Romberg Test

Inleiding

De Romberg-test is een geschikt hulpmiddel om sensorische ataxie te diagnosticeren, een loopstoornis veroorzaakt door abnormale proprioceptie met informatie over de locatie van de gewrichten. Het is ook bewezen dat het een gevoelig en nauwkeurig middel is om de mate van onevenwichtigheid te meten die wordt veroorzaakt door centrale duizeligheid, perifere duizeligheid en hoofdtrauma. Het wordt al 150 jaar in de kliniek gebruikt.

Doel

De Romberg-test wordt gebruikt om de effecten aan te tonen van ziekte van de posterieure kolom op de posturale controle van de mens. Ziekte van de posterieure kolom omvat selectieve beschadiging van de posterieure kolom, bekend als tabes dorsalis neurosyphilis. De Romberg-test wordt gebruikt voor de klinische beoordeling van patiënten met onevenwichtigheid of ataxie door sensorische en motorische stoornissen.

Evenwicht wordt gedefinieerd als elke toestand waarin alle inwerkende krachten door elkaar worden opgeheven, wat resulteert in een stabiel gebalanceerd systeem. Het wordt onderhouden door de sensorische informatie van vestibulaire, somatosensorische en visuele systemen. Een patiënt die een probleem heeft met proprioceptie (somatosensorisch) kan toch het evenwicht bewaren door te compenseren met vestibulaire functie en zicht. Bij de Romberg-test staat de patiënt rechtop en vraagt hij zijn ogen te sluiten. Evenwichtsverlies wordt geïnterpreteerd als een positief Romberg-teken.

De Romberg-test werd voor het eerst beschreven in 1846 en werd oorspronkelijk beschreven voor de conditie tabes dorsalis. Voordat de Romberg-test wordt uitgevoerd, is het nodig om andere aspecten van het evenwicht van de patiënt te testen wanneer er potentiële problemen met ataxie of onevenwichtigheid aanwezig zijn. Proprioceptieve problemen zijn vaak niet de eerste problemen waarmee deze populatie wordt geconfronteerd. Soms is het eenvoudiger. Het is belangrijk om eerst andere aspecten van evenwichtsstoornissen te beoordelen om verstorende factoren uit te sluiten die tot een vals-positieve test zouden kunnen leiden.

Klinisch relevante anatomie

Er zijn drie sensorische systemen die geef input aan het cerebellum om de rompstabiliteit te behouden wanneer de ogen open zijn:

1. Visie
2. Proprioceptie
3. Vestibulair gevoel

Er zijn slechts twee van de drie systemen nodig om het evenwicht te bewaren. Wanneer visuele input wordt verwijderd, kan instabiliteit als gevolg van gebrek aan gezichtsvermogen worden geplaagd, los van andere sensorische beperkingen. Als er een ernstigere proprioceptieve of vestibulaire laesie is, of als er is een cerebellaire laesie in de middellijn die rompinstabiliteit veroorzaakt, de patiënt zal de staande positie niet kunnen behouden, zelfs niet als de ogen open zijn. Merk op dat instabiliteit ook kan worden gezien bij laesies in andere delen van het zenuwstelsel, zoals de bovenste of onderste motorneuronen of de basale ganglia.

Techniek

De originele Romberg-test

De test wordt als volgt uitgevoerd:

1. De patiënt wordt gevraagd zijn schoenen en staan met zijn twee voeten bij elkaar. De armen worden naast het lichaam gehouden of gekruist voor het lichaam.
2. De arts vraagt de patiënt om eerst stil te staan met de ogen open en vervolgens met de ogen dicht. De patiënt probeert zijn evenwicht te bewaren. Voor de veiligheid is het essentieel dat de waarnemer dicht bij de patiënt staat om mogelijk letsel te voorkomen als de patiënt zou vallen. Wanneer de patiënt zijn ogen sluit, mag hij zich niet oriënteren op licht, zintuig of geluid, aangezien dit het testresultaat kan beïnvloeden en een vals positief resultaat kan veroorzaken.
3. De Romberg-test wordt gescoord door het tellen van het aantal seconden dat de patiënt kan staan met de ogen dicht.

• De literatuur vermeldt geen alternatieve methoden voor het scoren van een Romberg-test.
• Om de Romberg-test moeilijker te maken, kan de clinicus proberen het evenwicht van de patiënt te verstoren met een storing. Het is belangrijk dat de clinicus de storing niet overdrijft.
• A De Romberg-test kan ook worden gebruikt als vervolgbeoordeling voor patiënten met evenwichts- en / of proprioceptiestoornissen door verschillende beoordelingen met elkaar te vergelijken.
• Als de clinicus constateert dat de patiënt langer kan staan met gesloten ogen is het duidelijk dat het evenwicht en de proprioceptieve tekorten van de patiënt zijn afgenomen.
• De Romberg-test is positief als de patiënt niet in staat is om met gesloten ogen het evenwicht te bewaren. Evenwichtsverlies kan worden gedefinieerd als meer lichaamsbeweging, één voet in de richting van de val plaatsen of zelfs vallen.

De Sharpened of Tandem Romberg-test

De Sharpened of Tandem Romberg-test is een variatie op de originele test. De uitvoering is grotendeels hetzelfde.Voor deze tweede test moet de patiënt zijn voeten in hiel-tot-teen-positie plaatsen, met de ene voet recht voor de andere. Net als bij de originele Romberg-test, wordt de beoordeling eerst uitgevoerd met de ogen open en vervolgens met de ogen gesloten. De patiënt slaat zijn armen over zijn borst en de open handpalm ligt op de tegenoverliggende schouder. De patiënt verdeelt ook zijn gewicht over zijn beide voeten en houdt zijn kin parallel met de vloer.

Zwaarlijvige en oudere personen kunnen mogelijk gedurende langere tijd niet in deze positie blijven staan. Voor deze populaties toont de Romberg-test niet uitsluitend proprioceptieve stoornissen aan in vergelijking met andere verstorende factoren.

Variabelen

Hoewel een patiënt met een acute perifere vestibulaire laesie meestal geneigd is om naar de zijkant van het probleem te bewegen, is aangetoond dat chronische vestibulaire schade ( tenminste gedeeltelijke compensatie) levert geen tekorten op in de standaard Romberg-test. Eveneens zou een persoon met proprioceptieve problemen, medeplichtig aan tabes dorsalis, niet in staat zijn om met gesloten ogen en voeten bij elkaar te staan.

Velen zijn van mening dat de aangescherpte Romberg-test een betere indicator is voor vestibulaire stoornissen dan de originele Romberg-test. De aangescherpte Romberg-testresultaten geven een objectieve maatstaf voor houdingsstabiliteit. Dit kan helpen om ataxie te kwantificeren.

Onderwerp, geslacht en leeftijd creëren geen statistisch significant verschil tussen normale proefpersonen in de leeftijd van 20 tot 49 jaar; alleen de door Romberg aangescherpte test met open ogen gaf een significant verschil (p < 0.05) tussen mannen en vrouwen. Er werd ook een grotere instabiliteit waargenomen bij proefpersonen jonger dan 20 en ouder dan 50 jaar. Bij het vergelijken van een jong en een oud cohort is er een significant verschil in prestatie.

Het verhogen van de moeilijkheidsgraad van de tandem-Romberg-test voor patiënten is niet nuttig, omdat het de tests ook moeilijker maakt om uit te voeren voor controles zonder symptomen van vestibulaire aandoeningen. Dit zou het ook moeilijker maken om de testresultaten te evalueren. Kortere prestatietijden op de gemodificeerde Romberg gaan gepaard met een gelijktijdige verhoging van het risico op vallen.

Betrouwbaarheid en validiteit

Er is geen consensus over de betrouwbaarheid (intra en inter) en validiteit voor Rombergs in de literatuur als de test is meer kwalitatief dan kwantitatief (doelstelling). Deze test kan echter worden gebruikt als een snelle klinische tool om te screenen. De introductie van verschillende instrumenten op het gebied van balansbeoordeling en het gebruik van het krachtplatform heeft de meer objectieve en nauwkeurige meting.

Beperkingen

• Niet kwantitatief
• Lage diagnostische gevoeligheid en specificiteit
• Laag vermogen om laesies te bepalen, het risico op vallen te voorspellen en het ongemak en het vermogen om dagelijkse activiteiten uit te voeren weer te geven.