The Surprising Origin Story of Wonder Woman

“Bekende psycholoog onthuld als auteur van bestverkopende Wonder Woman”, luidde de verbazingwekkende kop. In In de zomer van 1942 verscheen een persbericht van de New Yorkse kantoren van All-American Comics in kranten, tijdschriften en radiostations in de hele Verenigde Staten. De identiteit van de maker van Wonder Woman was aanvankelijk geheim gehouden, stond er in , maar de tijd was gekomen om een schokkende mededeling te doen: “de auteur van Wonder Woman is Dr. William Moulton Marston, een internationaal bekende psycholoog.” De waarheid over Wonder Woman was eindelijk naar buiten gekomen.

Althans, zo werd het duidelijk gemaakt. Maar eigenlijk was de naam van de maker van Wonder Woman de minste van haar geheimen.

Wonder Woman is de populairste vrouwelijke stripboeksuperheld aller tijden. Afgezien van Superman en Batman heeft geen ander stripboek zo lang standgehouden. Generaties meisjes hebben hun boterhammen meegenomen naar school in Wonder Woman lunchboxen. Net als elke andere superheld heeft Wonder Woman een geheime identiteit. In tegenstelling tot elke andere superheld heeft ze ook een geheime geschiedenis.

In één aflevering zei een krantenredacteur genaamd Brown, wanhopig op zoek naar ontdek Wonder Womans verleden, wijst een team van verslaggevers toe om haar te achtervolgen; ze ontsnapt gemakkelijk aan hen. Brown, half gek geworden, wordt opgenomen in een ziekenhuis. Wonder Woman vermomt zich als verpleegster en brengt hem een boekrol. wees de geschiedenis van dat meisje dat je Wonder Woman noemt! ” vertelt ze hem. “Een vreemde, gesluierde vrouw heeft het bij mij achtergelaten.” Brown springt uit bed en rent terug naar het stadsbureau, waar hij met perkament in de hand roept: Stop de persen! Ik heb de geschiedenis van Wonder Woman! ” Maar de geheime geschiedenis van Wonder Woman is niet op perkament geschreven. In plaats daarvan ligt het begraven in dozen en kasten en laden, in duizenden documenten, ondergebracht in bibliotheken, archieven en verzamelingen verspreid over de Verenigde Staten, inclusief de privépapieren van maker Marston – papieren die, voordat ik ze zag, nooit eerder hadden gezien door iedereen buiten de familie van Marston.

De sluier die Wonder Womans verleden zeven decennia lang heeft gehuld, verbergt eronder een cruciaal verhaal over stripboeken en superhelden en censuur en feminisme. Zoals Marston het ooit zei: “Eerlijk gezegd is Wonder Woman psychologische propaganda voor het nieuwe type vrouw dat, naar mijn mening, de wereld zou moeten regeren.”

Stripboeken werden min of meer uitgevonden in 1933 door Maxwell Charles Gaines, een voormalig hoofd van de basisschool die later All-American Comics oprichtte. Superman sprong voor het eerst over hoge gebouwen in 1938. Batman begon in 1939 in de schaduw te loeren. Kinderen lazen ze bij de stapels. Maar in een tijd dat oorlog Europa teisterde, vierden stripboeken geweld, zelfs seksueel geweld. In 1940 noemde de Chicago Daily News strips een nationale schande. “Er worden elke maand tien miljoen exemplaren van deze seks-horror-series verkocht”, schreef de literaire redacteur van de krant, waarin hij ouders en leerkrachten opriep de strips te verbieden, “tenzij we een komende generatie willen die nog woester is dan de huidige.” p>

Om zich tegen critici te verdedigen, huurde Gaines in 1940 Marston in als consultant. “Doc Marston is al lang een voorstander van het juiste type striptijdschriften,” legde hij uit. Marston behaalde drie graden aan Harvard, waaronder een doctoraat in de psychologie. Hij leidde wat hij een experimenteel leven noemde. Hij was een advocaat, een wetenschapper en een professor geweest. Over het algemeen wordt hij gecrediteerd voor het uitvinden van de leugendetectortest: hij was geobsedeerd door het onthullen van andermans geheimen. Hij was een adviserend psycholoog geweest voor Universal Pictures. een roman en tientallen tijdschriftartikelen. Gaines had over Marston gelezen in een artikel in het tijdschrift Family Circle. In de zomer van 1940 bezocht Olive Richard, een stafschrijver voor het tijdschrift, Marston in zijn huis in Rye, New York, om te vragen hem vanwege zijn deskundige mening over strips.

“Sommigen van hen zijn vol marteling, ontvoering, sadisme en andere wrede zaken”, zei ze.

“Helaas is dat waar , ”Gaf Marston toe, maar“ als een mooie heldin aan de brandstapel gebonden is, zijn stripvolgers er zeker van dat de redding op het nippertje zal komen. De wens van de lezer is om het meisje te redden, niet om haar te zien lijden.”

Marston was een man met duizend levens en duizend leugens. Olive Richard was het pseudoniem van Olive Byrne, en ze was Marston niet gaan bezoeken – ze woonde bij hem. Ze was ook het nichtje van Margaret Sanger, een van de belangrijkste feministen van de 20e eeuw.In 1916 hadden Sanger en haar zus, Ethel Byrne, de moeder van Olive Byrne, de eerste anticonceptie-kliniek in de Verenigde Staten geopend. Ze werden allebei gearresteerd voor de illegale verspreiding van anticonceptie. In de gevangenis van 1917 ging Ethel Byrne in hongerstaking en stierf bijna.

Olive Byrne ontmoette Marston in 1925, toen ze een senior was bij Tufts; hij was haar professor in de psychologie. Marston was al getrouwd met een advocaat genaamd Elizabeth Holloway. Toen Marston en Byrne verliefd werden, gaf hij Holloway de keuze: of Byrne kon bij hen wonen, of hij zou haar verlaten. Byrne trok erin. Tussen 1928 en 1933 baarde elke vrouw twee kinderen; ze leefden samen als een gezin. Holloway ging aan het werk; Byrne bleef thuis en voedde de kinderen op. Ze vertelden het volkstellers en iedereen die erom vroegen dat Byrne de schoonzus van Marston was, de weduwe. “Tolerante mensen zijn het gelukkigst”, schreef Marston in 1939 in een essay in een tijdschrift, dus “waarom zou je de kostbare vooroordelen die je tegenhouden niet wegnemen?” Hij noemde de “zes meest voorkomende soorten vooroordelen.” Het elimineren van vooroordeel nummer zes – Vooroordeel tegen onconventionele mensen en non-conformisten – betekende het meest voor hem. Byrnes zoons kwamen er pas in 1963 achter dat Marston hun vader was – toen Holloway het eindelijk toegaf – en pas nadat ze een belofte had gedaan dat niemand het onderwerp ooit nog zou bespreken.

Gaines wist het niet dit alles toen hij Marston in 1940 ontmoette, anders zou hij hem nooit hebben aangenomen: hij probeerde controverse te vermijden, niet om het te berechten. Marston en Wonder Woman waren cruciaal voor de creatie van wat DC Comics werd. (DC was een afkorting van Detective Comics, het stripboek waarin Batman debuteerde.) In 1940 besloot Gaines zijn critici tegen te gaan door een redactionele adviesraad te vormen en Marston aan te stellen om erop te dienen, en DC besloot stripboeken te stempelen waarin Superman en Batman verscheen met een logo, een garantie voor kwaliteit, met de tekst “A DC Publication.” En aangezien “de ergste belediging van de strips hun bloedstollende mannelijkheid was”, zei Marston, is de beste manier om critici af te weren, het creëren van een vrouwelijke superheld.

“Nou, dokter,” zei Gaines. , “Ik koos Superman nadat elk syndicaat in Amerika het had afgewezen. Ik neem een gokje op je Wonder Woman! Maar je zult de strip zelf moeten schrijven. ”

In februari 1941 diende Marston een concept in van zijn eerste script, waarin hij de onderbetekenis uitlegde van Wonder Womans Amazone-oorsprong in het oude Griekenland, waar mannen had vrouwen vastgeketend gehouden, totdat ze losbraken en ontsnapten. “De NIEUWE VROUWEN die aldus werden bevrijd en gesterkt door zichzelf te onderhouden (op Paradise Island) ontwikkelden een enorme fysieke en mentale kracht.” Zijn strip, zei hij, was bedoeld om te beschrijven een grote beweging die nu gaande is – de groei in de kracht van vrouwen.

Wonder Woman debuteerde eind 1941 in All-Star Comics en op de omslag van een nieuw stripboek, Sensation Comics, begin 1942, getekend door een kunstenaar genaamd Harry G. Peter. Ze droeg een gouden tiara, een rode bustier, een blauwe onderbroek en kniehoge, rode leren laarzen. was een beetje slink; ze was erg kinky. Ze had Paradise verlaten om het fascisme met feminisme te bestrijden, in “Amerika, de laatste citadel van democratie en van gelijke rechten voor vrouwen!”

Het leek Gaines zoals zoveel goed, schoon, superpatriotisch plezier. Maar in maart 1942 plaatste de National Organization for Decent Literature Sensation Comics op de zwarte lijst van “Publications Disapproved for Youth” om één reden: “Wonder Woman is niet voldoende gekleed.”

Gaines besloot dat hij nog een expert nodig had. . Hij wendde zich tot Lauretta Bender, universitair hoofddocent psychiatrie aan de medische faculteit van de New York University en senior psychiater in het Bellevue Hospital, waar ze directeur van de kinderafdeling was, een expert op het gebied van agressie. Ze was al lang geïnteresseerd in strips, maar haar interesse was gegroeid in 1940, nadat haar man, Paul Schilder, werd gedood door een auto terwijl ze naar huis liep van een bezoek aan Bender en hun 8 dagen oude dochter in het ziekenhuis. Bender, achtergelaten met drie kinderen onder de drie jaar, raakte al snel pijnlijk geïnteresseerd in het bestuderen van hoe kinderen omgaan met trauma. In 1940 voerde ze een onderzoek uit bij Reginald Lourie, een medisch assistent onder haar toezicht, waarin ze het effect onderzocht van strips op vier kinderen die vanwege gedragsproblemen naar het Bellevue-ziekenhuis werden gebracht. Tessie, 12, was er getuige van geweest dat haar vader, een veroordeelde moordenaar, zelfmoord pleegde. Ze stond erop zichzelf Shiera te noemen, naar een stripmeisje dat altijd op het laatste moment door de Flash wordt gered. Kenneth, 11, was verkracht. Hij was uitzinnig, tenzij hij medicatie kreeg of een Superman-cape droeg. Hij voelde zich er veilig in – hij kon wegvliegen als hij dat wilde – en hij voelde dat de cape hem tegen een aanval beschermde. Bender en Lourie kwamen tot de conclusie dat de stripboeken de folklore van deze tijd waren en werkten cultureel op dezelfde manier als fabels en sprookjes.

Dat maakte nauwelijks een einde aan de controverse.In februari 1943 stuurde Josette Frank, een expert op het gebied van kinderliteratuur, een leider van de Child Study Association en een lid van de adviesraad van Gaines, Gaines een brief waarin ze hem vertelde dat ze, hoewel ze nog nooit een fan van Wonder Woman was geweest, vond dat ze zich nu moest uitspreken over de sadistische stukjes die vrouwen laten zien geketend, gemarteld, enz. Ze had een punt. In aflevering na aflevering is Wonder Woman geketend, gebonden, mond gesnoerd, gelaserd, vastgebonden, geketend en geboeid. “Grote gordel van Aphrodite!” ze huilt op een gegeven moment. “Ben ik het zat om vastgebonden te worden!”

Het verhaal achter het schrijven en redigeren van Wonder Woman kan worden samengevoegd uit Benders papers, op Brooklyn College; Franks papers, aan de University of Minnesota; en Marstons redactionele correspondentie, samen met een reeks originele scripts, ondergebracht in de Dibner Library van de Smithsonian Institution Libraries. In zijn originele scripts beschreef Marston scènes van slavernij in zorgvuldige, intieme details met uiterste precisie. Voor een verhaal over Mars, de God van War, Marston gaf Peter uitgebreide instructies voor het paneel waarin Wonder Woman gevangen wordt genomen:

“Close-up, volledige figuur van WW. Doe hier een paar zorgvuldige kettingen – de mannen van Mars zijn experts! Doe een metalen halsband om WW met een ketting die van het paneel afloopt, alsof ze geketend is in de rij gevangenen. Laat haar handen aan haar borst samenvoegen met dubbele banden om haar polsen, haar Amazone-armbanden en nog een set. Daartussen loopt een korte ketting, ongeveer zo lang als een handboeienketting – dit is wat haar dwingt haar handen ineen te slaan. Plaats vervolgens een andere, zwaardere, grotere ketting tussen haar polsbanden die in een lange lus tot net boven haar knieën hangt. Bij haar enkels laten een paar armen en handen zien, die uit het paneel komen en zich om haar enkels slaan. Dit hele paneel verliest zijn punt en bederft het verhaal, tenzij deze kettingen precies worden getrokken zoals hier beschreven. ”

Later in het verhaal wordt Wonder Woman opgesloten in een cel. Ze spant zich in om een gesprek in de volgende kamer af te luisteren, door de versterking van beengeleiding, en neemt haar ketting tussen haar tanden: Close-up van WWs hoofdschouders. Ze houdt haar halsketting tussen haar tanden. De ketting loopt strak tussen haar tanden en de muur, waar hij vastzit aan een stalen ringbout. ”

Gaines stuurde Franks klachtenbrief door naar Marston. Marston haalde zijn schouders op. Maar toen maakte Dorothy Roubicek, die hielp met het redigeren van Wonder Woman – de eerste vrouwelijke redacteur bij DC Comics – ook bezwaar tegen Wonder Womans marteling.

“Natuurlijk zou ik niet verwachten dat Miss Roubicek dit allemaal begrijpt,” Marston schreef aan Gaines: Ik heb tenslotte mijn hele leven gewijd aan het uitwerken van psychologische principes. Juffrouw R. zit nog maar zes maanden in strips, nietwaar? En nooit in de psychologie. ” Maar “het geheim van de aantrekkingskracht van de vrouw”, zei hij tegen Gaines, is dat “vrouwen genieten van onderwerping – gebonden zijn.”

Gaines maakte zich zorgen. Roubicek, die ook aan Superman werkte, had kryptoniet uitgevonden. Ze vond dat superhelden kwetsbaarheden zouden moeten hebben. Ze vertelde Gaines dat ze vond dat Wonder Woman meer op Superman moest lijken en, net zoals Superman niet terug kon gaan naar de planeet Krypton, zou Wonder Woman niet terug moeten kunnen naar Paradise Island, waar de meest kinky dingen de neiging hadden. Gaines stuurde Roubicek vervolgens naar het Bellevue-ziekenhuis om Bender te interviewen. In een memo aan Gaines meldde Roubicek dat Bender “niet gelooft dat Wonder Woman de neiging heeft tot masochisme of sadisme.” Ze hield ook van de manier waarop Marston met feminisme speelde, meldde Roubicek: “Ze gelooft dat Dr. Marston heel slim omgaat met dit hele‘ experiment ’zoals ze het noemt. Ze voelt dat hij misschien het echte probleem dat in de wereld op het spel staat aan het publiek brengt (en waarvan ze denkt dat het mogelijk een directe oorzaak is van het huidige conflict) en dat is dat het verschil tussen de seksen geen seksprobleem is, noch een strijd om superioriteit, maar eerder een probleem van de relatie van het ene geslacht tot het andere. ” Roubicek vatte samen: “Dr. Bender vindt dat deze strip met rust gelaten moet worden.”

Gaines was enorm opgelucht, in ieder geval tot september 1943, toen er een brief kwam van John D. Jacobs, een staf van het Amerikaanse leger. sergeant bij de 291e Infanterie, gestationeerd in Fort Leonard Wood, Missouri. “Ik ben een van die vreemde, misschien ongelukkige mannen die een extreem erotisch genot putten uit de gedachte aan een mooi meisje, geketend of gebonden, of gemaskerd, of gekleed in extreme hoge hakken of hoge veterlaarzen – in feite elke vorm van vernauwing of spanning, schreef Jacobs. Hij wilde weten of de auteur van Wonder Woman zelf een van de items in de verhalen in zijn bezit had, het leren masker, of de brede ijzeren halsband uit Tibet, of het Griekse enkelhandvat? Of bedenk je gewoon deze dingen? ”

(Voor alle duidelijkheid, de zoon van Marston en Olive Byrne, Byrne Marston, een 83-jarige gepensioneerde verloskundige, denkt dat wanneer Marston sprak over het belang van onderwerping, hij bedoelde het is alleen metaforisch.”Ik heb zoiets nog nooit in ons huis gezien,” vertelde hij me. “Hij bond de dames niet vast aan de bedstijl. Hij was er nooit mee weggekomen. “)

Gaines stuurde de brief van Jacobs door naar Marston, met een opmerking:” Dit is een van de dingen waar ik bang voor ben geweest. ” Er moest iets gebeuren en daarom sloot hij, voor Marstons gebruik, een memo bij die door Roubicek was geschreven met een “lijst van methoden die kunnen worden gebruikt om vrouwen opgesloten of omsloten te houden zonder het gebruik van kettingen. Elk van deze kan op veel manieren worden gevarieerd – waardoor we, zoals ik u vorige week op onze conferentie vertelde, het gebruik van kettingen met minstens 50 tot 75% kunnen verminderen zonder de opwinding van het verhaal of de verkoop van de boeken. “

Marston schreef Gaines zo terug.

” Ik heb de goede brief van de sergeant waarin hij zijn enthousiasme uitspreekt over kettingen voor vrouwen – dus wat? ” Als praktiserend klinisch psycholoog, zei hij, was hij niet onder de indruk.Op een dag zal ik je een lijst maken van alle items over vrouwen waarvan bekend is dat verschillende mensen er gepassioneerd over zijn – vrouwenhaar, laarzen, riemen, zijde gedragen door vrouwen, handschoenen, kousen, kousenbanden, slipjes, blote ruggen, beloofde hij. “Je kunt in geen enkele vorm van fictie een echt vrouwelijk personage hebben zonder de erotische fantasieën van een groot aantal lezers aan te tasten. Dat is geweldig, zeg ik.”

Marston wist zeker welke zin hij niet moest Onschadelijke erotische fantasieën zijn geweldig, zei hij. Het zijn de waardeloze fantasieën waar je op moet letten – de schadelijke, destructieve, ziekelijke erotische fixaties – echt sadisme, moord, bloedvergieten, martelen waar het plezier zit in het werkelijke slachtoffer. pijn, enz. Die zijn 100 procent slecht en ik zal er geen deel van hebben. ” Tot slot voegde hij eraan toe: “Dank juffrouw Roubicek voor de lijst met bedreigingen.”

In 1944 tekenden Gaines en Marston een overeenkomst voor Wonder Woman om een krantenstrip te worden, gesyndiceerd door King Features. de krantenstrip huurde Marston een 18-jarige student, Joye Hummel, in om hem te helpen stripboekscripts te schrijven. Joye Hummel, nu Joye Kelly, werd in april 90; in juni schonk ze haar collectie van nooit eerder gezien scripts en stripboeken naar de Smithsonian Libraries. Haar inhuren hielp ook met Marstons redactionele probleem. Haar verhalen waren onschuldiger dan de zijne. Ze typte ze en bracht ze naar Sheldon Mayer, Marstons redacteur bij DC, vertelde ze me, en “Hij vond de mijne altijd sneller omdat ik de mijne niet zo sexy maakte.” Om de syndicatie te vieren, liet Gaines zijn artiesten een paneel tekenen waarin Superman en Batman, die uit de voorpagina van een dagelijkse krant opstaan, Wonder Woman roepen, die op de pagina springt: “Welkom, Wonder Woman!”

Gaines had ook een ander soort welkom te heten. Hij vroeg Lauretta Bender om Franks plaats in de redactionele adviesraad in te nemen.

In een advertentie rende King Features om kranten over te halen de strip te kopen, erop wijzend dat Wonder Woman al “tien miljoen trouwe fans” had, is haar naam in touw geschreven.

Verborgen achter deze controverse is een reden voor al die kettingen en touwen, die te maken heeft met de geschiedenis van de strijd voor vrouwenrechten. Omdat Marston zijn ware relatie met Olive Byrne geheim hield, hield hij ook de banden van zijn familie met Margaret Sanger geheim. Marston, Byrne en Holloway, en zelfs Harry G. Peter, de kunstenaar die Wonder Woman tekende, waren allemaal sterk beïnvloed door het kiesrecht, het feminisme en de geboortebeperkingsbewegingen. En elk van die bewegingen had kettingen gebruikt als middelpunt van de iconografie.

In 1911, toen Marston eerstejaars was aan Harvard, had de Britse suffragiste Emmeline Pankhurst, die zich aan de poorten buiten 10 Downing geketend, vastgeketend. Street, kwam op de campus spreken. Toen Sanger werd beschuldigd van obsceniteit voor het uitleggen van geboortebeperking in een tijdschrift dat ze oprichtte genaamd de Woman Rebel, luidde een petitie die namens haar naar president Woodrow Wilson was gestuurd: Terwijl mannen trots staan en de zon aankijken, opscheppen ze dat ze slavernij, welke ketens van slavernij zijn, waren of hadden ooit zon intieme gruwel kunnen zijn als de ketenen aan elk lidmaat – bij elke gedachte – aan de ziel van een onwillige zwangere vrouw? ” Amerikaanse suffragisten dreigden zich aan de poorten buiten het Witte Huis vast te klampen. In 1916 marcheerden in Chicago vrouwen die de staten vertegenwoordigden waar vrouwen nog steeds geen stemrecht hadden verworven, in kettingen.

In de jaren 1910 marcheerde Peter was een stafkunstenaar bij het tijdschrift Judge, waar hij bijdroeg aan de verkiezingspagina genaamd The Modern Woman, die liep van 1912 tot 1917. Regelmatig werd de kunst op die pagina getekend door een andere stafkunstenaar, een vrouw genaamd Lou Rogers . In Rogers stemrecht en feministische cartoons was heel vaak een allegorische vrouw te zien die geketend of vastgebonden was en haar banden verbrak. Sanger huurde Rogers in als art director voor de Birth Control Review, een tijdschrift dat ze in 1917 begon.In 1920 betoogde Sanger in een boek met de titel Woman and the New Race dat de vrouw zichzelf had vastgeketend aan haar plaats in de samenleving en het gezin door de moederlijke functies van haar aard, en dat alleen zo sterke kettingen haar aan haar lot hadden kunnen binden. een broeddier. ” In 1923 werd op een illustratie in opdracht van Rogers voor de omslag van Birth Control Review een verzwakte en wanhopige vrouw afgebeeld, op haar knieën gevallen en aan de enkel geketend aan een bal met de tekst “UNWANTED BABIES.” Een geketende vrouw inspireerde de titel van Sangers boek uit 1928, Motherhood in Bondage, een compilatie van enkele van de duizenden brieven die ze had ontvangen van vrouwen die haar smeekten om informatie over anticonceptie; ze beschreef de brieven als “de bekentenissen van tot slaaf gemaakte moeders.”
Toen Marston Wonder Woman creëerde, in 1941, putte hij uit Sangers erfenis en inspiratie, maar hij was ook vastbesloten om de invloed van Sanger op Wonder Woman geheim te houden.

Hij nam dat geheim mee naar zijn graf toen hij stierf in 1947. De meeste superhelden overleefden de vredestijd niet en degenen die dat wel deden, werden voor altijd veranderd in 1954, toen een psychiater genaamd Fredric Wertham een boek publiceerde met de titel Seduction of the Onschuldig en getuigd voor een subcommissie van de Senaat die de strips onderzocht. Wertham geloofde dat strips Amerikaanse kinderen corrumpeerden en ze in jeugdige delinquenten veranderden. Hij had vooral een hekel aan Wonder Woman. Bender had geschreven dat Wonder Woman-strips een opvallend geavanceerd concept van vrouwelijkheid en mannelijkheid vertonen. “En dat” vrouwen in deze verhalen op gelijke voet worden geplaatst met mannen en zich overgeven aan hetzelfde soort activiteiten. ” Wertham vond het feminisme in Wonder Woman weerzinwekkend.

“Wat betreft de‘ geavanceerde vrouwelijkheid ’, wat zijn de activiteiten in stripboeken waar vrouwen‘ zich op gelijke voet met mannen aan overgeven ’? Zij werken niet. Het zijn geen huisvrouwen. Ze brengen geen gezin groot. Moederliefde is geheel afwezig. Zelfs wanneer Wonder Woman een meisje adopteert, zijn er lesbische boventonen, ”zei hij. Tijdens de hoorzittingen in de Senaat heeft Bender ook getuigd. Als iets in de Amerikaanse populaire cultuur slecht was voor meisjes, zei ze, was het Wonder Woman niet; het was Walt Disney. “De moeders worden altijd vermoord of naar krankzinnige gestichten gestuurd in Walt Disney-films”, zei ze. Dit argument was aan dovemansoren gericht.

Werthams papieren, ondergebracht in de Library of Congress, werden alleen opengesteld voor onderzoekers in 2010. Ze suggereren dat Werthams antipathie jegens Bender minder te maken had met de inhoud van de strips dan met professionele rivaliteit. (Paul Schilder, de overleden echtgenoot van Bender, was al jaren de baas van Wertham.) Werthams papieren bevatten een kladje waarop hij stelde een lijst samen met de titel “Paid Experts of the Comic Book Industry Posing as Independent Scholars.” De eerste op de lijst als de nummer één lakei van de stripindustrie was Bender, over wie Wertham schreef: “Prettig opgevoed dat ze haar drie kinderen had grootgebracht met geld uit misdaadstripboeken.”

hoorzittingen, verwijderde DC Comics Bender uit de redactionele adviesraad en nam de Comics Magazine Association of America een nieuwe code aan. Volgens de voorwaarden konden stripboeken niets wreeds bevatten: Alle scènes van horror, buitensporig bloedvergieten, bloederige of gruwelijke misdaden, verdorvenheid , lust, sadisme, masochisme zijn niet toegestaan. ” Er kan niets kinky zijn: “Illegale seksuele relaties mogen niet worden gesuggereerd of afgebeeld. Gewelddadige liefdesscènes en seksuele afwijkingen zijn onaanvaardbaar.” En er zou niets onconventioneels kunnen zijn: “De behandeling van liefdes-romantiekverhalen zal de waarde van het huis en de heiligheid van het huwelijk benadrukken.”

“Verjaardag, die we volledig zijn vergeten”, schreef Olive Byrne in haar geheim dagboek in 1936. (Het dagboek blijft in handen van de familie.) In de jaren dat ze bij Marston en Holloway woonde, droeg ze in plaats van een trouwring een paar armbanden. Wonder Woman draagt dezelfde manchetten. Byrne stierf in 1990 , op de leeftijd van 86. Zij en Holloway woonden samen in een appartement in Tampa. Terwijl Byrne in het ziekenhuis lag, stervende, viel Holloway en brak haar heup, ze werd opgenomen in hetzelfde ziekenhuis. Ze zaten in aparte kamers. Ze woonden 64 jaar samen. Toen Holloway, in haar ziekenhuisbed, te horen kreeg dat Byrne was overleden, zong ze een gedicht van Tennyson: “Zonsondergang en de avondster, / En een duidelijke oproep voor mij! / En moge er geen gekreun van de bar zijn, / Wanneer ik de zee op ga. ” Geen enkele krant publiceerde een overlijdensbericht.

Elizabeth Holloway Marston stierf in 1993. Een overlijdensbericht verscheen in de New York Times. Het had de titel “Elizabeth H. Marston, Inspiration for Wonder Woman, 100.” Dit was op zijn best een halve waarheid.