Waar kennen we de namen van?
We kennen Vikingnamen uit bijvoorbeeld runeninscripties en plaatsnamen. Enkele buitenlandse bronnen vermelden ook de namen van de Vikingen. Veel van deze namen zijn specifiek voor Scandinavië. We kunnen ze daarom onderscheiden van namen die in andere regios worden gebruikt. Omdat het vooral de mannen waren die op expedities gingen, vinden we meer mannen- dan vrouwennamen. Dit blijkt bijvoorbeeld uit de Vikinggemeenschappen in Engeland.
De naamtraditie had wortels in de voorafgaande periode. Maar vooral in de Vikingtijd wonnen de namen van de Noorse goden en mythologische dieren terrein. Bepaalde namen kregen voet aan de grond in individuele families, zoals Harald, Svend en Knud in de Deense koninklijke familie in de late Vikingtijd en vroege middeleeuwen.
Sommige Vikingen hadden ook achternamen. Deze kunnen bijvoorbeeld duiden op een verwantschap (bv. Zoon of dochter van) of de plaats waar een persoon vandaan kwam (bv. Bjarke de Noor, die in Denemarken woonde). De naam kan ook duiden op een speciale kwaliteit of bezit (bijv. Asgot with the Red Shield).
Maar het is ook aannemelijk dat mensen na de Vikingperiode extreem fantasierijk waren met achternamen, toen Vikingen uit de oude tijd ”Werden beschreven en over geschreven. Belangrijke figuren zoals Harald Bluetooth en Harald Fairhair worden in deze bronnen vermeld met alleen hun voornamen, maar het is niet bekend of dergelijke namen werden gebruikt toen ze nog leefden.
Met de introductie van het christendom in de late Vikingtijd periode begonnen bijbelse namen aan populariteit te winnen. De Vikingnamen werden echter niet vergeten. Tegenwoordig krijgen kinderen nog steeds namen met wortels in de Vikingperiode.