“Ohio” expeditie
Voorbereiding
De Seneca vertelde La Salle over een grote rivier, de Ohio genaamd, die in de zee stroomde, de “Vermilion Zee”. Hij begon expedities te plannen om een westelijke doorgang naar China te vinden. Hij zocht en kreeg toestemming van gouverneur Daniel Courcelle en intendant Jean Talon om aan de onderneming te beginnen. Hij verkocht zijn belangen in Lachine om de onderneming te financieren.
Journey
La Salle verliet Lachine bij de St. Lawrence op 6 juli 1669, met een vloot van negen kanos en 24 mannen, plus hun Seneca Indiase gidsen: hijzelf en 14 ingehuurde mannen in vier kanos, de twee Sulpiciërs Dollier de Casso n en abbé René de Bréhan de Galinée met zeven nieuwe rekruten in drie kanos en twee kanos met indianen. Daar gingen ze de St. Lawrence op en staken ze Lake Ontario over. Na 35 dagen kwamen ze aan bij wat tegenwoordig Irondequoit Bay wordt genoemd aan de zuidelijke oever van Lake Ontario aan de monding van Irondequoit Creek, een plaats die nu wordt herdacht als La Salles Landing.
Indianendorpen
Daar werden ze begroet door een groep indianen, die hen vanaf de volgende dag begeleidden naar een dorp dat enkele mijlen ver weg lag, een reis van een paar dagen. In het dorp probeerden de Seneca heftig om het gezelschap ervan te weerhouden om door te gaan naar de landen van hun vijanden, de Algonquins, die vertelden over het noodlottige lot dat hen te wachten stond. De noodzaak om gidsen te vinden voor het verdere deel van de reis en de hardnekkigheid van de Seneca om hen te voorzien, vertraagde de expeditie een maand. Een toevallige gevangenneming door de indianen in de landen ten zuiden van een Nederlander die goed Iroquois sprak maar Frans ziek was en op de brandstapel zou worden verbrand voor onbekende overtredingen, boden de gelegenheid om een gids te krijgen. De vrijheid van de Nederlander werd gekocht door de partij in ruilen voor wampum.
Whil e in het indianendorp in september 1669 werd La Salle met gewelddadige koorts bezet en sprak de intentie uit om terug te keren naar Ville Marie.
Niagara en Lake Erie
Op dit moment, hij nam afscheid van zijn gezelschap en het verhaal van de jezuïeten, die verder gingen naar het bovenmeer van Erie. De missionarissen gingen verder naar de hoger gelegen meren, naar het land van de Potawatomieën. Volgens andere verhalen keerden sommige mannen van La Salle spoedig terug naar New Holland of Ville Marie.
Verder bewijs
Afgezien daarvan eindigt het feitelijke verslag van de eerste expeditie van La Salle, en wat overheerst is onduidelijkheid en verzinsels. Waarschijnlijk heeft hij de winter in Ville Marie doorgebracht. De volgende bevestigde waarneming van La Salle was door Nicolas Perrot aan de rivier de Ottawa nabij de Rapide des Chats in de vroege zomer van 1670, op jacht met een groep Iroquois. Dat zou hemelsbreed 700 mijl zijn vanaf de Falls of the Ohio, het punt waarvan sommigen veronderstelden dat hij het bereikte op de Ohio River.
La Salles eigen dagboek van de expeditie ging verloren in 1756. Er zijn twee indirecte historische verslagen: het ene, Récit dun ami de labbé de Galliné, zogenaamd een recitatie door La Salle zelf aan een onbekende schrijver tijdens zijn bezoek aan Parijs in 1678, en het andere Mémoire sur le projet du sieur de la Salle voor de beschrijving van de occidentale partie de lAmérique septentrionale entre la Nouvelle-France, la Floride et le Mexique. Een brief van Madeleine Cavelier, zijn nu bejaarde nicht, geschreven in 1746, waarin hij commentaar geeft op het dagboek van La Salle in haar bezit kan ook enig licht werpen op de kwestie.
La Salle heeft zelf nooit beweerd de Ohio-rivier te hebben ontdekt. In een brief aan de beoogde Talon in 1677 beweerde hij de ontdekking van een rivier, de Baudrane , stroomt zuidwestelijk met zijn monding op Lake Erie en mondt uit in de Saint Louis (dwz de M ississippi), een hydrografie die niet bestond. In die dagen waren zowel kaarten als beschrijvingen deels gebaseerd op waarneming en deels op horen zeggen, noodzakelijkerwijs. Dit verwarde cursussen, monden en samenvloeiingen tussen de rivieren. La Salle heeft op verschillende momenten rivieren uitgevonden zoals de Chucagoa, Baudrane, Louisiane (verengelst “Saint Louis”) en Ouabanchi-Aramoni. Deze omvatten segmenten van degenen die hij werkelijk had doorkruist, die eerder de Illinois en Kankakee, St. Josephs van Lake Michigan waren, waarschijnlijk de Ouabache (Wabash) en mogelijk de Upper Allegheny en later de Chicago en de Lower Mississippi. Hij beschreef de Missouri ook correct, hoewel het van horen zeggen was – hij “was er nooit op geweest.
Feit verwarren met fictie begon met de publicatie in 1876 van Margrys Decouvertes et Établissements des Français. Margry was een Franse archivaris en partizaan die privétoegang had tot de Franse archieven. Hij werd de agent van de Amerikaanse historicus Francis Parkman.Margrys werk, een enorme negen delen, omvatte een verzameling documenten waarvan sommige eerder waren gepubliceerd, maar vele niet. Daarin publiceerde hij soms een reproductie van het hele document, en soms alleen een uittreksel, of samenvatting, die het document niet onderscheidde van hij gebruikte in sommige gevallen ook een of andere kopieën van originele documenten die eerder waren bewerkt, geëxtraheerd of gewijzigd door anderen, zonder te specificeren welke transcripties origineel waren en welke kopieën waren, of dat de kopie eerder of later was gedateerd. Reproducties waren verspreid in fragmenten over hoofdstukken heen, zodat het onmogelijk was om de integriteit van het document aan de hand van de fragmenten vast te stellen. Hoofdstuktitels waren schuin en sensationeel, om de inhoud ervan te verdoezelen. Engelse en Amerikaanse geleerden waren onmiddellijk sceptisch over het werk, aangezien volledige en getrouwe publicatie van enkele van de originele documenten had eerder bestaan. De situatie was zo vol twijfel dat het Amerikaanse Congres de juiste iated $ 10.000 in 1873, wat Margry als voorschot wilde hebben, om de originele documenten te laten fotograferen, getuige door niet-betrokken partijen wat betreft waarheidsgetrouwheid.
Ontdekking van de Ohio en de Mississippi
Als La Salle vrijgesteld is van het ontdekken van de twee grote rivieren in het middenwesten , de geschiedenis laat geen leegte achter. Op 8 mei 1541 bereikte de Spaanse conquistador Hernando de Soto, ten zuiden van het huidige Memphis, Tennessee, de rivier de Mississippi, die de Spanjaarden de Rio Grande noemden vanwege zijn enorme omvang. Hij was de eerste Europeaan die documenteerde en de rivier overstak, maar deze niet overstak. Het staat buiten kijf dat Louis Joliet en Jacques Marquette de eerste Europeanen waren die in 1673 de Upper Mississippi doorkruisten, en dat pater Louis Hennepin en Antonine Augalle in het voorjaar van 1680 de watervallen van St.Anthony op de Upper Mississippi bezochten, voorafgaand aan La Salle. s eigen excursie begin 1682.
De eer voor de ontdekking van de Ohio-rivier wordt voorlopig gegeven aan twee obscure vroege Engelse ontdekkingsreizigers, Thomas Batts en Robert Fallam uit Virginia die Woods River bezochten (tegenwoordig de New River), een zijrivier van de Ohio via de Kanawha, in wat tegenwoordig West Virginia is in september 1671. Andere geleerden beweren dat deze korte (een maand) expeditie niet doordrong naar de Ohio in het westen, maar in plaats daarvan de Virginia Engelsman James Needham en Gabriel Arthur die in 1673-74 het zuidoosten omzeilden en uiteindelijk Shawnee-dorpen langs de Ohio doorkruisten. De lagere Ohio-rivier begon voor het eerst op Franse kaarten te verschijnen rond 1674 in ongeveer de juiste hydrografie, en in zijn relatie tot de Mississippi, hoewel meer noordelijk weergegeven, naderde hij Lake Erie vanuit het westen en is mogelijk verward met de Maumee-portage-route. In een memoires van M. de Denonville in 1688 wordt vermeld dat het lagere Ohio, althans vanaf de samenvloeiing met de Wabash tot de Mississippi, een bekende handelsroute was. In 1692 doorkruiste Arnout Viele, een Nederlander uit New York, de lengte van de Ohio vanaf de bovenloop van de Allegheny in Pennsylvania tot aan de monding van de Mississippi, hoewel de hydrografie van de Allegheny daarna nog minstens enkele decennia ondoorzichtig bleef. p>
Forten van de Grote Meren
Afbeelding van La Salle die de reconstructie van Fort Frontenac inspecteert, 1675. Schilderij door John David Kelly.
Op 12 juli 1673 arriveerde de gouverneur van Nieuw-Frankrijk, Louis de Buade de Frontenac, bij de monding van de rivier Cataraqui om leiders van de Five Nations of the Iroquois om hen aan te moedigen handel te drijven met de Fransen. Terwijl de groepen elkaar ontmoetten en geschenken uitwisselden, construeerden de mannen van Frontenac, geleid door La Salle, haastig een ruwe houten palissade op een punt op het land bij een ondiepe, beschutte baai. Oorspronkelijk heette het fort Fort Cataraqui, maar werd het later omgedoopt tot Fort Frontenac. La Salle ter ere van zijn beschermheer. Het doel van Fort Frontenac was om de lucratieve pelshandel in het stroomgebied van de Grote Meren in het westen te beheersen. Het fort was ook bedoeld als bolwerk tegen de Engelsen en Nederlanders, die met de Fransen concurreerden voor controle over de pelshandel. La Salle kreeg het bevel over het fort in 1673.
Dankzij zijn machtige beschermer slaagde de ontdekker erin om tijdens een reis naar Frankrijk in 1674-75 voor zichzelf te zorgen. de schenking van Fort Cataraqui en verwierf adellijke brieven voor zichzelf en zijn nakomelingen. Met de steun van Frontenac ontving hij niet alleen een concessie voor bonthandel, met toestemming om grensforten te vestigen, maar ook een adellijke titel. Hij keerde terug en herbouwde Frontenac in steen.Een plaquette van de Ontario Heritage Trust beschrijft La Salle in Cataraqui als belangrijke figuur in de uitbreiding van de Franse bonthandel naar de regio Lake Ontario. Met het fort als basis ondernam hij expedities naar het westen en zuidwesten in het belang van de ontwikkeling van een uitgestrekt pelshandel imperium. ” Henri de Tonti voegde zich bij zijn verkenningen als zijn luitenant.
Begin 1679 bouwde de expeditie van La Salle Fort Conti aan de monding van de Niagara-rivier aan het Ontariomeer. Daar laadden ze voorraden van Fort Frontenac in kleinere boten. (kanos of bateaux), zodat ze de ondiepe en snelstromende lagere Niagara-rivier konden vervolgen naar wat nu de locatie is van Lewiston, New York. Daar hadden de Iroquois een gevestigde portage-route die de stroomversnellingen en de later bekende cataract omzeilde als Niagara Falls.
Het eerste schip dat door La Salle werd gebouwd, de Frontenac, een enkeldeksige brigantijn of bark van 10 ton, ging op 8 januari 1679 verloren in het Ontariomeer. Daarna bouwde La Salle Le Griffon, een bark van 45 ton met zeven kanonnen, op de bovenste Niagara-rivier bij of nabij Cayuga Creek. Ze werd te water gelaten op 7 augustus 1679.
La Salle zeilde in Le Griffon omhoog naar Lake Erie naar Lake Huron, dan Huron op naar Michilimackinac en verder naar het huidige Green Bay, Wisconsin. Le Griffon vertrok naar Niagara met een lading bont, maar werd nooit meer gezien. Hij vervolgde met zijn mannen in kanos langs de westelijke oever van Lake Michigan, rond het zuidelijke uiteinde naar de monding van de Miami River (nu St. Joseph River), waar ze in januari 1680 een palissade bouwden. Ze noemden het Fort Miami (nu bekend als St. Joseph, Michigan). Daar wachtten ze op Tonti en zijn gezelschap, die te voet het schiereiland Lower Michigan waren overgestoken.
Tonti arriveerde op 20 november; op 3 december vertrok het hele gezelschap naar de St. Joseph, die ze volgden totdat ze een portage moesten ondergaan in het huidige South Bend, Indiana. Ze staken de Kankakee-rivier over en volgden deze naar de Illinois-rivier. Daar bouwden ze Fort Crèvecoeur, wat later leidde tot de ontwikkeling van het huidige Peoria, Illinois. La Salle vertrok te voet naar Fort Frontenac voor bevoorrading. Terwijl hij weg was, waren de soldaten van Ft. Crevecoeur, geleid door Martin Chartier, muitte, vernietigde het fort en verbannen Tonti, die hij de leiding had achtergelaten. Later nam hij de meeste muiters op Lake Ontario gevangen, voordat hij Tonti ontmoette in St. Ignace, Michigan.
Mississippi-expeditie
Kleurreproductie van In bezit nemen van Louisiana en de rivier de Mississippi, op naam van Louis XIV door Jean-Adolphe Bocquin.
La Salle weer een groep samengesteld voor een andere grote expeditie. In 1682 vertrok hij Fort Crevecoeur met een groep Fransen en indianen en ging met een kano de rivier de Mississippi af. Hij noemde het Mississippi-bekken La Louisiane ter ere van Lodewijk XIV en claimde het voor Frankrijk. In de buurt van wat later werd op de plek van Memphis, Tennessee, bouwde hij het kleine Fort Prudhomme om onderdak te bieden tijdens de zoektocht naar een lid van de expeditie dat tijdens de jacht verdwaald was tijdens een stop. Het werd slechts tien dagen door de expeditie gebruikt. Fort Prudhomme was het eerste bouwwerk gebouwd door de Fransen in Tennessee. Op 9 april 1682, aan de monding van de rivier de Mississippi nabij het moderne Venetië, Louisiana, begroef hij een gegraveerde plaat en een kruis, waarmee hij het grondgebied voor Frankrijk claimde.
In 1683, op zijn terugreis, richtte La Salle Fo op rt Saint-Louis van Illinois, bij Starved Rock aan de Illinois River, ter vervanging van Fort Crevecoeur. Hij stelde Tonti aan om het fort te leiden terwijl hij naar Frankrijk reisde voor bevoorrading.
Texas expeditie
Schilderij van Theodore Gudin met de titel La Salles Expedition to Louisiana in 1684. Het schip aan de linkerkant is La Belle, in het midden is Le Joly en L “Aimable is aan de rechterkant. Ze zijn bij de ingang van Matagorda Bay
Op 24 juli 1684 verliet hij Frankrijk en keerde terug naar Amerika met een grote expeditie die was ontworpen om een Franse kolonie te vestigen aan de Golf van Mexico, aan de monding van de rivier de Mississippi. Ze hadden vier schepen en 300 kolonisten. De expeditie werd geplaagd door piraten, vijandige Indianen en slechte navigatie. Eén schip ging verloren door piraten in West-Indië, een tweede zonk in de inhammen van Matagorda Bay. Ze stichtten een nederzetting in de buurt van de baai die ze de baai van Saint Louis noemden, aan Garcitas Creek in de buurt van het huidige Victoria, Texas. La Salle leidde drie keer te voet een groep oostwaarts om de monding van de Mississippi te lokaliseren.Ondertussen liep het vlaggenschip La Belle, het enige overgebleven schip, aan de grond en zonk in de modder, waardoor de kolonie aan de kust van Texas strandde.
Tijdens een laatste zoektocht naar de rivier de Mississippi, een deel van La Salle De resterende 36 mannen muiten in de buurt van de plaats van het huidige Navasota, Texas. Op 19 maart 1687 werd hij gedood door Pierre Duhaut tijdens een hinderlaag terwijl hij sprak met de aanvalsman van Duhaut, Jean L “Archevêque. Het waren” zes competities “. uit het meest westelijke dorp van de Hasinai (Tejas) Indianen. Duhaut werd gedood om La Salle te wreken. De overgebleven mannen in de partij, bang voor vergelding, vermoordden elkaar, behalve twee.
De kolonie duurde slechts tot 1688, toen Karankawa-sprekende indianen de 20 overgebleven volwassenen vermoordden en vijf kinderen gevangen namen. Tonti zond in 1689 zoekmissies uit toen hij hoorde van het lot van de kolonisten, maar slaagde er niet in om overlevenden te vinden. De kinderen van de kolonie werden later teruggevonden door de Spanjaarden.