PMC (Nederlands)

Meneer,

Een voorheen gezonde 54-jarige vrouw presenteerde zich naar ons ziekenhuis met een voorgeschiedenis van drie maanden bekkenpijn. Er was geen geschiedenis van constitutionele symptomen zoals onbedoeld gewichtsverlies, koorts en verlies van eetlust. Klinisch onderzoek bracht pijn aan het licht bij diepe palpatie van de rechter iliacale regio. Er was geen bewijs van zwelling of roodheid van zacht weefsel op de plaats van de pijn van de patiënt. De rest van het lichamelijk onderzoek was onopvallend. Laboratoriumonderzoeken waren binnen normale limieten (bezinkingssnelheid van erytrocyten van 20 mm in de eerste uur, negatief C-reactief proteïne en witte bloedcellen van 4800 per μl).

Een gewone röntgenfoto van het bekken toonde licht lytisch-sclerotische veranderingen van het rechter iliacale bot met onduidelijke marges, die bij een oppervlakkige observatie verward werden met darmgassen. Een computertomografie (CT) werd uitgevoerd en toonde een enigszins expansiele lytisch-sclerotische laesie met een kleine component van zacht weefsel in het rechter iliacale bot. De botscan toonde ook een geïsoleerde opname van technetium-99m in het rechter ilium. Volgens de leeftijd van de patiënt, de differentiële diagnose inclusief metastase, lymfoom, plasmacytoom en chronische osteomyelitis.

De het resultaat van de kernnaaldbiopsie was consistent met de diagnose van diffuus grootcellig B-cel non-Hodgkin-lymfoom. Er was geen andere plaats van betrokkenheid op de CT-scan van de borst, buik en bekken. Positronemissietomografie (PET) toonde ook geen secundaire absorptie van fluorodeoxyglucose. De diagnose van primair non-Hodgkin-botlymfoom werd gesteld en de patiënt werd met succes behandeld met een combinatie van chemotherapie en radiotherapie.

NonHodgkin-lymfoom van bot is een zeldzame entiteit die beperkt tot de lange botten en het axiale skelet, waarbij het dijbeen de meest voorkomende plaats van betrokkenheid is. Primaire betrokkenheid van iliacaal bot is uiterst zeldzaam. Er zijn geen klinische of radiologische kenmerken die diagnostisch zijn voor primair botlymfoom. De beeldbevindingen op röntgenfotos of CT-scan zijn variabel en niet-specifiek, variëren van bijna normaal tot diffuus permeatief patroon. Een overzichtsartikel uitgevoerd door Mulligan et al., toonde aan dat de meest voorkomende kenmerken van beeldvormende onderzoeken lytisch zijn (70%), inclusief permeatief of door motten aangevreten patroon , en gemengde lytische en sclerotische dichtheid (28%) werking en massa van zacht weefsel werden gerapporteerd in respectievelijk 58% en 80-100% van de gevallen in deze studie.

Sequestrumvorming wordt beschouwd als een radiologisch kenmerk dat kan helpen om onderscheid te maken tussen plasmablastisch lymfoom (PBL) en andere aandoeningen zoals metastase en myeloom. Sekwestrumvorming is gerapporteerd in 11-16% van de PBL-gevallen.

Beeldvormende onderzoeken met dwarsdoorsneden zijn nuttige aanvullingen op conventionele radiografie. Uitgebreide betrokkenheid van beenmergholte met een omringend onderdeel van zacht weefsel en zonder uitgebreide corticale vernietiging is een patroon dat alleen wordt gerapporteerd bij PBL, Ewing-sarcoom en myeloom.

De belangrijkste educatieve boodschap van onze casus is dat elke verandering op gewone röntgenfotos is waardevol en mag niet over het hoofd worden gezien. Deze casus herinnert ons er ook aan hoe belangrijk het is om primair non-Hodgkin-lymfoom te beschouwen als een waardevolle differentiële diagnose bij lytische en sclerotische laesies van iliacaal bot.