Vestigingspatronen en demografische trends
Tussen twee vijfde en de helft van de Belizanen woont in stedelijke gebieden. Belize City is de thuisbasis van ongeveer een vijfde van de bevolking en bevat een mix van koloniale constructies, houten frame gebouwen en nieuwere betonnen huizen. Andere steden zijn onder meer Orange Walk en Corozal, in het noorden van Belize langs de New River; Dangriga en Punta Gorda, respectievelijk aan de centrale en zuidelijke kustlijn; San Ignacio, Santa Elena en Benque Viejo, in het westen van het land; en Belmopan, vlakbij het midden van het land. Belmopan, opgericht als de nationale hoofdstad in 1970, huisvest veel immigranten uit andere Midden-Amerikaanse landen en ongeveer een achtste van de bevolking van Belize.
Migratiepatronen hebben de etnische samenstelling van de bevolking veranderd. De mennonieten die in de jaren vijftig vanuit Mexico en Canada migreerden, vestigden agrarische nederzettingen ten noorden en westen van Belize City. In de jaren tachtig ontving Belize naar schatting 25.000 Spaanstalige immigranten – gelijk aan bijna een zevende van de bevolking van het land op dat moment – terwijl vluchtelingen het door oorlog verscheurde Guatemala en El Salvador ontvluchtten, terwijl een nog groter aantal Belizanen, voornamelijk Engelsen, vluchtten. Creolen die spreken, emigreerden naar de Verenigde Staten. Aanhoudende immigratie en een hoog geboortecijfer droegen bij aan de netto bevolkingsgroei van het land aan het begin van de 21e eeuw.
