Walter Mondale, voluit Walter Frederick Mondale, (geboren op 5 januari 1928, Ceylon, Minnesota, VS), 42ste vice-president van de Verenigde Staten (1977-1981) in de regering van president Jimmy Carter en democratische kandidaat voor president in 1984.
Mondale was de zoon van Theodore Sigvaard Mondale, een methodistische predikant, en Claribel Cowan. Hij was een vroege activist in de Democratic-Farmer-Labour Party in Minnesota en werkte mee aan de campagne van de Amerikaanse Senaat van Hubert H. Humphrey in 1948. Hij studeerde af aan de rechtenfaculteit van de University of Minnesota in 1956 en diende als procureur-generaal van 1960 tot zijn benoeming. in 1964 om Humphreys niet-verstreken senaatstermijn te vullen toen Humphrey onder Lyndon B. Johnson de verkiezing als vice-president won.
© Alon Reininger / Contact Persafbeeldingen / PNI
Op de Democratische Nationale Conventie in 1964, toen twee delegaties uit Mississippi – een bestaande uit burgerrechtenactivisten van de Mississippi Freedom Democratic Party (MFDP), Afro-Amerikanen vertegenwoordigden die uitgesloten waren van deelname aan Mississippis voorverkiezingen – zochten erkenning als de officiële delegatie van die staat, Mondale diende als voorzitter van een ad hoc commissie. verantwoordelijk voor het oplossen van de crisis. Hij stelde een compromis voor, dat werd aanvaard door de conventie, maar verworpen door de MFDP, en voorzag in officiële zitplaatsen voor de witte delegatie, twee grote afgevaardigden voor de burgerrechtengroep, en een belofte dat de regels voor het primaire proces van Mississippi zouden worden gewijzigd.
Mondale, een flexibele liberaal, won in 1966 de verkiezingen voor de Senaat en in 1972 herverkiezing. Hij was lid van de Senaatscommissies Financiën en Begroting en de Commissie voor Arbeid en Algemeen Welzijn. Verkozen tot vice-president als Carters running mate in 1976, was hij een belangrijke deelnemer in de onderhandelingen tussen de Egyptische president Anwar el-Sādāt en de Israëlische premier Menachem Begin die resulteerden in de Camp David-akkoorden. Het Carter-Mondale-ticket werd in 1980 voor herverkiezing verworpen door Ronald Reagan en George Bush. Mondale veroverde de Democratische presidentiële nominatie in 1984 en koos Geraldine A. Ferraro als zijn running mate, de eerste vrouwelijke vice-presidentskandidaat voor een grote partij. Ze verloren de electio n overweldigend naar Reagan-Bush.
Encyclopædia Britannica, Inc.
Encyclopædia Britannica, Inc.
Daarna oefende Mondale rechten totdat hij door president Bill Clinton werd benoemd tot ambassadeur in Japan (1993–96). In 2002 kwam Paul Wellstone, de democratische senator uit Minnesota, om het leven bij een vliegtuigongeluk terwijl hij campagne voerde om zijn zetel te behouden, en de Democratische Partij nomineerde Mondale om Wellstones plaats in te nemen. Mondale accepteerde de nominatie, maar werd ternauwernood verslagen door de Republikeinse Norm Coleman. Een memoires van Mondale, The Good Fight: A Life in Liberal Politics, werd gepubliceerd in 2010.