stijlfiguur, elke opzettelijke afwijking van letterlijke beweringen of algemeen gebruik die zowel geschreven als gesproken taal benadrukt, verduidelijkt of verfraait. Stijlfiguren vormen een integraal onderdeel van de taal en komen zowel in orale literatuur als in gepolijste poëzie en proza en in alledaagse spraak voor. Rijmpjes op wenskaarten, reclameslogans, krantenkoppen, bijschriften van tekenfilms en de mottos van gezinnen en instellingen gebruiken vaak stijlfiguren, meestal voor humoristische, geheugensteuntjes of opvallende doeleinden. De argumenten van sport, jazz, zaken, politiek of andere gespecialiseerde groepen zijn rijk aan figuurlijk taalgebruik.
De meeste figuren in alledaagse spraak worden gevormd door het vocabulaire uit te breiden van wat al bekend en beter bekend is tot wat is minder bekend. Metaforen (impliciete overeenkomsten) die zijn afgeleid van de menselijke fysiologie worden dus gewoonlijk uitgebreid tot de natuur of levenloze objecten, zoals in de uitdrukkingen de monding van een rivier, de snuit van een gletsjer, de ingewanden van de aarde of het oog. van een naald. ” Omgekeerd worden overeenkomsten met natuurlijke verschijnselen vaak op andere gebieden toegepast, zoals in de uitdrukkingen een golf van enthousiasme, een golf van opwinding of een storm van misbruik. Het gebruik van een vergelijking (een vergelijking, meestal aangegeven met vind ik leuk of als) wordt geïllustreerd in We zaten als sardientjes in de kamer verpakt. Personificatie (sprekend over een abstracte kwaliteit of levenloos object alsof het een persoon is) wordt geïllustreerd in “Money talks”, metonymie (de naam van het ene gebruiken voor het andere dat er nauw mee verband houdt), in “Hoe zou het Pentagon reageren?” ; synecdoche (gebruik van een deel om het geheel aan te duiden), in uitdrukkingen zoals “koper” voor hoge militaire officieren of “helmen” voor bouwvakkers.
Andere veel voorkomende vormen van figuurlijke spraak zijn overdrijving ( opzettelijke overdrijving omwille van het effect), zoals in “Ik ben zo boos dat ik op nagels kan kauwen”; de retorische vraag (gevraagd om effect, zonder verwacht antwoord), zoals in “Hoe kan ik u bedanken?” ; litotes (nadruk door ontkenning), zoals in “Het is niet leuk om ziek te zijn”, en onomatopee (imitatie van natuurlijke geluiden door woorden), in woorden als “crunch”, “gorgel”, “plunk” en “splash. “
Bijna alle stijlfiguren die in de dagelijkse spraak voorkomen, zijn ook in de literatuur te vinden. In serieuze poëzie en proza is het gebruik ervan echter meer bewust, artistieker en veel subtieler. heeft dus een sterkere intellectuele en emotionele impact, is gedenkwaardiger en draagt soms een reeks en diepte van associatie en suggestie bij die ver buiten het bereik van het informele informele gebruik van beeldmateriaal valt.
Alle talen gebruiken stijlfiguren, maar taalverschillen dicteren verschillende stilistische criteria. In een cultuur die niet wordt beïnvloed door het klassieke Griekenland en Rome, zijn sommige figuren kan afwezig zijn; ironie is waarschijnlijk beperkt tot tamelijk verfijnde culturen.Japanse poëzie is gebaseerd op delicate structuren van implicatie en een volledig vocabulaire van esthetische waarden die bijna onvertaalbaar zijn voor het Westen. De Arabische literatuur is rijk aan vergelijkingen en metaforen, maar de gebruikte constructies zijn zo verschillend van de in het Westen bekende constructies dat vertaling veel aanpassing vereist. Deze voorwaarde geldt ook voor de mondelinge literatuur van Afrika en voor de geschreven literatuur die daaruit voortkomt.
Een van de krachtigste afzonderlijke literaire invloeden op wereldculturen is de Bijbel geweest. Zowel het Oude Testament als het Nieuwe Testament zijn rijk aan vergelijkingen, metaforen en personificatie en in de bijzondere vorm van Hebreeuwse poëzie, parallellisme.