“Waarom lopen honden vast tijdens het paren” is een van de meest geldige vragen voor iedereen die van plan is hondenfokker te worden Geslachtsgemeenschap tussen een reu en een teefje met als doel de laatste te impregneren, verandert vaak in een nogal enge scène wanneer de twee aan elkaar vast lijken te komen.
Paren en fokken zijn cruciale en belangrijke activiteiten in het leven van elke hond. Toch zijn de meeste mensen, zelfs fokkers en ervaren hondenbezitters verrast door de manier waarop honden paren.
In feite is het nogal verontrustend om te zien voor een angstige fokker, omdat er geen bepaalde tijd is totdat de honden in die ongemakkelijke houding zouden blijven.
Dit vast komen te zitten is echter niet zo bedreigend als het lijkt, omdat beide honden hun achterste op elkaar draaien en het moeilijk is om te concluderen of ze hebben pijn of voelen zich gewoon ongemakkelijk Nou, hoe raar het proces ook is, vastlopen o r wat technisch een copulerende band wordt genoemd, is een in wezen veel voorkomende en natuurlijke gebeurtenis. Het is niet iets om je echt zorgen over te maken, het is slechts een fase in het kweekproces.
Laten we het fenomeen meer in detail begrijpen, zodat beginnende fokkers en hondenbezitters meer ontspannen blijven in hun benadering van de harige.
Waarom lopen honden vast tijdens het paren?
Honden komen vast te zitten tijdens het paren vanwege een proces dat een copulerende band wordt genoemd. Het is ook een van de belangrijkste fasen in het geslachtsproces.
De reu heeft een orgaan dat de bulbus glandis wordt genoemd en die ervoor zorgt dat hij aan het vrouwtje vastzit. De hondenfokstropdas houdt in feite het sperma vast in de vrouwelijke hond. De bulbus-glandis zet uit en raakt opgesloten in de baarmoeder, en de vrouwelijke hond krijgt een grotere kans om puppys te krijgen.
De stropdas komt zeer vaak voor, maar in tegenstelling tot veel voorkomende misvattingen, geen strikte vereiste voor zwangerschap als zodanig.
Hoe lang worden honden Vast komen te zitten tijdens het fokken?
De geschatte tijd dat de honden van billen tot billen kunnen worden geplakt, varieert van 5 minuten tot 15 minuten. Afhankelijk van verschillende factoren kan de copulatiebinding echter wel de helft duren. een uur.
Door de forums te bladeren, kunt u zien hoe verschillend die timing kan zijn.
Zowel het ras als de individuele hond spelen hierin een grote rol. Hoe rustiger de hond blijft, hoe sneller ze eroverheen komen. Aan de andere kant, wanneer de honden in paniek raken, zorgt de opgewekte angst ervoor dat de vergrendelingspositie langer duurt.
Een ding dat fokkers moeten garanderen, is dat de honden nooit ooit worden onderbroken wanneer ze zich in de paringspositie. Zelfs als ze vrij lang vastzitten, waardoor het nogal pijnlijk is om over ze te waken, is onderbreking op alle mogelijke manieren ten strengste verboden.
Idealiter en in de meeste gevallen zal de copulatie-band niet duren meer dan 20 minuten. Het hangt voornamelijk af van hoe lang het duurt voordat de reu zijn sperma in de vrouwelijke hond ejaculeert. Ze blijven vastzitten totdat de bulbus glandis weer zijn oorspronkelijke grootte heeft.
Stadia van een stropdas
Het paren bij honden vindt plaats door de volgende stadia, waarvan fokkers zich bewust moeten zijn om verwarring of onnodige angst te voorkomen.
Vast komen te zitten gebeurt vaak direct tijdens of na de ejaculatie. De uitzetting van de bulbus glandis dwingt de honden om vanaf de achtereinden aan elkaar vast te zitten. De situatie duurt in de meeste gevallen 10-15 minuten. Het is ook wanneer het sperma wordt afgezet bij de vrouwelijke hond. Er mag geen enkele onderbreking zijn tijdens een gelijkspel en tijdens de hele geslachtsgemeenschap.
Na het vastmaken laten de honden elkaar los. De penis van de reu wordt kleiner en hij komt er vanzelf uit.
Montage
De eerste fase wordt montage genoemd. Dit wordt veroorzaakt door het flirten van de vrouwelijke hond en vooral door het markeren, waarbij ze haar achterkant laat zien om aan te geven dat ze er klaar voor is. De dekreu of de reu bereidt zich, nadat hij dit signaal heeft ontvangen, voor om de vrouwelijke hond te bestijgen.
Penetreren
De volgende fase is het lokaliseren, identificeren en penetreren van de vulva van de vrouwelijke hond . Dit kan enige hulp en hulp van de fokker vereisen, vooral als de reu op het punt staat voor de eerste keer te paren.
Ejaculeren
Zodra de vulva is gelokaliseerd, is het de ejaculatie die nodig is plaats. De reu geeft de prostaatvloeistof samen met zijn eigen sperma vrij op het moment dat hij de vrouwelijke hond begint te wippen.
Copulatory Tie Pain
Een copulatory tie kan een beetje pijnlijk zijn, afhankelijk van verschillende factoren .Als de hond bijvoorbeeld voor de eerste keer fokt, is de kans groot dat het proces pijnlijk voor hem is. Dit komt ook doordat het gebrek aan fokervaring van de hond hen in verwarring brengt over welke positie het beste bij elkaar zou passen. Stressgerelateerd ongemak kan voor beide ook resulteren in een soort van pijn.
Er is ook zoiets als slip paring waar fokkers op moeten letten.
Slip-paring
Slip-paring is wanneer de coïtus niet plaatsvindt omdat de reu zijn penis terugtrekt zelfs voordat de bulbus glandis groter wordt. Dit wordt veroorzaakt wanneer de vrouwelijke tegenhanger niet helemaal klaar is voor geslachtsgemeenschap en begint te bewegen op het moment dat de penetratie plaatsvindt.
Het is in dit verband goed te bedenken dat slipparatie ook een vrouwelijke hond kan impregneren als de reu men is erin geslaagd het sperma in het vrouwtje af te geven voorafgaand aan de terugtrekking. In feite bevat de eerste ejaculatie de maximale hoeveelheid sperma en sperma.
Ten slotte, als de penis van de reu nog steeds vergroot wordt nadat hij zich bij het vrouwtje heeft teruggetrokken; zorg ervoor dat de zaadvloeistof in een bakje wordt opgevangen en de omgeving schoon blijft.
Om verkeerde coïtus (of meerdere fokkeringen) te voorkomen en ervoor te zorgen dat de dekking soepel en succesvol verloopt, moet u de honden zoveel mogelijk troosten. mogelijk. Beide honden elkaar laten ontmoeten voordat ze gaan fokken, is een essentiële manier om de kans op ongemak tijdens het fokken te voorkomen, zoals we in een andere blogpost hebben uitgelegd.