O Canada

De Franse tekst van “O Canada” werd geschreven door Sir Adolphe-Basile Routhier, op muziek gecomponeerd door Calixa Lavallée, als een Frans-Canadees patriottisch lied voor de Saint- Jean-Baptiste Society en voor het eerst opgevoerd op 24 juni 1880, tijdens een Saint-Jean-Baptiste Day-banket in Quebec City. In die tijd was de “Chant National”, ook van Routhier, populair onder Franstaligen als volkslied, terwijl “God Save the Queen” en “The Maple Leaf Forever” sinds 1867 als onofficiële volksliederen in het Engels, Canada hadden gestreden. . “O Canada” sloot zich aan bij die strijd toen een groep schoolkinderen het zong voor de 1901 tournee door Canada van de hertog en hertogin van Cornwall (later koning George V en koningin Mary). Dit was de eerste bekende uitvoering van het nummer buiten Quebec.

Vijf jaar later publiceerde het bedrijf Whaley and Royce in Toronto de muziek met de Franse tekst en een eerste vertaling in het Engels door Thomas Bedford Richardson en, in 1908, Collier “s Weekly magazine hield een wedstrijd om nieuwe Engelse teksten te schrijven voor” O Canada “. De wedstrijd werd gewonnen door Mercy E. Powell McCulloch, maar haar versie werd nooit breed geaccepteerd. Sterker nog, velen maakten Engelse vertalingen van de woorden van Routhier; De meest populaire versie werd echter in 1908 gemaakt door Robert Stanley Weir, een advocaat en recorder van de stad Montreal. De songteksten van Weir uit 1908 bevatten geen religieuze verwijzingen en gebruikten de uitdrukking “gij dost in ons bevel” voordat ze in 1913 door Weir werden veranderd in “in al uw zonen bevel”. In 1926 was een vierde vers van religieuze aard toegevoegd. Een licht gewijzigde versie werd officieel gepubliceerd voor het diamanten jubileum van de Confederatie in 1927, en geleidelijk werd het de meest algemeen aanvaarde en uitgevoerde versie van dit lied.

Men dacht dat het de facto de facto was geworden. volkslied nadat koning George VI in de aandacht bleef tijdens het spelen bij de inwijding van het National War Memorial in Ottawa, Ontario, op 21 mei 1939; hoewel George in feite een precedent volgde dat was geschapen door zijn broer, Edward, de vorige koning van Canada , toen hij in 1936 het Canadian National Vimy Memorial in Frankrijk opdroeg. De statuten en gebruiken die het gebruik van liederen tijdens openbare evenementen in gemeenten regelden, liepen uiteen; in Toronto werkte God Save the Queen, terwijl dat in Montreal O Canada”.

Adoptie

Premier Lester B. Pearson zei in 1964 dat er één lied zou moeten worden gekozen als het volkslied van het land en de regering besloot een gezamenlijke commissie te vormen om de status van de twee muziekwerken. Het jaar daarop diende Pearson bij het Lagerhuis een motie in dat de regering gemachtigd is om de nodige stappen te ondernemen om te bepalen dat O Canada het volkslied van Canada zal zijn en God Save the Queen the Royal Anthem of Canada “, waarvan het parlement zijn goedkeuring hechtte. In 1967 adviseerde de premier gouverneur-generaal Georges Vanier om de speciale gemengde commissie van de senaat en het Lagerhuis voor de nationale en koninklijke volksliederen te benoemen; de groep kwam voor het eerst bijeen in februari en presenteerde binnen twee maanden, op 12 april 1967, haar conclusie dat “O Canada” zou moeten worden aangewezen als het volkslied en “God Save the Queen” als het koninklijke volkslied van Canada, een vers uit elk, in beide officiële talen, ter goedkeuring door het parlement. De groep werd vervolgens belast met het opstellen van officiële teksten voor elk nummer. Voor “O Canada” werd de Robert Stanley Weir-versie van 1908 aanbevolen voor de Engelse woorden, met een paar kleine wijzigingen: twee van de “stand-on-guard” -zinnen werden vervangen door “van heinde en verre” en “God bewaar ons land “.

In 1970 kocht de Queen in Right of Canada het recht op de teksten en muziek van” O Canada “van Gordon V. Thompson Music voor $ 1. Het lied werd uiteindelijk het officiële volkslied in 1980 met de passage van de National Anthem Act. De wet verving twee van de herhalingen van de uitdrukking “Wij staan op wacht” in de Engelse tekst, zoals was voorgesteld door de Speciale Gemengde Commissie van de Senaat. Deze verandering was controversieel bij traditionalisten en gedurende een aantal jaren daarna was het niet ongebruikelijk om mensen nog steeds de oude teksten te horen zingen op openbare evenementen. De Franse teksten zijn daarentegen ongewijzigd ten opzichte van de originele versie.

Debatten in inclusieve taal

In juni 1990 stemde de gemeenteraad van Toronto met 12 tegen 7 voor het aanbevelen aan de Canadese regering om de zinsnede ‘ons huis en ons geboorteland’ wordt veranderd in ‘ons huis en ons dierbare land’ en dat ‘in al uw zonen het gebod’ gedeeltelijk wordt teruggevoerd naar ‘in ons allen’.Wethouder Howard Moscoe zei dat de woorden “geboorteland” niet geschikt waren voor de vele Canadezen die niet inheems waren en dat het woord “zonen” impliceerde “dat vrouwen” geen echt patriottisme of liefde voor Canada kunnen voelen “. Senator Vivienne Poy op dezelfde manier bekritiseerde de Engelse tekst van het volkslied als seksistisch en ze diende in 2002 een wetsvoorstel in met het voorstel om de zin “in al uw zonen commando” te veranderen in “in ons allemaal commando”. Eind jaren 2000 werden de religieuze verwijzingen van het volkslied (tot God in het Engels en tot het christelijk kruis in het Frans) werden bekritiseerd door secularisten.

In de troonrede van gouverneur-generaal Michaëlle Jean op 3 maart 2010, een plan om het parlement de “originele sekseneutrale bewoording van het volkslied” werd aangekondigd. Driekwart van de Canadezen voerde echter een enquête uit nadat de toespraak bezwaar had gemaakt tegen het voorstel en twee dagen later kondigde het kabinet aan dat het kabinet had besloten de originele teksten niet te herstellen.

In een nieuwe poging om het volkslied genderneutraal te maken, heeft liberaal parlementslid Mauril Bélanger in september 2014 een wetsvoorstel voor privé-leden ingediend. Zijn wetsvoorstel C-624, een wet tot wijziging van de volksliedwet (gender), werd in april 2015 in tweede lezing verslagen. Na de federale verkiezingen van 2015 introduceerde Bélanger het wetsvoorstel in januari 2016 opnieuw in het nieuwe parlement als Bill C-210. In juni 2016 werd het wetsvoorstel voor de derde lezing aangenomen met een stem van 225 tegen 74 in het Lagerhuis. Het wetsvoorstel werd voor de derde lezing in de Senaat met een stem op 31 januari 2018 goedgekeurd en kreeg koninklijke goedkeuring op 7 februari 2018.

Tweede en derde strofen: historisch refrein

Hieronder staan enkele enigszins verschillende versies van de tweede en derde strofen en het refrein, plus een extra vierde strofe. Deze worden zelden gezongen.

Originele Franse versie

Het eerste couplet is hetzelfde. De andere verzen volgen.