Methoden en fasen van het witwassen van geld

Er zijn drie fasen die betrokken zijn bij het witwassen van geld; plaatsing, gelaagdheid en integratie.

Plaatsing – Dit is de beweging van contant geld vanaf de bron. Soms kan de bron gemakkelijk worden vermomd of verkeerd voorgesteld. Dit wordt gevolgd door het in omloop brengen via financiële instellingen, casinos, winkels, wisselkantoren en andere bedrijven in binnen- en buitenland. Het plaatsingsproces kan via vele processen worden uitgevoerd, waaronder:

1. Valutasmokkel

– Dit is de fysieke illegale verplaatsing van valuta en monetaire instrumenten uit een land. De verschillende vervoerswijzen laten geen waarneembaar controlespoor achter. FATF-rapport 1996-1997 over witwastypologieën.

2. Medeplichtigheid aan de bank

– Dit is wanneer een financiële instelling, zoals banken, eigendom is van of wordt gecontroleerd door gewetenloze personen die ervan worden verdacht samen te werken met drugsdealers en andere georganiseerde misdaadgroepen. Dit maakt het proces gemakkelijk voor witwassers. De volledige liberalisering van de financiële sector zonder adequate controle biedt ook ruimte voor witwassen.

3. Valutawisselingen

– In een aantal overgangseconomieën biedt de liberalisering van de valutamarkten ruimte voor valutaschommelingen en als zodanig kunnen witwasprogrammas profiteren van dergelijk beleid.

4. Effectenmakelaars

– Makelaars kunnen het proces van het witwassen van geld vergemakkelijken door grote depositos van contanten te structureren op een manier die de oorspronkelijke bron van de fondsen verhult.

5. Samenvoegen van fondsen

– De beste plaats om contant geld te verbergen, is met veel ander contant geld. Daarom kunnen financiële instellingen vehikels zijn voor witwassen. Het alternatief is om het geld van illegale activiteiten te gebruiken om dekmantelbedrijven op te zetten. Hierdoor kunnen de middelen van illegale activiteiten worden verduisterd in juridische transacties.

6. Aankoop van activa

– De aankoop van activa met contant geld is een klassieke methode voor het witwassen van geld. Het belangrijkste doel is om de vorm van de opbrengsten te veranderen van opvallende bulkcontanten in een even waardevolle maar minder opvallende vorm.

Gelaagdheid – Het doel van deze fase is om het moeilijker te maken om een witwasactiviteit te detecteren en aan het licht te brengen. Het is bedoeld om het achterhalen van illegale opbrengsten moeilijk te maken voor de wetshandhavingsinstanties. De bekende methoden zijn:

1. Contanten omgezet in monetaire instrumenten

– Zodra de plaatsing succesvol is binnen het financiële systeem via een bank of financiële instelling, kan de opbrengst worden omgezet in monetaire instrumenten. Dit omvat het gebruik van bankwissels en postwissels.

2. Materiële activa die met contant geld zijn gekocht en vervolgens worden verkocht

– Activa die via illegale fondsen zijn gekocht, kunnen lokaal of in het buitenland worden doorverkocht en in dat geval worden de activa moeilijker te traceren en dus in beslag te nemen.

Integratie – Dit is de beweging van voorheen witgewassen geld in de economie, voornamelijk via het banksysteem, en daarom lijken dergelijke gelden normale bedrijfsinkomsten te zijn. Dit is niet hetzelfde als gelaagdheid, want in het integratieproces wordt opsporing en identificatie van witgewassen gelden verschaft door informanten. De bekende methoden die worden gebruikt zijn:

1. Handel in onroerend goed

– De verkoop van onroerend goed om witgewassen geld weer in de economie te integreren is een gangbare praktijk onder criminelen. Veel criminele groepen gebruiken bijvoorbeeld lege vennootschappen om onroerend goed te kopen; vandaar dat de opbrengst van de verkoop als legitiem wordt beschouwd.

2. Dekmantelbedrijven en valse leningen

– Dekmantelbedrijven die zijn opgericht in landen met bedrijfsgeheimhoudingswetten, waarin criminelen zichzelf hun eigen witgewassen opbrengsten lenen in een ogenschijnlijk legitieme transactie.

3. Medeplichtigheid aan buitenlandse banken

– Het witwassen van geld met bekende buitenlandse banken vertegenwoordigt een hogere graad van verfijning en vormt een zeer moeilijk doelwit voor wetshandhaving. De bereidwillige hulp van de buitenlandse banken wordt vaak beschermd tegen toezicht op de wetshandhaving. Dit gebeurt niet alleen via criminelen, maar ook via bankwetten en -regels van andere soevereine landen.

4. Valse import- / exportfacturen

– Het gebruik van valse facturen door import- / exportbedrijven is een zeer effectieve manier gebleken om illegale opbrengsten weer in de economie te integreren. Dit houdt in dat de documenten van binnenkomst overgewaardeerd worden om de later bij binnenlandse banken gestorte gelden en / of de waarde van de uit export ontvangen gelden te rechtvaardigen.

Terug naar boven