Man, het was een hete. 1999 was het jaar waarin de muziek explodeerde, het jaar waarin niets verdomd logisch was, het jaar dat fans alle ouderwetse regels moesten weggooien over hoe pop werkte. De radio was ineens vol met glimmende nieuwe sterren. Zoveel tijdloze klassiekers. Zoveel schaamteloze one-hit wonderen. Zoveel gekke innovatie, overal in de marge. Teen-pop is gebeurd. Nu-metal is gebeurd. Elk genre bloeide. Laten we het zo zeggen: als je een uur doorbrengt in je plaatselijke karaokebar, hoor je iemand minstens één hit uit de zomer van 99. Het was een van die popmomenten waarop alles wat blinkt eigenlijk van goud is.
Laten we het even uitsplitsen: de 99 beste nummers van 1999, 20 jaar later. De hits, de flops, de staartvinnen, de onduidelijkheden. Van welk type muziek je ook hield, dit jaar had het: hiphop, elektronica, indierock, punkgarage, country, R & B, discosleaze. De oude stilistische grenzen hielden niet meer op. “De muren kwamen naar beneden”, zoals Mark McGrath van Sugar Ray me vorig jaar vertelde. “Je zou Kiss-FM of Z-100 horen: Coming right up, Mariah Carey, Blink-182, Eminem, Sugar Ray, and youre zoals: What the fuck is happening?
Fans kochten meer muziek (met geld! in winkels!) dan ooit tevoren of daarna. Niemand realiseerde zich dat Napster op het punt stond alles te veranderen. Carson Daly organiseerde elke middag Total Request Live op MTV, waar een nieuw soort sterren werd geboren: Britney, Xtina, Ricky, NSync, de Backstreet Boys. Een voorheen onbekende producer genaamd Max Martin had de leiding over de Orlandinavische verbinding die de radio binnenviel, in een vreemde alliantie tussen de Zweden en de Mousketeers. Woodstock ’99 ging in vlammen op. Er was zoveel te horen, zelfs geweldige muziek kon verloren gaan in de haast – daarom betekent teruggaan nieuwe verrassingen ontdekken. De wereld propte zich in zoveel mogelijk pop-spanning voor de crash van de Y2K. Geen regels. Geen schaamte. Geen scrubs.
Er is geen enkele lijst die het jaar zou kunnen samenvatten in slechts 99 nummers – we zouden er duizenden kunnen oprollen zonder droog te lopen. Wat betreft wat telt als een nummer uit 1999, het draait allemaal om het jaar van impact: Britneys “Baby One More Time” kwam technisch gezien eind 1998 uit, maar het valt niet te ontkennen dat het tot 1999 behoort, toen het de wereld veroverde. Aan de andere kant, Destinys Childs “Say My Name” en Le Tigres “Deceptacon” kwamen uit op albums van 1999, maar ze waren spiritueel van Y2K, toen ze mega-nova gingen. Chers “Believe” telt als een nummer uit 1998 – het stond op de lijst van vorig jaar. (Je zou wel kunnen pleiten dat het het nummer van het jaar is, elk jaar.)
Sommige van deze nummers veranderden in permanente klassiekers, nog steeds geliefd over de hele wereld. Anderen zijn afkomstig van gekken die experimenteren voor een klein handjevol medefanaten. Maar ze klinken allemaal geweldig vandaag. Dus het is tijd om de muziek van 1999 te vieren. Zoals een wijs man ooit zong: laten we het niet vergeten.