Mea culpa

In de huidige vorm van de Confiteor zoals gebruikt bij de viering van de mis, wordt mea culpa driemaal gezegd, de derde keer met de toevoeging van het adjectief maxima (“zeer groot”, meestal vertaald als “meest pijnlijk”), en gaat gepaard met het gebaar van het slaan op de borst.

Confíteor Deo omnipoténti et vobis, fratres, quia peccávi nimis cogitatióne, verbo, ópere et omissióne: mea culpa, mea culpa, mea máxima culpa. Ideo precor beátam Maríam semper vírginem, omnes angelos en sanctos, and vos, fratres , oráre pro me ad Dóminum Deum nostrum.

Ik beken aan de almachtige God en aan jullie, mijn broeders, dat ik enorm heb gezondigd, in mijn gedachten en in mijn woorden, in wat ik heb gedaan en in wat ik heb nagelaten te doen, door mijn schuld , door mijn schuld, door mijn meest ernstige fout; daarom vraag ik de gezegende Maria, de eeuwige Maagd, alle engelen en heiligen, en jullie, mijn broeders, om voor mij te bidden tot de Heer, onze God.

Volgens Adrian Fortescue kan de opname in de Confiteor van de uitdrukking mea culpa alleen worden herleid tot de 16e eeuw.

De Latijnse uitdrukking mea culpa werd echter eerder gebruikt, zelfs in een Engelse context. Geoffrey Chaucers 14e-eeuwse Troilus en Criseyde gebruiken het op een manier die laat zien dat het al een traditionele religieuze uitdrukking was: “Nu, mea culpa, heer! I me berouw. “

Hoewel de Confiteor toen geen deel uitmaakte van de mis, werd hij gebruikt bij het toedienen van het sacrament van de boete. In sommige vormen bevatte hij al de uitdrukking mea culpa. Vallicellanum II had een driemaal herhaalde mea culpa (zonder maxima) in zijn uitgebreide vorm van de Confiteor.

Rond 1220 vereiste de openbare boete in Siena voor degenen die een moord hadden gepleegd, dat de boeteling zichzelf drie keer op de grond, zeggende: Mea culpa; peccavi; Domine miserere mei (“Door mijn schuld. Ik heb gezondigd. Heer, heb medelijden met mij”).