Vanwege de wijdverbreide praktijk van vrouwen die hun naam veranderen tijdens het huwelijk, ondervinden ze weinig problemen om dit te doen zonder een juridische procedure in de rechtsgebieden die dit toestaan.
Dit proces wordt versneld voor pasgetrouwde vrouwen doordat hun huwelijksakte, in combinatie met identificatie met hun gehuwde naam, gewoonlijk wordt geaccepteerd als bewijs van de verandering, vanwege de wijdverspreide gewoonte, maar het proces vereist nog steeds dat elk contact dat de oude naam en hen vragen de nieuwe te gebruiken. Tenzij de statuten waarin het huwelijk plaatsvond specificeren dat een naamswijziging kan plaatsvinden tijdens het huwelijk (in welk geval de huwelijksakte de nieuwe naam vermeldt), hebben de rechtbanken officieel erkend dat een dergelijke wijziging het resultaat is van het common law-recht van een persoon ( man, vrouw en soms kind) om hun naam te veranderen.
Er waren enkele vroege gevallen in de Verenigde Staten die oordeelden dat een vrouw volgens het gewoonterecht verplicht was de naam van haar man aan te nemen, maar in nieuwere gevallen werd dat ongedaan gemaakt (zie De geboortenaam behouden hieronder) Op dit moment hoeven Amerikaanse vrouwen hun naam niet wettelijk te veranderen. Lindon v. First National Bank, 10 F. 894 (WD Pa. 1882), is een van de allereerste Amerikaanse federale rechtszaken die precedenten hebben geschapen met betrekking tot de common law-naam. Een vrouw die haar achternaam had veranderd in een achternaam die niet de oorspronkelijke achternaam van haar man was, probeerde controle te krijgen over haar erfenis. De rechtbank oordeelde in haar voordeel. Dit zette veel dingen uiteen. Volgens het gewoonterecht mag iemand zijn naam wettig veranderen en “bekend en herkend” worden door die nieuwe naam. Ook kan men alle soorten contracten aangaan in hun nieuwe aangenomen naam. Contracten omvatten tewerkstelling (zie Coppage v. Kansas 236 U.S. 1), en een contract kan wettelijk worden erkend in de rechtbank in hun nieuwe naam. In 1967 in Erie Exchange v.Lane, 246 Md.55 (1967) oordeelde het Maryland Court of Appeals dat een getrouwde vrouw wettig een valse naam kan aannemen, zelfs als het niet haar geboortenaam of de naam van haar wettige echtgenoot is, zonder gerechtelijke procedures.
Mannen ondervinden echter meer moeilijkheden bij het wijzigen van hun achternaam. In de Verenigde Staten voorzien slechts acht staten in een officiële naamswijziging voor een man als onderdeel van hun huwelijksproces, en in andere staten kan een man een verzoekschrift indienen bij een rechtbank of – waar niet verboden – zijn naam wijzigen zonder een juridische procedure (hoewel overheidsinstanties herkent deze procedure soms niet voor mannen).
Algemene opties Bewerken
Gebruik de achternaam van de echtgenoot Bewerken
In het verleden nam een vrouw in Engeland gewoonlijk de achternaam (of achternaam) van haar nieuwe echtgenoot aan na het huwelijk; vaak werd ze daartoe gedwongen onder heimelijke wetten. Ervan uitgaande dat de achternaam van de echtgenoot nog steeds gebruikelijk is in het Verenigd Koninkrijk (hoewel er geen wet is die bepaalt dat de naam moet worden gewijzigd) en in andere landen zoals Australië, Nieuw-Zeeland, Pakistan, Gibraltar, Falklandeilanden, India, de Filippijnen, de Engelssprekende provincies Canada en de Verenigde Staten.
In sommige gemeenschappen in India nemen echtgenoten en kinderen de voornaam of de eigennaam van de vader aan.
Vaak zijn er interessante variaties op naamadoptie, inclusief adoptie van familienaam. In Massachusetts, bijvoorbeeld, bleek uit een studie van Harvard in 2004 dat ongeveer 87% van de vrouwen met een universitaire opleiding de naam van hun echtgenoot aannemen bij het huwelijk, een daling ten opzichte van een piek vóór 1975 van meer dan 90%, maar een stijging van ongeveer 80% in 1990. De Uit hetzelfde onderzoek bleek dat vrouwen met een universitair diploma twee tot vier keer (afhankelijk van de leeftijd) meer kans hadden om hun achternaam te behouden dan vrouwen zonder een universitair diploma.
In de laaglanden van Schotland in de 16e eeuw, getrouwde vrouwen veranderden hun achternaam niet, maar tegenwoordig is het gebruikelijk om dat te doen.
Gewoonlijk krijgen de kinderen van deze huwelijken de achternaam van hun vader. Sommige families (voornamelijk in de VS) hebben de gewoonte om de meisjesnaam van de moeder als middelste naam voor een van de kinderen te gebruiken – Franklin Delano Roosevelt ontving zijn middelste naam op deze manier of zelfs als voornaam. Spessard Holland, een voormalig gouverneur van Florida en voormalig senator, wiens moeders meisjesnaam Virginia Spessard was, ontvingen zijn voornaam op deze manier.
Behoud de geboortenaam Bewerken
Vrouwen die hun eigen achternaam behouden na het huwelijk kan dit om een aantal redenen doen:
- Ze zien geen reden om hun naam te veranderen, net zoals mannen vaak geen reden zien om die van hen te veranderen.
- Bezwaar tegen de eenzijdigheid van deze traditie.
- Het laatste familielid zijn met die achternaam.
- Om het gedoe van papierwerk in verband met hun naamsverandering te vermijden.
- Hun identiteit willen behouden
- De voorkeur geven aan hun achternaam boven de achternaam van hun echtgenoot
- Om professionele gevolgen te vermijden.
De Amerikaanse suffragist en abolitionist Lucy Stone (1818-1893) maakte een nationale kwestie van het recht van een getrouwde vrouw om haar eigen achternaam te behouden (zoals ze zelf deed bij het huwelijk) als onderdeel van haar inspanningen voor vrouwenrechten in de VS Vrouwen die ervoor kiezen hun oude namen te behouden, worden “Lucy Stoners” genoemd. In 1879, toen Boston-vrouwen de franchise kregen bij schoolverkiezingen, registreerde Stone zich om te stemmen. Maar ambtenaren stonden haar niet toe om te stemmen, tenzij ze Blackwell, de achternaam van haar man, aan haar handtekening toevoegde. Dit weigerde ze te doen, en dus kon ze niet stemmen. Ze heeft de zaak niet aangevochten voor een rechtbank van de wet.
De Lucy Stone League, naar haar vernoemd, werd in 1921 opgericht door Ruth Hale; het was de eerste groep die vocht voor vrouwen die hun meisjesnaam mochten behouden na het huwelijk – en het legaal. Ruth Hale daagde voor de federale rechtbank uit dat elk overheidsverordening dat een getrouwde vrouw (zoals zijzelf) niet zou herkennen aan de naam die ze verkoos te gebruiken. In mei 1921 verkreeg Hale een onroerendgoedakte die op haar geboortenaam was afgegeven in plaats van op haar getrouwde naam, mevrouw Heywood Broun.
In 1925 werd Doris Fleischman de eerste getrouwde vrouw in de Verenigde Staten die een paspoort op haar eigen naam ontving. Maar tegen het begin van de jaren dertig was de Lucy Stone League inactief. / p>
In People ex rel. Rago v. Lipsky, 63 NE2d 642 (Ill. 1945), deed de Appellate Court of Illinois, First District niet toestaan dat een getrouwde vrouw geregistreerd blijft om onder haar geboortenaam te stemmen, vanwege “de al lang bestaande gewoonte, het beleid en de regel van het gewoonterecht onder Engelssprekende volkeren waarbij de naam van een vrouw wordt veranderd door het huwelijk en haar echtgenoot” s achternaam wordt wettelijk haar achternaam. “
In 1950 startten Jane Grant en 22 voormalige leden de Lucy Stone League opnieuw op; de eerste bijeenkomst was op 22 maart 1950 in New York City. Grant won prompt de overeenkomst van het Census Bureau dat een getrouwde vrouw haar geboortenaam als haar officiële of echte naam in de volkstelling mocht gebruiken (The New York Times, 10 april 1950).
In de jaren vijftig en In de jaren zestig breidde de League haar focus uit tot alle discriminatie van vrouwen in de VS; de League was een voorloper van de National Organization for Women.
In State ex rel. Krupa v. Green, 177 NE2d 616 (Ohio 1961), stond het hof van beroep in Ohio toe dat een getrouwde vrouw zich registreerde om te stemmen op haar geboortenaam die ze vóór haar huwelijk openlijk en uitsluitend had gebruikt en waarvan bekend was dat ze die gebruikte, en oordeelde dat ze die naam als een kandidaat voor een openbaar ambt.
In 1972 in Stuart v. Board of Elections, 266 Md. 440, 446, over de vraag of een vrouw zich kon registreren om op haar geboortenaam te stemmen in plaats van op die van haar man. achternaam, aldus het Maryland Court of Appeals, wordt de achternaam van de getrouwde vrouw niet die van haar echtgenoot waar ze, zoals hier, blijk geeft van een duidelijke intentie om consequent en niet-frauduleus gebruik maken van haar geboortenaam na haar huwelijk. “
In de jaren zeventig werd de Olympia Brown League opgericht om de naamrechten van vrouwen in Milwaukee te helpen, als reactie op een rechterlijke beslissing tegen vrouwen die houd hun meisjesnamen bij het huwelijk; Olympia Brown had de hare gehouden bij haar huwelijk in 1873. De zaak met die rechterlijke beslissing was met name Kruzel v.Podell (1975), waarin het Hooggerechtshof van Wisconsin besloot dat een vrouw bij het huwelijk de achternaam van haar echtgenoot aanneemt door gewoonlijk het gebruik van die naam na het huwelijk, maar verklaarde ook dat geen enkele wet haar dat verplichtte.
In 1975, in Dunn v. Palermo, oordeelde het Hooggerechtshof van Tennessee dat in deze jurisdictie een vrouw bij huwelijk een vrijheid van keuze. Ze kan ervoor kiezen om haar eigen achternaam te behouden of ze mag de achternaam van haar echtgenoot aannemen. De keuze is aan haar. We zijn van mening dat de officiële naam van een persoon de naam is die bij de geboorte is opgegeven, of zoals deze vrijwillig is gewijzigd door een van de echtgenoten op het tijdstip van het huwelijk, of zoals gewijzigd door bevestigende handelingen zoals bepaald in de grondwet en wetten van de staat Tennessee. Zolang de naam van een persoon constant en consistent blijft, en tenzij en totdat deze op de voorgeschreven manier wordt veranderd, en zonder enige frauduleuze of wettelijk ontoelaatbare bedoeling, heeft de staat geen legitieme bezorgdheid. “
Een nieuwe versie van de Lucy Stone League werd opgericht in 1997, opnieuw gericht op naamgelijkheid.
De Amerikaanse wetten en gevallen die hierboven zijn vermeld, omvatten niet alle relevante Amerikaanse wetten en zaken met betrekking tot meisjesnamen. Momenteel hoeven Amerikaanse vrouwen hun naam niet wettelijk te wijzigen.
Beide namen samenvoegen (woordafbreking) Bewerken
komt minder vaak voor bij vrouwen, vooral in de VS en Canada, om de naam van hun echtgenoot en hun eigen geboortenaam toe te voegen.
Name blendingEdit
Hoewel minder gebruikelijk dan het toetreden tot een naam, een groeiende trend is het samenvoegen van twee achternamen bij het huwelijk. Dit betekent het toevoegen van delen van de twee namen. Een voorbeeld is Dawn O “Porter.
Geboortenaam als middelste naam Bewerken
Voorbeelden zijn Hillary Rodham Clinton en Kim Kardashian West.
ChildrenEdit
In de Verenigde Staten hebben sommige staten of gebieden wetten die de achternaam van een kind beperken. Tennessee staat bijvoorbeeld toe dat een kind een achternaam krijgt die niet de achternaam van de vader bevat, maar alleen na “de gelijktijdige indiening van een beëdigde aanvraag daartoe ondertekend door beide ouders”.
Juridische status van man naamsveranderingen bij huwelijk Bewerken
In 2007 sloten Michael Buday en Diana Bijon zich aan bij de American Civil Liberties Union en spanden een rechtszaak aan tegen de staat Californië. Volgens de ACLU waren de obstakels waarmee een echtgenoot wordt geconfronteerd die de achternaam van zijn vrouw wil adopteren in strijd met de clausule inzake gelijke bescherming die wordt geboden door de 14e wijziging van de grondwet. Op het moment van de rechtszaak waren alleen de staten Georgia, Hawaii, Iowa , Massachusetts, New York en North Dakota stonden een man expliciet toe om zijn naam te veranderen door middel van een huwelijk met hetzelfde gemak als een vrouw. Als gevolg van de rechtszaak werd de Name Equality Act van 2007 aangenomen zodat beide echtgenoten hun naam konden wijzigen, gebruikmakend van hun huwelijksvergunning als middel voor de verandering; de wet trad in 2009 in werking.
In 2013 werd zijn vergunning, inwoner van Florida, Lazaro Dinh, ingetrokken door het Florida Department of Motor Vehicles voor het adopteren van zijn vrouw Hanh Dinh ” s achternaam. Vervolgens werd de licentie hersteld en erkende het ministerie hun fout.
Feminisme en behoud van de persoonlijke naam Bewerken
(Zie ook “De geboortenaam behouden” hierboven.)
De feministe Lucy Stone (1818-1893) maakte een nationale kwestie van het recht van een getrouwde vrouw om haar eigen achternaam te behouden (zoals ze zelf deed bij het huwelijk) als onderdeel van haar inspanningen voor vrouwenrechten in de VS Vanwege haar worden vrouwen die ervoor kiezen de achternaam van hun man niet te gebruiken Lucy Stoners genoemd.
De feministe Elizabeth Cady Stanton nam de achternaam van haar man aan als onderdeel van haar eigen achternaam en ondertekende zichzelf Elizabeth Cady Stanton of E. Cady Stanton, maar ze weigerde te worden aangesproken als mevrouw Henry B. Stanton. Ze schreef in 1847 dat de gewoonte om vrouwen mevrouw John This en mevrouw Tom That te noemen en gekleurde mannen Sambo en Zip Coon, is gebaseerd op het principe dat blanke mannen de heren van allen zijn. “Later, toen hij zich richtte tot de rechterlijke commissie van de staatswetgever van New York in 1860 in een toespraak cal leidde “A Slave” s Appeal “, verklaarde ze gedeeltelijk,” De neger heeft geen naam. Hij is Cuffy Douglas of Cuffy Brooks, net wiens Cuffy hij misschien is. De vrouw heeft geen naam. Ze is mevrouw Richard Roe of mevrouw John Doe, precies wiens mevrouw ze misschien is. “
De feministe Jane Grant, medeoprichter van The New Yorker, schreef in 1943 over haar inspanningen om haar naam behouden ondanks haar huwelijk, evenals de ervaringen van andere vrouwen met hun meisjesnamen in verband met militaire dienst, paspoorten, stemmen en zaken.
Meer recentelijk was het verzet van de feministe Jill Filipovic tegen naamswijziging voor vrouwen die trouwen werd in 2013 in The Guardian gepubliceerd als “Waarom zouden getrouwde vrouwen hun naam moeten veranderen? Laat mannen de hunne veranderen , en aangehaald als aanbevolen lezing over de sociale constructie van gender in Critical Encounters in Secondary English: Teaching Literacy Theory to Adolescents door Deborah Appleman (2014). Filipovic trouwde in 2018 met Ty Lohrer McCormick en hield haar achternaam op huwelijk.
Gebruik als veiligheidsvraag Bewerken
De meisjesnaam van je moeder is al sinds de jaren tachtig een veelvoorkomende veiligheidsvraag in het Amerikaanse bankwezen.