Hoewel neuropathische pijn een focus is van onderzoek en medicijnontwikkeling, kan hetzelfde niet gezegd worden voor neuropathische jeuk. Als gevolg hiervan worden de onderliggende mechanismen van neuropathische jeuk slecht begrepen, is de diagnose moeilijk en zijn de behandelingsopties beperkt.
Aangezien inflammatoire huidsymptomen zoals oedeem en erytheem kenmerkend zijn voor dermatologische jeuk, en neurogene ontsteking kan veroorzaken deze tekenen ook bij neuropathische jeuk, dermatologen moeten de onderliggende pathofysiologie begrijpen.
Neuropathische jeuk is het resultaat van overmatig perifeer vuren of gedempte centrale remming van neuronen van de jeukroute en een symptoom van hetzelfde centrale en perifere zenuwstelsel aandoeningen die neuropathische pijn veroorzaken, zoals sensorische polyneuropathie, radiculopathie, herpes zoster, beroerte of multiple sclerose, volgens Martin Steinhoff, MD, M.Sc., afdeling dermatologie en venerologie, Hamad Medical Corporation, Doha, Qatar, die auteur is van een artikelrecensie die is gepubliceerd in The Lancet Neurology1.
De twee aandoeningen kunnen tegelijkertijd voorkomen; in tegenstelling tot pijn wordt jeuk echter alleen gevoeld in de huid of het slijmvlies langs de ingangen van het lichaam.
Gelijktijdig sensorisch verlies en functieverbetering wordt waargenomen bij zowel neuropathische pijn als jeuk, dus een beter begrip van de neuroanatomische en pathofysiologische overeenkomsten en verschillen tussen de twee aandoeningen kunnen bestaande maar onderbenutte en nieuwe behandelingsdoelen identificeren, merkt hij op. Tot op heden zijn gestandaardiseerde casusdefinities om de subvormen van neuropathische jeuk te diagnosticeren en te differentiëren en gevalideerde vragenlijsten om symptomen op te sporen beperkt.
De diagnose wordt bemoeilijkt door het feit dat er verschillende vormen van neuropathische jeuk bestaan, zoals focale vs. wijdverspreid en perifeer versus centraal, evenals het feit dat door krassen veroorzaakte huidlaesies kunnen worden aangezien als een primair (bijv. bewijs van insectenplaag) in plaats van als een secundair symptoom.
GEMEENSCHAPPELIJKE PRESENTATIES
Perifere neuropathie van dunne vezels is een van de meest voorkomende vormen van neuropathische jeuk en moet worden overwogen wanneer patiënten onverklaarbare chronische jeuk- of krabblessures vertonen in het lengteafhankelijke patroon van de ledematen. Het begint meestal in de voeten en verloopt proximaal in een lengteafhankelijk patroon waarbij soms ook de handen betrokken zijn.
Perifere neuropathie van dunne vezels komt voor in ongeveer 40% van de gevallen van fibromyalgie, en gegeneraliseerde axonopathieën veroorzaken meer dan de helft van alle gevallen presentaties van neuropathische jeuk.
Focale mononeuropathieën of oligoneuropathieën die de kleine vezels in spinale zenuwen, plexi of zenuwwortels beschadigen, zijn de belangrijkste oorzaak van focale neuropathische jeuk, schrijft Dr. Steinhoff. Jeukende plekken, die overeenkomen met de huidverdeling van de beschadigde zenuwen of wortel, komen het meest voor op het hoofd, het bovenlichaam of de armen, en komen minder vaak voor onder de taille.
Radiculopathie met compressie door laterale wervelkolom stenose is de meest voorkomende oorzaak van brachioradiale pruritus (de meer distale plekken), vooral na middelbare leeftijd. De tweede meest voorkomende oorzaak van truncale radiculaire neuropathische jeuk is herpes zoster, vooral op cervicaal en bovenste thoracaal niveau. Diabetische microvasculopathie moet ook worden overwogen bij patiënten met focale neuropathische truncale jeuk, aangezien dit een onmiddellijke start van de ziektespecifieke behandeling vereist.
Ganglionopathieën (neuronopathieën) veroorzaken niet-lengte-afhankelijke jeuk of jeukende plekken, en andere sensorische en radiculaire symptomen, neuropathische pijn en proprioceptieve ataxie. Ze kunnen betrekking hebben op kanker (met name kleincellige longkanker), infectie of auto-immuunziekte, en beeldvorming met contrast- of cerebrospinale vloeistofanalyse kan helpen bij het bevestigen van deze diagnoses.
Post-ganglionectomie-ulcera werden vaak verkeerd gediagnosticeerd als zijnde veroorzaakt door het onthouden van axonaal getransporteerde trofische voedingsfactoren (trigeminaal trofisch syndroom), maar vervolgens werd overmatig en vaak pijnloos krabben erkend als de juiste oorzaak, schrijft Dr. Steinhoff. De para-middellijn neus of de wang is de karakteristieke locatie van de laesie na trigeminus ganglion of onderste wortelletsel, en de punt van de neus blijft meestal gespaard. Niet-trigeminale neuropathische jeuk in het gezicht kan wijzen op laesies van de nervus intermedius van de hersenzenuwen VII of IX, of van de cervicale spinale zenuwen C1 of C2, voegt hij eraan toe. Herpes zoster is de meest voorkomende oorzaak van craniale neuropathische jeuk, en het voorhoofd en de voorste hoofdhuid worden het vaakst aangetast.
Bij ziekten van het centrale zenuwstelsel, elk type laesie van de jeukende paden in het ruggenmerg of hersenen kunnen somatotopische neuropathische jeuk veroorzaken, waaronder beroerte, intramedullaire neuromyelitis optica, intramedullaire tumoren, transversale myelitis en ruggenmergletsel.Opioïden en herseninfecties, zoals de ziekte van Creutzfeldt-Jakob, kunnen neuropathische jeuk veroorzaken, en neuropathische jeuk kan alleen optreden of met andere symptomen, zoals colocalisatie van sensorisch verlies of zwakte die een neurologische oorsprong suggereren.
De tijd tussen het begin van neuropathische jeuk of neuropathische pijn kan variëren van enkele maanden tot enkele jaren na een gebeurtenis zoals een beroerte, schrijft prof. Steinhoff.
DIAGNOSTISCHE HULPMIDDELEN
“De diagnose is primair gebaseerd op het herkennen van klinische kenmerken van specifieke neuropathische jeuksyndromen en gepaste bevestigende tests (bijvoorbeeld voor herpes zoster, diabetes)”, zegt Dr. Steinhoff.
Er zijn er maar weinig diagnostische hulpmiddelen voor neuropathische jeuk, en die welke opkomen voor chronische jeuk, moeten nog worden verfijnd voor toepasbaarheid op syndromen, benadrukt hij. Formele sensorische tests (bijv. de Von Frey-monofilamenttest) kunnen alloknese en plaatselijk te behandelen gebieden aan het licht brengen, en het meten van epidermale zenuwvezeldichtheid in PGP9 · 5-immunologisch gelabelde ponsbiopten van de jeukende huid, elektrodiagnostisch testen en beeldvorming kunnen helpen bij het identificeren en lokaliseren van causale neurale verwondingen, schrijft Dr. Steinhoff. Autonoom testen, met name de kwantitatieve sudomotorische axonreflextest, is nuttig voor het diagnosticeren van dunnevezel perifere neuropathie.
“Vragenlijsten over chronische jeuk zouden de diagnose kunnen verbeteren en het mogelijk maken het beloop van jeuk te volgen”, zegt hij. De gevalideerde Massachusetts General Hospital Small-Fibre Symptom Survey legt bijvoorbeeld vast huid die zonder reden jeukt.
Als er geen dermatologische of neurologische oorzaken voor chronische jeuk kunnen worden vastgesteld, kunnen psychiatrische aandoeningen (bijv. Trichotillomanie , somatoforme stoornis) moet worden overwogen, vooral bij patiënten met ernstig krabletsel ”, voegt hij eraan toe. “Het komt zelden voor dat een patiënt zonder bekende fysieke oorzaak voor jeuk gefixeerd raakt op zorgen over insectenplagen (bijv. Ekbom-syndroom of de ziekte van Morgellons, ook wel waanparasitose genoemd).”
HUIDIGE MANAGEMENTAANPAKKEN
Er zijn geen specifieke therapieën voor neuropathische jeuk goedgekeurd en de huidige behandeling, zoals opioïden of antidepressiva, is vaak gebaseerd op klinische ervaring en onderzoeken. Antihistaminica worden voorgeschreven voor alle vormen van jeuk, maar zijn grotendeels ineffectief voor neuropathische jeuk, zegt Dr. Steinhoff schrijft; kalmerende antihistaminica kunnen echter gunstig zijn voor het verbeteren van de slaap, het verminderen van nachtelijk krabben en het verzachten van door krassen veroorzaakte huidontsteking.
“Het behandelen van door krassen veroorzaakte laesies is belangrijk om verdere jeuk, infectie en littekens te verminderen, en misvorming, benadrukte hij. Het trimmen van vingernagels of het dragen van handschoenen aan bed kan schade door krabben tijdens de slaap verminderen, en thermoplastische gaasbedekking kan de wondgenezing verbeteren door verder krabben te belemmeren.
“Cognitieve gedragstherapie, fysiotherapie of meditatie kunnen mensen ook helpen de drang te weerstaan “te krabben”, schrijft Dr. Steinhoff. “Veel patiënten hebben baat bij occlusieve therapie, waarbij jeukende plekken worden bedekt om visuele aanwijzingen tot krabben te verminderen … Occlusieve therapie beschermt de huid fysiek tegen verder krabben en beschadiging door de zon, en verbetert de penetratie van plaatselijke therapieën.”
Strak verband houdende jeukende gebieden kunnen verlichting bieden door de remmende tonus in de dorsale hoorn van het ruggenmerg te versterken, merkt hij op, en als neuropathische jeuk wordt veroorzaakt door compressie van spinale zenuwen of wortels, gewichtsverlies, fysiotherapie, of andere behandelingen om zenuwvervorming te verminderen, kunnen van nut zijn.
In termen van farmacologische therapie moeten topische therapieën eerst worden overwogen voor perifere neuropathische jeuk. omdat ze weinig of geen bijwerkingen hebben. Topische lokale anesthetica zijn slechts enkele uren effectief, en topische glucocorticosteroïden zijn niet effectief tegen de primaire oorzaken van neuropathische jeuk, maar kunnen de bijbehorende ontsteking die de jeuk verergert, verzachten.
Dagelijkse subcutane injectie van anesthetica nabij een beschadigde oppervlakkige sensorische zenuw kan effectieve verlichting op korte termijn bieden, en sommige patiënten kunnen worden geleerd deze zelf toe te dienen.
Topische capsaïcine met een lage dosis (0,025 – 0,1%) wordt op grote schaal gebruikt om neuropathische jeuk te behandelen, prof. steinhoff hoogtepunten, maar het vereist vier tot vijf keer per dag opnieuw aanbrengen. De eerste toepassingen veroorzaken neurogene ontstekingen en kunnen zowel pijn veroorzaken als de jeuk verergeren. Enkele casusrapporten suggereren dat een capsaïcine-pleister met een hogere concentratie (8%) ten goede komt aan patiënten met brachioradiale pruritus, notalgia paraesthetica, hiv-geassocieerde perifere neuropathische pijn of diabetes-geassocieerde perifere neuropathische pijn, en subcutane injecties van botulinumtoxine A hebben werkzaamheid aangetoond bij neuropathische aandoeningen. jeuk, merkt hij op.
Orale medicatie moet worden overwogen voor patiënten met wijdverspreide neuropathische jeuk of die ongevoelig zijn voor plaatselijke behandelingen.
Systemische natriumkanaalblokkers, zoals carbamazepine en oxcarbazepine, zijn de eerste. lijnkeuze, omdat ze het buitenbaarmoederlijke neuronale afvuren kalmeren.Gabapentine en pregabaline worden vaak voorgeschreven aan patiënten met brachioradiale pruritus en lijken effectief bij vergelijkbare concentraties als bij neuropathische pijn.