De man is een beroemde fotograaf genaamd L.B. Jeffries – “Jeff” voor zijn verloofde. Hij wordt gespeeld door James Stewart als een man van actie die is opgelegd met een gebroken been en een zwaar gips dat helemaal tot aan zijn heup loopt. Hij verlaat zijn appartement nooit en heeft slechts twee regelmatige bezoekers. Een daarvan is zijn bezoekende verpleegster Stella (Thelma Ritter), die problemen voorspelt (de straf van de staat New York voor een gluurder is zes maanden in het werkhuis). De andere is zijn verloofde, Lisa Fremont (GraceKelly), een elegant model- en kledingontwerpster, die wanhopig is om ooit hij zou zich inzetten. Hij zou liever naar het leven van anderen kijken dan in zijn eigen huid leven, en Stella geeft hem de les: “Wat mensen zouden moeten doen, is uit hun eigen huis gaan en op zoek gaan naar verandering.”
Jeff sapartmentraam deelt een binnenplaats met vele andere vensters (allemaal gebouwd op een enkele set door Hitchcock), en naarmate de dagen verstrijken, raakt hij bekend met enkele van de andere huurders. Er is Miss Lonelyhearts, die etentjes organiseert voor denkbeeldige gentleman-bellers; en juffrouw Torso, die borrels voor meerdere mannen tegelijk organiseert; en een stel dat hun geliefde kleine hond in de tuin laat zakken, en een componist die bang is dat zijn carrière nergens toe leidt. En dan is er Thorvald (Raymond Burr), een man met een vrouw die al haar dagen in bed doorbrengt en het leven voor hem ellendig maakt. Op een dag is de vrouw niet meer te zien, en door verschillende aanwijzingen bij elkaar te voegen (een zaag, een koffer, een pas gegraven plek in de binnentuin van Thorvald), begint Jeff te vermoeden dat er een moord heeft plaatsgevonden.
De manier waarop hij dit bepaalt, illustreert de methode van de film. Zelden heeft filmso zijn methoden dapper in duidelijk zicht gepresenteerd. Jeff zit in zijn rolstoel, houdt een camera met een telelens vast en kijkt eerst hier en dan daar, als een film camera zou. Wat hij ziet, zien wij. Welke conclusies hij trekt, wedraw – allemaal zonder woorden, want de fotos vormen samen een montage van achterdocht.
In de vroegste dagen van de film, de Russische regisseur Kuleshov voerde een beroemd experiment uit waarin hij identieke opnamen van het gezicht van een man naast andere opnamen plaatste. Toen de man voedsel kreeg, zei het publiek dat de man er hongerig uitzag, enzovoort. De schoten waren neutraal. De montage gaf ze betekenis. “Rear Window” (1954) is als een lange demonstratie van hetzelfde principe, waarin de schoten die in Jeffs geest worden verzameld oplopen tot moord.