Lees Shakespeares Tomorrow, and tomorrow, and tomorrow monoloog van Macbeth hieronder met moderne Engelse vertaling en analyse, plus een videoprestatie.
Tomorrow, And Tomorrow, And Tomorrow, gesproken door Macbeth, Act 5 Scene 5
Er zou een tijd zijn geweest voor zon woord.
Morgen, en morgen, en morgen,
Kruipt in dit kleine tempo van dag tot dag
Tot de laatste lettergreep van de geregistreerde tijd,
En al onze dagen van gisteren hebben dwazen verlicht
De weg naar een stoffige dood. Uit, uit, korte kaars!
Het leven is maar een wandelende schaduw, een arme speler
Die stutten en piekeren zijn uur op het podium
En dan is er niets meer te horen: het is een verhaal
Verteld door een idioot, vol geluid en woede,
Niets betekenend.
Tomorrow, And Tomorrow, And Tomorrow Soliloquy Translation:
Hoe de dagen zich uitstrekten – elk van de hetzelfde als de vorige, en ze zouden dat moeizaam blijven doen tot het einde van de geschiedenis. En elke dag die we hebben geleefd, was de laatste dag van het leven van een andere dwaas, elke dag een puntje kaarslicht dat hem de weg naar zijn sterfbed wees. Blaas het kaarsje uit: het leven was niet meer dan een wandelende schaduw – een arme acteur – die in een uur op het podium alle emoties doorloopt en zich dan buigt. Het was een verhaal verteld door een idioot, vol lawaai en passie, maar zonder betekenis.
Bekijk Tomorrow, And Tomorrow, And Tomorrow Soliloquy Performed (0:48)
Waarom is Tomorrow, and tomorrow, and tomorrow zon beroemde monoloog?
De passage is vol betekenis en er is zoveel dat je erover kunt zeggen. Maar we kunnen er alleen naar kijken voor de manier waarop Shakespeare beelden gebruikt. Als we dat doen, worden we eraan herinnerd dat elk idee dat de bard niet de beste gebruiker van de Engelse taal ooit is, absurd zou zijn.
Op dit moment is Macbeths lijden intens en wordt het ondraaglijk. De geest van zijn slachtoffer achtervolgt hem, zijn schuld martelt hem, zijn vijanden komen dichter bij hem, zijn vrouw is gek geworden en nu heeft hij net gehoord dat ze zelfmoord heeft gepleegd. We zouden een reactie verwachten met taal die een wilde en wanhopige gemoedstoestand uitdrukt. Dat is hoe het lijkt, met zijn geest die zonder enige logica van het ene idee naar het andere springt. Hij noemt tijd, dan kaarsen, acteren en theater, schaduwen en een verhaal verteld door een idioot.
Er zit geen intellectuele logica in de ontwikkeling van de passage, maar de poëtische, fantasierijke logica maakt het stuk erg strak, en een van de meest opmerkelijke prestaties die men kon vinden in de Engelse poëzie.
In deze monoloog is Macbeth een man voor wie het leven geen zin meer heeft. Hij begint met een verklaring van de zinloosheid van het leven en van de tijd zelf met beelden van de tijd – morgen, gisteren, dag, geregistreerde tijd – met een ritme dat de tijd uitrekt, waardoor het kruipt.
Dan is er een vermelding van licht, maar het is alleen daglicht om ons naar de duisternis van de dood te leiden. Het licht is op natuurlijke wijze afkomstig van de beelden van de tijd, met name het woord ‘dag’. In de dood wordt dat licht gedoofd, als een kaars, wat het volgende beeld is, en het licht van een kaars is kort, zoals het leven, vergeleken met de lange periode van de komende nacht. Kaarsen werpen schaduwen, wat aanleiding geeft tot het volgende beeld, het leven als een wandelende schaduw.
Een wandelende schaduw is een andere term voor een acteur op het podium, dus de schaduw die door de kaars wordt geworpen, creëert het beeld van de acteur op het podium. De acteur speelt de dramas en de angst van een mens na, stapt en piekert, maar dat duurt alleen maar voor de uitvoering, en dan gaat hij naar huis en hoor je niets meer van hem. Zijn passie was oppervlakkig, slechts een act, en voor een zeer korte tijd. Dat alles is een weergave van het leven: het is vol lege passie, dat is gewoon het enthousiasme van een idioot: het duurt niet en het is zinloos.
Het is een kort stukje vers dat samenvat, niet alleen een vermoeidheid van het leven maar een hele levensfilosofie en zijn zinloosheid. Elk beeld baart een nieuwe en zo ontwikkelt de mooie logica zich. En het geeft perfect de gemoedstoestand van de spreker weer. Geen wonder dat het een van de beroemdste passages in de Engelse poëzie is.
Macbeth levert zijn morgen en morgen en morgen monoloog
Zie meer Shakespeare monoloog > >