Dit is een gastpost van Cory OBrien (@bettermyths), die momenteel Amerikaanse gebarentaal (ASL) studeert aan Columbia College Chicago. Cory heeft twee boeken vol vloeken gepubliceerd, George Washington is Cash Money en Zeus Grants Stupid Wishes, en heeft een Swear of the Month-club waarop je je kunt abonneren op: patreon.com/bettermyths.
De ondertekenaars in de onderstaande GIFs zijn Ethan Cook en Peter Wujcik, dove ASL-docenten aan Columbia College Chicago.
* * *
Elke keer dat ik iemand dat vertel Ik studeer Amerikaanse gebarentaal, er is een kans van niet nul dat ze dezelfde vermoeide grap uithalen: “Oh ja? Ik ken gebarentaal!” Ze lachen, en ik lach, en we stoppen meteen met vrienden te zijn. Echt Deze mensen hebben echter geen idee hoe goed ze zijn. Als je het hebt over een taal die honderden jaren heeft besteed aan het uitzoeken hoe je de absoluut meest betekenis uit elk deel van een hand kunt persen, een middelvinger opwerpen is het taalkundige equivalent van opdagen voor een duel en dan je pistool recht de lucht in schieten.
In het Engels, de middelvinger er is een gebaar, in tegenstelling tot een woord. Een gebaar is een fysieke (of verbale) actie, zoals een knik, hoofdschudden of grommen, die je niet kunt gebruiken als onderdeel van een langere zin. Je kunt niet zeggen “jij, Steve!” Je kunt je middelvinger aankleden met allerlei mooie spektakels – bijvoorbeeld doen alsof je een banaan pelt, of je oog krabt, of een jack-in-the-box aanzwengelen – maar de betekenis is altijd min of meer hetzelfde: Fuck you.
In ASL is de middelvinger zelf nog steeds geen woord, maar het is ook niet bepaald een gebaar. Het is een deel van een woord, een morfeem. Tekens in ASL hebben vijf verschillende elementen die geef ze betekenis: locatie, handpalmoriëntatie, handvorm, beweging en niet-handmatige markeringen (in wezen gezichtsuitdrukkingen). In ASL is de iconische betekenis van de middelvinger (een stijve lul en ballen) bijna volledig geëlimineerd, maar de emotionele connotaties van het gebaar zijn behouden. Dus, wanneer opgenomen in een teken, geeft de middelvinger de handvorm, maar de betekenis van die handvorm in context varieert drastisch afhankelijk van de andere gebruikte parameters, waardoor een eindeloze reeks van -vingergebaseerde vloeken en idiomen. Wat volgt is slechts een greep uit dat variatie, en de technieken die zijn gebruikt om het te creëren.
Directionaliteit
Terwijl we in het Engels iemand wegdraaien met de rug van onze hand gericht naar de overtredende partij, heeft ASL de handpalmoriëntatie gemaakt een betekeniscomponent, waarbij het gebaar zo wordt aangepast dat de middelvinger naar het object van de zweer wijst:
Dit maakt deel uit van een grotere neiging in ASL om subject-objectrelaties te coderen met directionele werkwoorden. Een ander voorbeeld is het idioom “Wederzijdse haat”:
Lees verder →