The War of the Worlds (1938 radiodrama)

Producer John Houseman merkte op dat CBS-supervisor Davidson Taylor om ongeveer 20.32 uur ET een telefoontje kreeg in de controlekamer. Taylor verliet de studio en keerde vier minuten later terug, “bleek als de dood”, omdat hij de opdracht had gekregen om de uitzending van “The War of the Worlds” onmiddellijk te onderbreken met een aankondiging van de fictieve inhoud van het programma. werd gegeven, was het programma al minder dan een minuut verwijderd van de eerste geplande pauze, en de fictieve nieuwsverslaggever, gespeeld door acteur Ray Collins, stikte in gifgas toen de marsmannetjes New York overweldigden.:404

Acteur Stefan Schnabel herinnert zich dat hij in de wachtkamer had gezeten nadat hij zijn optreden in de lucht had beëindigd. Een paar politieagenten druppelden naar binnen, en nog een paar. Al snel was de kamer vol met politieagenten en was er een enorme strijd gaande tussen de politie, page boys en CBS-leidinggevenden, die probeerden te voorkomen dat de politie binnenkwam en de show stopte. Het was een show om te zien. “

Tijdens het afmeldingsthema begon de telefoon te rinkelen. Huisman nam het op en de woedende beller kondigde aan dat hij burgemeester was van een stad in het Midwesten, waar mobs op straat waren. Huisman hing snel op: “Want we waren nu uit de lucht en de deur van de studio was opengebarsten.”: 404

De volgende uren waren een nachtmerrie. gebouw was plotseling vol met mensen en donkerblauwe uniformen. Toen we de studio uit werden gedreven, werden we opgesloten in een kleine backoffice op een andere verdieping. Hier zaten we incommunicado terwijl netwerkmedewerkers druk bezig waren met het verzamelen, vernietigen of opsluiten van alle scripts en records van de uitzending. Ten slotte werd de pers op ons losgelaten, vurig van afgrijzen. Van hoeveel doden hadden we gehoord? (Wat impliceert dat ze wisten van duizenden.) Wat wisten we van de fatale stormloop in een hal in Jersey? (Dit impliceert was een van de vele.) Welke verkeersdoden? (De greppels moeten verstikt zijn met lijken.) De zelfmoorden? (Heb je niet gehoord over die op Riverside Drive?) Het is allemaal nogal vaag in mijn geheugen en behoorlijk verschrikkelijk .:404

Paul White, hoofd van CBS News, werd snel naar de kantoor, “en daar heerste bedlam”, schreef hij:

De telefooncentrale, een enorme zee van licht, kon slechts een fractie van de inkomende oproepen aan. De verwilderde Welles zat alleen en moedeloos. Ik ben klaar, klaagde hij, spoelde aan. Ik nam niet de moeite om te antwoorden op deze hoogst onnauwkeurige zelfbeoordeling. Ik had het te druk met het schrijven van uitleg om in de ether te zetten, om het publiek gerust te stellen dat het veilig was. Ik beantwoordde ook mijn deel van de onophoudelijke telefoontjes, veel van zelfs de Pacifische kust .:47–48

Vanwege de menigte journalisten, fotografen en politie, verliet de cast het CBS-gebouw via de achteringang. Zich bewust van de sensatie die de uitzending had gemaakt, maar niet de omvang ervan, ging Welles naar het Mercury Theatre waar een hele nacht repetitie van Dantons dood gaande was. Kort na middernacht vertelde een van de cast, een late aankomst, Welles dat nieuws over “The War of the Worlds” op Times Square werd uitgezonden. Ze verlieten onmiddellijk het theater en stonden op de hoek van Broadway en 42nd Street en lazen het verlichte bulletin rond het gebouw van de New York Times: ORSON WELLES VEROORZAAKT PANIEK.:172–173

Sommige luisteraars hoorden alleen een deel van de uitzending en, in de spanning en ongerustheid voorafgaand aan de Tweede Wereldoorlog, werd het aangezien voor een echte nieuwsuitzending. Duizenden van die mensen haastten zich om de valse rapporten met anderen te delen of belden CBS, kranten of de politie om te vragen of de uitzending echt was. Veel kranten gingen ervan uit dat het grote aantal telefoontjes en de verspreide berichten van luisteraars die zich haasten of zelfs hun huis ontvluchtten het bestaan van massale paniek bewezen, maar dergelijk gedrag was nooit wijdverbreid.:82–90, 98–103

Toekomstige vanavondshow-presentator Jack Paar had die avond taken aangekondigd voor de Cleveland CBS-partner WGAR. Terwijl de paniekerige luisteraars de studio belden, probeerde Paar hen te kalmeren aan de telefoon en in de uitzending door te zeggen: “De wereld loopt niet op een einde. Geloof me. Wanneer heb ik ooit tegen je gelogen?” Toen de luisteraars Paar begonnen te beschuldigen van “het verbergen van de waarheid”, belde hij de stationmanager van WGAR voor hulp. Zich niet bewust van de situatie, adviseerde de manager Paar om te kalmeren en zei dat het “allemaal een storm in een theepot” was.

In een interview in 1975 met radiohistoricus Chuck Schaden herinnerde radioacteur Alan Reed zich dat hij een van de acteurs was die werden gerekruteerd om telefoontjes te beantwoorden op het hoofdkantoor van CBS in New York.

In Concrete, Washington, liepen telefoonlijnen en elektriciteit door een kortsluiting in het onderstation van de Superior Portland Cement Company. Bewoners konden buren, familie of vrienden niet bellen om hun angsten te kalmeren. Verslaggevers die hoorden van de toevallige black-out stuurde het verhaal over de nieuwsdraad en al snel was Concrete wereldwijd bekend.

Welles ging verder met de repetitie van Dantons dood (gepland voor 2 november), vertrok kort na zonsopgang op 31 oktober. Hij opereerde op drie uur slaap toen CBS hem opriep voor een persconferentie. Hij las een verklaring voor die later in landelijke kranten werd gedrukt en beantwoordde vragen van verslaggevers: 173, 176

Vraag: Was u op de hoogte van de terreur die zon uitzending zou veroorzaken?
Welles: Absoluut niet. De techniek die ik gebruikte was niet origineel bij mij. Het was niet eens nieuw. Ik verwachtte niets ongewoons. Vraag: Had je de taal van het drama moeten verzachten?
Welles: Nee, je speelt moord niet met zachte woorden. Vraag: Waarom is het verhaal veranderd in namen van Amerikaanse steden en regeringsfunctionarissen?
Welles: HG Wells gebruikte echte steden in Europa, en om het stuk acceptabeler te maken voor Amerikaanse luisteraars, gebruikten we echte steden in Amerika. Het spijt me nu natuurlijk vreselijk.:174

In de edities van 31 oktober 1938 meldde de Tucson Citizen dat drie Arizona-filialen van CBS (KOY in Phoenix, KTUC in Tucson en KSUN in Bisbee) oorspronkelijk een vertraagde uitzending van “The War of the Worlds” die avond hadden gepland; CBS had The Mercury Theatre on the Air verschoven van maandagavond naar zondagavond op 11 september, maar de drie aangesloten maatschappijen gaven er de voorkeur aan de serie in de oorspronkelijke maandag te houden, zodat deze niet zou concurreren met NBCs best beoordeelde Chase en Sanborn Hour Echter, laat op die zondagavond nam CBS contact op met KOY en KTUC-eigenaar Burridge Butler en gaf hem de opdracht het programma de volgende avond niet uit te zenden.

Binnen drie weken hadden kranten minstens 12.500 artikelen over de uitzending gepubliceerd. en de impact ervan,: 61 maar het verhaal viel na een paar dagen van de voorpaginas. Adolf Hitler verwees naar de uitzending in een toespraak in München op 8 november 1938.:161 Welles merkte later op dat Hitler het effect van de uitzending op de Amerikaans publiek als bewijs van “de corrupte toestand en decadente stand van zaken in de democratie”.

Bob Sanders herinnerde zich dat hij naar buiten keek en een verkeersopstopping zag in de normaal gesproken rustige Grovers Mill, New Jersey, een kruispunt van Cranbury en Cl arksville Roads.

Oorzaken Bewerken

Latere studies tonen aan dat veel mensen de herhaalde mededelingen misten dat de uitzending fictief was, deels omdat The Mercury Theatre on the Air, een niet-gesponsord cultureel CBS-programma met een relatief klein publiek, tegelijkertijd liep met de NBC Red Networks populaire Chase en Sanborn Hour met buikspreker Edgar Bergen. In die tijd gingen veel Amerikanen ervan uit dat een aanzienlijk aantal Chase- en Sanborn-luisteraars van zender veranderden toen de eerste komische sketch eindigde en een muzikaal nummer van Nelson Eddy begon en daarna afgestemd op The War of the Worlds na de openingsaankondigingen, maar historicus A. Brad Schwartz, na het bestuderen van honderden brieven van mensen die The War of the Worlds hoorden, evenals van hedendaagse kijkersonderzoeken, concludeerde dat maar heel weinig mensen die bang waren voor de uitzending van Welles het programma van Bergen hadden afgesteld. “Al het harde bewijs suggereert dat The Chase & Sanborn Hour slechts een kleine factor was die bijdroeg aan de hysterie op Mars”, schreef hij. “… in feite was er die avond geen massale uittocht van Charlie McCarthy naar Orson Welles.”: 67-69 Omdat de uitzending niet werd gesponsord, konden Welles en zijn bedrijf naar believen pauzes plannen in plaats van ze rond advertenties te organiseren. Als gevolg hiervan kwamen de enige mededelingen dat de uitzending fictief was aan het begin van de uitzending en na ongeveer 40 en 55 minuten.

Uit een onderzoek van het Radioproject bleek dat minder dan een derde van de bange luisteraars begreep dat de indringers buitenaardse wezens waren; de meesten dachten dat ze luisterden naar berichten over een Duitse invasie of een natuurramp.:180, 191 “Mensen stonden op scherp”, schreef Welles-biograaf Frank Brady. “Gedurende de hele maand voorafgaand aan” The War of the Worlds “had de radio het Amerikaanse publiek alert gehouden op de onheilspellende gebeurtenissen over de hele wereld. De crisis in München was op zijn hoogtepunt …Voor het eerst in de geschiedenis kon het publiek elke avond afstemmen op hun radio en horen, boot voor boot, beschuldiging door beschuldiging, dreiging door dreiging, het gerommel dat onvermijdelijk leek te leiden tot een wereldoorlog. “: 164-165

CBS News-chef Paul White schreef dat hij ervan overtuigd was dat de paniek die door de uitzending werd veroorzaakt het resultaat was van de publieke spanning die werd opgewekt vóór het Pact van München. “Radioluisteraars hadden dagenlang hun emoties laten spelen … zij geloofden de Welles-productie, ook al werd specifiek vermeld dat het hele ding fictie was “.: 47

” De veronderstelde paniek was zo klein als praktisch onmetelijk op de avond van de uitzending. … de radio had tijdens de depressie reclame-inkomsten uit de drukkerij overgeheveld, wat de krantenindustrie ernstig schaadde. Dus grepen de kranten de kans die door het programma van Welles werd geboden om radio in diskrediet te brengen als nieuwsbron. De krantenindustrie maakte de paniek sensationeel om aan adverteerders en toezichthouders te bewijzen dat radiomanagement onverantwoordelijk was en niet te vertrouwen. “

ExtentEdit

Historisch onderzoek suggereert dat de paniek veel minder wijdverbreid was dan de kranten destijds hadden aangegeven. “De paniek en massahysterie die zo gemakkelijk werd geassocieerd met” The War of the Worlds “deden zich niet voor op iets dat een landelijke dimensie benaderde”, American University mediahistoricus W. Joseph Campbell schreef in 2003. Hij citeert Robert E. Bartholomew, een autoriteit op het gebied van massale paniekuitbraken, die zei dat “er onder sociologen een groeiende consensus bestaat dat de omvang van de paniek … sterk overdreven is”.

Die positie wordt ondersteund door hedendaagse verslagen. “In de eerste plaats hoorden de meeste mensen het niet”, zei Frank Stanton, de latere president van CBS. Van de bijna 2.000 brieven die naar Welles en de Federal Communications Commission werden gestuurd na “The War of the Worlds”, momenteel in handen van de University of Michigan en de National Archives and Records Administration, was ongeveer 27% afkomstig van bange toehoorders of mensen die getuige waren van paniek. . Na analyse van die brieven kwam A. Brad Schwartz tot de conclusie dat, hoewel de uitzending een aanzienlijk deel van het publiek kortstondig misleidde, zeer weinig van die luisteraars hun huis ontvluchtten of anderszins in paniek raakten. Het totale aantal protestbrieven dat naar Welles en de FCC wordt gestuurd, is ook laag in vergelijking met andere controversiële radio-uitzendingen uit die periode, wat verder suggereert dat het publiek klein was en de schrik ernstig beperkt.:82–93

Vijf duizend huishoudens werden die avond gebeld in een onderzoek van het bedrijf CE Hooper, de belangrijkste dienst voor radioclassificatie van dat moment. Slechts 2% van de respondenten zei dat ze naar het hoorspel luisterden en niemand zei dat ze naar een nieuwsuitzending luisterden. Ongeveer 98% van de respondenten zei dat ze naar andere radioprogrammas luisterden (The Chase en Sanborn Hour waren verreweg het populairste programma in dat tijdslot) of helemaal niet naar de radio luisterden. Om het potentiële publiek nog verder te verkleinen, hadden sommige CBS-netwerkpartners, waaronder enkele in grote markten zoals Boston s WEEI, The Mercury Theatre on the Air vooruitgelopen ten gunste van lokale commerciële programmering.

Ben Gross , radio-editor voor de New York Daily News, schreef in zijn memoires uit 1954 dat de straten bijna verlaten waren toen hij voor het einde van het programma naar de studio ging. Producer John Houseman meldde dat het personeel van Mercury Theatre verrast was toen ze eindelijk vrijgelaten uit de CBS-studios om te ontdekken dat het leven gewoon doorging in de straten van New York.:404 De schrijver van een brief die The Washington Post later publiceerde, herinnerde zich ook dat er destijds geen paniekerige bendes in de straten van de hoofdstad waren. “De vermeende paniek was zo klein dat hij praktisch onmeetbaar was op de avond van de uitzending”, schreven mediahistorici Jefferson Pooley en Michael Socolow in Slate op hun 75ste verjaardag in 2013; “Bijna niemand werd voor de gek gehouden”.

Volgens Campbell was de meest voorkomende reactie om aan te geven dat er paniek was het bellen van de plaatselijke krant of politie om het verhaal te bevestigen of om aanvullende informatie te zoeken. Dat, schrijft hij, is een aanwijzing dat mensen over het algemeen niet in paniek of hysterisch waren. “Het gespreksvolume kan misschien het best worden begrepen als een geheel rationele reactie …” Sommige media en wetshandhavingsinstanties in New Jersey ontvingen tijdens de uitzending tot 40% meer telefoontjes dan normaal.

Verslaggeving en reactie in kranten

Wat een nacht. Toen ik na de uitzending probeerde terug te gaan naar de St. Regis waar we woonden, werd ik geblokkeerd door een gepassioneerde menigte nieuwsmensen die op zoek waren naar bloed, en de teleurstelling toen ze ontdekten dat ik geen bloedingen had.Het duurde niet lang na de eerste schok dat alle publieke paniek en verontwaardiging die er was, verdwenen was. Maar de kranten bleven dagenlang woede veinzen.

– Orson Welles aan vriend en mentor Roger Hill, 22 februari, 1983

Omdat het laat was op een zondagavond in de Eastern Time Zone, waar de uitzending plaatsvond, waren er maar weinig verslaggevers en ander personeel aanwezig in redactiekamers. berichtgeving in de kranten nam dus de vorm aan van Associated Press-verhalen, die grotendeels anekdotische verzamelingen waren van berichtgeving van de verschillende bureaus, waardoor de indruk werd gewekt dat paniek inderdaad wijdverbreid was. Veel kranten leidden de volgende dag met het verhaal van de Associated Press.

De Twin City Sentinel uit Winston-Salem, North Carolina wees erop dat de situatie nog erger had kunnen zijn als de meeste mensen niet naar de show van Edgar Bergen hadden geluisterd: “Charlie McCarthy heeft gisteravond de Verenigde Staten gered van een plotselinge en paniekerige dood door hysterie. “

Op 2 november 193 8 typeerde de Australische krant The Age het incident als “massahysterie” en stelde dat “nog nooit in de geschiedenis van de Verenigde Staten zon golf van terreur en paniek het continent overspoelde”. Niet-benoemde waarnemers geciteerd door The Age merkten op dat “de paniek alleen in Amerika had kunnen plaatsvinden”.

Redacteurs hekelden de radio-industrie omdat ze dat had laten gebeuren. De reactie weerspiegelde wellicht de angst van krantenuitgevers dat de radio, waaraan ze een deel van de advertentie-inkomsten hadden verloren die tijdens de Grote Depressie schaars genoeg waren, ze overbodig zou maken. In The War of the Worlds zagen ze een kans om werpen laster op het nieuwere medium: “De natie als geheel blijft het gevaar lopen van onvolledig, verkeerd begrepen nieuws over een medium dat nog moet bewijzen dat het competent is om de nieuwsopdracht uit te voeren”, schreef redacteur & Uitgever, het vakblad van de krantenindustrie.

De kranten van William Randolph Hearst riepen de omroepen op om zelf politie te houden, zodat de regering niet zou ingrijpen, zoals Iowa senator Clyde L. Herring voorstelde een wetsvoorstel dat zou hebben geëist dat alle programmas voorafgaand aan de uitzending door de FCC moesten worden beoordeeld (hij heeft het nooit echt geïntroduceerd). Anderen gaven het radiopubliek de schuld van de goedgelovigheid. Opvallend dat elke intelligente luisteraar zich zou hebben gerealiseerd dat de uitzending fictief was, heeft de Chicago Tribu ne meende, “ zou het tactvoller zijn om te zeggen dat sommige leden van het radiopubliek mentaal een beetje achterlijk zijn en dat veel programmas worden voorbereid voor consumptie. Andere kranten merkten met moeite op dat angstige luisteraars hun kantoren hadden opgeroepen ontdek of marsmannetjes echt aanvielen.

Er bestaan maar weinig hedendaagse verhalen buiten de berichtgeving over de massale paniek en hysterie die zogenaamd door de uitzending zijn veroorzaakt. Justin Levine, een producer bij KFI in Los Angeles, schreef in 2000 over de reactie van de FCC op hoax-uitzendingen dat “de anekdotische aard van dergelijke berichtgeving het moeilijk maakt om objectief de ware omvang en intensiteit van de paniek te beoordelen. Bartholomew ziet dit als nog meer bewijs dat de paniek voornamelijk een creatie was van de krantenindustrie.

ResearchEdit

In een studie gepubliceerd in boekvorm als The Invasion from Mars (1940), Princeton-professor Hadley Cantril berekende dat ongeveer zes miljoen mensen de uitzending van “The War of the Worlds” hoorden.:56 Hij schatte dat 1,7 miljoen luisteraars dachten dat de uitzending een echt nieuwsbulletin was en daarvan waren 1,2 miljoen mensen bang of verontrust .: 58 Mediahistorici Jefferson Pooley en Michael Socolow hebben sindsdien echter geconcludeerd dat de studie van Cantril ernstige gebreken vertoont. De schatting van het publiek van het programma is meer dan twee keer zo hoog als die van alle andere in die tijd. Cantril gaf dat zelf toe, maar voerde aan dat zijn schatting, in tegenstelling tot Hooper, had geprobeerd het aanzienlijke deel van het publiek te veroveren dat op dat moment geen huistelefoon had. Omdat die respondenten pas na de media-razernij werden benaderd, gaf Cantril toe dat hun herinneringen beïnvloed konden zijn door wat ze in de kranten lazen. Beweert dat luisteraars van Chase en Sanborn, die de disclaimer aan het begin misten toen ze zich tot CBS wendden tijdens een reclamepauze of een muzikaal optreden in die show en dus The War of the Worlds aanzagen voor een echte uitzending, het publiek van de show opgeblazen en de daaruit voortvloeiende vermeende paniek is onmogelijk te onderbouwen.

Afgezien van zijn weliswaar onvolmaakte methoden om het publiek in te schatten en de authenticiteit van hun reactie te beoordelen, ontdekten Pooley en Socolow, maakte Cantril nog een fout bij het typen van de reactie van het publiek. Respondenten hadden verschillende reacties op het programma aangegeven, waaronder opgewonden, gestoord en bang. Hij voegde ze echter allemaal toe met paniekerig, zonder rekening te houden met de mogelijkheid dat ze ondanks hun reactie wisten nog steeds dat de uitzending werd opgevoerd.”slang die het wel hoorde, het als een grap beschouwde en het op die manier accepteerde”, herinnert onderzoeker Frank Stanton zich.

Bartholomew geeft toe dat honderdduizenden bang waren, maar roept bewijs op van mensen die actie ondernemen op basis van hun angst “karig” en “anekdotisch”. Hedendaagse nieuwsartikelen geven inderdaad aan dat de politie overspoeld werd door honderden telefoontjes op tal van locaties, maar verhalen over mensen die meer deden dan de autoriteiten bellen waren meestal alleen bij kleine groepen betrokken. Dergelijke verhalen werden vaak gerapporteerd door mensen die zelf in paniek raakten.

Uit latere onderzoeken bleek dat veel van de vermeende paniekerige reacties overdreven of onjuist waren. De onderzoekers van Cantril ontdekten dat, in tegenstelling tot wat werd beweerd, tijdens de uitzending geen opnames wegens shock werden gemaakt in een ziekenhuis in Newark; ziekenhuizen in New York City meldden op dezelfde manier geen piek in het aantal opnames die avond. Een paar zelfmoordpogingen lijken te zijn voorkomen. wanneer vrienden of familie tussenbeide kwamen, maar er bestaat geen record van een succesvolle. Een claim van Washington Post dat een man stierf aan een hartaanval veroorzaakt door het luisteren naar het programma, kon niet worden geverifieerd. Een vrouw heeft een rechtszaak aangespannen tegen CBS, maar dat was het werd snel afgewezen.

De FCC ontving ook brieven van het publiek waarin werd afgeraden represailles te nemen. Zanger Eddie Cantor drong er bij de commissie op aan niet overdreven te reageren, aangezien “censuur de radio enorm zou vertragen.” Welles of CBS te straffen, maar ook klachten over “The War of the Worlds” uitgesloten van het ter sprake komen tijdens licentieverlengingen. “Janet Jacksons 2004” garderobestoring “blijft veel belangrijker in de geschiedenis van uitzendregistratie ulation dan Orson Welles “bedrog”, schreven mediahistorici Jefferson Pooley en Michael Socolow.

Meeting of Welles and WellsEdit

H. G. Wells en Orson Welles ontmoetten elkaar voor de eerste en enige keer eind oktober 1940, kort voor de tweede verjaardag van de uitzending van Mercury Theatre, toen ze toevallig allebei lezingen gaven in San Antonio, Texas. Op 28 oktober 1940 bezochten de twee mannen de studios van KTSA-radio voor een interview door Charles C. Shaw,: 361 die ze introduceerde door de paniek te karakteriseren die werd veroorzaakt door “The War of the Worlds”: “Het land in het algemeen was bang bijna gek “.

HG Wells uitte goedmoedige scepsis over de werkelijke omvang van de paniek die werd veroorzaakt door “deze sensationele Halloween-aanval” door te zeggen: “Weet u zeker dat er in Amerika zon paniek was of was het niet uw Halloween-plezier?” Orson Welles waardeerde de opmerking. : “Ik denk dat” het aardigste is dat een man uit Engeland kan zeggen over de mannen van Mars. Meneer Hitler heeft er veel van gemaakt, weet je … Het zou de corrupte toestand moeten aantonen en decadente stand van zaken in de democratie, dat “The War of the Worlds” net zo goed voorbijging als toen. Ik denk dat het erg aardig is van meneer Wells om te zeggen dat ik het niet alleen niet meende, maar het Amerikaanse volk het ook niet meende.

Toen Shaw tussenbeide kwam, was er enige opwinding “die hij niet wilde kleineren, vroeg Welles hem:” Wat voor opwinding? Meneer HG Wells wil weten of de opwinding niet dezelfde soort opwinding was die we uit een praktische grap halen waarin iemand een laken legt boven zijn hoofd en zegt “Boe!” Ik denk niet dat iemand gelooft dat die persoon een geest is, maar we schreeuwen en schreeuwen en rennen de gang door. En dat is zo ongeveer wat er is gebeurd.

“Dat” is een uitstekende omschrijving , “Zei Shaw.

” Tot het ophoudt een spel te zijn “, zei Welles, een zin die Wells in overeenstemming herhaalde.

Groot-Brittannië en Frankrijk waren toen in oorlog met nazi Duitsland voor meer dan een jaar.