht, maakt een harde stop met de zangerige alliteratie en rijmschemas. Het brengt de lezer terug naar de realiteit dat plezier niet eeuwig duurt. Interessant genoeg laat de auteur het aan de interpretatie over of het feit dat hun sterfgevallen vroeg plaatsvinden in een positief of negatief daglicht moet worden gezien, en er is zelfs geen spoor van oordeel in de stem van de auteur in het hele gedicht, of aan het einde. De poolspelers kunnen in orde zijn met de realiteit dat ze kort leven, of ze kunnen zich gevangen voelen, of misschien zijn ze er gewoon onverschillig voor. We zullen het nooit precies weten, want de auteur doet opmerkelijk werk door emotie uit de laatste regel te houden; zelfs als joviale verzet duidelijk is in de rest van het gedicht.
Ik denk dat dit gedicht een verbazingwekkend inzicht was in het soort leven dat sommige mensen leiden, en hoe niets onverantwoordelijk plezierigs kan duren.