Lena Horne

Road to HollywoodEdit

In de herfst van 1933 sloot Horne zich aan bij de koorlijn van de Cotton Club in New York City. In het voorjaar van 1934 had ze een hoofdrol in de Cotton Club Parade met Adelaide Hall, die Lena onder haar hoede nam. Horne maakte haar eerste filmoptreden als danseres in de muzikale korte film Cab Calloway s Jitterbug Party (1935). Een paar jaar later trad Horne toe tot Noble Sissle s Orchestra, waarmee ze toerde en met wie ze haar eerste platen maakte. door Decca. Nadat ze van haar eerste echtgenoot was gescheiden, toerde Horne in 1940-41 met bandleider Charlie Barnet, maar ze hield niet van de reis en verliet de band om bij de Cafe Society in New York te gaan werken. Ze verving Dinah Shore als zanger in NBCs populaire jazzserie The Chamber Music Society of Lower Basin Street. De maestros van de show, Henry Levine en Paul Laval, opgenomen met Horne in juni 1941 voor RCA Victor. Horne verliet de show na slechts zes maanden toen ze werd ingehuurd door voormalig Cafe Trocadero (Los Angeles) manager Felix Young om op te treden in een Cotton Club-stijl revue op de Sunset Strip in Hollywood.

Horne had al twee low-budget films op haar naam staan: een muzikale speelfilm uit 1938 genaamd The Duke is Tops (later heruitgegeven met Hornes naam boven de titel als The Bronze Venus) en een kort onderwerp met twee rollen uit 1941, Boogie Woogie Dream, met pianisten Pete Johnson en Albert Ammons. Hornes liedjes uit Boogie Woogie Dream werden later afzonderlijk uitgebracht als soundies. Horne maakte haar Hollywood-nachtclubdebuut in Little Troc van Felix Young op de Sunset Strip in januari 1942. Een paar weken later werd ze getekend door Metro-Goldwyn-Mayer. In november 1944 was ze te zien in een aflevering van de populaire radio. serie Suspense, als fictieve nachtclubzangeres, met een grote sprekende rol naast haar zang. In 1945 en 1946 zong ze met het orkest van Billy Eckstine.

Ze maakte haar debuut bij Metro-Goldwyn-Mayer in Panama Hattie (1942) en zong de titelsong van Stormy Weather losjes gebaseerd op het leven van Adelaide Hall, (1943), in 20th Century Fox, terwijl hij in bruikleen was van MGM. Ze trad op in een aantal MGM-musicals, met name Cabin in the Sky (1943), maar speelde nooit een hoofdrol vanwege haar ras en het feit dat haar films opnieuw moesten worden gemonteerd om te worden vertoond in steden waar theaters zouden worden vertoond. laat geen films zien met zwarte artiesten. Als gevolg hiervan waren de meeste filmoptredens van Horne op zichzelf staande sequenties die geen invloed hadden op de rest van de film, dus de montage veroorzaakte geen verstoring van de verhaallijn. Een opmerkelijke uitzondering was de geheel zwarte musical Cabin in the Sky, hoewel een nummer uit die film werd geknipt voordat het werd uitgebracht omdat het door de censors te suggestief werd gevonden: Horne zingt “Ain” t It the Truth “terwijl hij een bubbelbad neemt. Deze scène en dit nummer komen voor in de film That s Entertainment! III (1994), waarin ook commentaar van Horne werd gegeven over waarom de scène werd verwijderd voordat de film werd uitgebracht. Lena Horne was de eerste Afro-Amerikaanse die werd gekozen in de raad van bestuur van Screen Actors Guild.

In Ziegfeld Follies (1946) speelde ze “Love” van Hugh Martin en Ralph Blane. Horne lobbyde voor de rol van Julie LaVerne in MGMs 1951-versie van Show Boat (nadat hij de rol al speelde toen een deel van Show Boat werd opgevoerd in Till the Clouds Roll By, 1946) maar verloor de rol aan Ava Gardner, een vriend Horne beweerde dat dit te wijten was aan het verbod van de Productiecode op interraciale relaties in films, maar bronnen van MGM stellen dat ze nooit in aanmerking kwam voor de rol in de eerste plaats. In de documentaire Thats Entertainment! III verklaarde Horne dat de leidinggevenden van MGM Gardner nodig hadden om haar zang te oefenen met behulp van Hornes opnames, wat beide actrices beledigde. Uiteindelijk werd Gardners stem overdubd door actrice Annette Warren (Smith) voor de theatrale release.

Veranderingen van richting Bewerken

Tegen het midden van de jaren vijftig was Horne ontgoocheld over Hollywood en in toenemende mate concentreerde zich op haar nachtclubcarrière Ze speelde slechts twee grote optredens voor MGM in de jaren vijftig: Duchess of Idaho (wat ook de laatste film van Eleanor Powell was); en de musical Meet Me in Las Vegas uit 1956. Ze zei dat ze het beu was om getypeerd te worden als een neger die tegen een pilaar staat en een liedje zingt. Dat heb ik twintig keer te vaak gedaan. Ze werd in de jaren vijftig op de zwarte lijst gezet vanwege haar banden in de jaren veertig met door communisten gesteunde groepen. Ze zou vervolgens het communisme verwerpen.Ze keerde terug naar het scherm en speelde Claire Quintana, een mevrouw in een bordeel die met Richard Widmark trouwt, in de film Death of a Gunfighter uit 1969, haar eerste rechtstreekse dramatische rol zonder verwijzing naar haar kleur. Ze verscheen later nog twee keer op het scherm als Glinda in The Wiz (1978), geregisseerd door haar toenmalige schoonzoon Sidney Lumet, en co-host van de MGM-retrospectieve That s Entertainment! III (1994), waarin ze was openhartig over haar onvriendelijke behandeling door de studio.

Nadat ze Hollywood had verlaten, vestigde Horne zichzelf als een van de belangrijkste nachtclubartiesten van het naoorlogse tijdperk. Ze was headliner in clubs en hotels in de VS en Canada , en Europa, waaronder het Sands Hotel in Las Vegas, de Cocoanut Grove in Los Angeles en het Waldorf-Astoria in New York. In 1957 werd een livealbum getiteld, Lena Horne in het Waldorf-Astoria, het best verkochte album door een vrouwelijke artiest in de geschiedenis van het RCA Victor-label op dat moment. In 1958 werd Horne de eerste Afro-Amerikaanse vrouw die werd genomineerd voor een Tony Award voor Beste actrice in een musical (voor haar rol in Calypso “musical Jamaica) die, op verzoek van Lena, haar oude vriend Adelaide Hall uitbeeldde.

Van eind jaren vijftig tot In de jaren zestig was Horne een hoofdbestanddeel van tv-variétéshows en verscheen hij meerdere keren in Perry Como s Kraft Music Hall, The Ed Sullivan Show, The Dean Martin Show en The Bell Telephone Hour. Andere programmas waarop ze verscheen waren The Judy Garland Show, The Hollywood Palace en The Andy Williams Show. Naast twee televisiespecials voor de BBC (later gesyndiceerd in de VS), speelde Horne in 1969 in haar eigen Amerikaanse televisiespecial, Monsanto Night Presents Lena Horne. Gedurende dit decennium schilderde de kunstenaar Pete Hawley haar portret voor RCA Victor, waarmee ze de sfeer van haar uitvoeringsstijl vastlegde.

In 1970 speelde ze samen met Harry Belafonte in het uur durende Harry & Lena speciaal voor ABC; in 1973 speelde ze samen met Tony Bennett in Tony en Lena. Horne en Bennett toerde vervolgens samen door de VS en het VK in een show. In het programma America Salutes Richard Rodgers uit 1976 zong ze een lange medley van Rodgers-liedjes met Peggy Lee en Vic Damone. Horne maakte ook verschillende optredens op The Flip Wilson Show. Bovendien speelde Horne zichzelf in televisieprogrammas zoals The Muppet Show, Sesamstraat en Sanford and Son in de jaren zeventig, evenals een optreden in 1985 in The Cosby Show en een optreden in 1993 in A Different World. In de zomer van 1980 begon Horne, 63 jaar oud en van plan met pensioen te gaan uit de showbusiness, aan een reeks benefietconcerten van twee maanden, gesponsord door het studentenvereniging Delta Sigma Theta. Deze concerten werden voorgesteld als Hornes afscheidsreis, maar haar pensionering duurde minder dan een jaar.

Op 13 april 1980 stonden Horne, Luciano Pavarotti en gastheer Gene Kelly allemaal gepland om op een Gala te verschijnen. optreden in het Metropolitan Opera House om de Joffrey Ballet Company van het NY City Center te eren. Het vliegtuig van Pavarotti werd echter omgeleid over de Atlantische Oceaan en hij kon niet verschijnen. James Nederlander was een uitgenodigde geëerde gast en merkte op dat slechts drie mensen in het uitverkochte Metropolitan Opera House hun geld terug vroegen. Hij vroeg om voorgesteld te worden. aan Lena na haar optreden. In mei 1981 boekten de Nederlander Organization, Michael Frazier en Fred Walker Horne voor een vier weken durend engagement in het nieuw genoemde Nederlander Theatre aan West 41st Street in New York City. De show was een onmiddellijk succes en werd verlengd tot een volledig jaar, waarmee Horne een speciale Tony-prijs en twee Grammy Awards won voor de cast-opname van haar show Lena Horne: The Lady and Her Music. De Broadway-run met 333 optredens eindigde op Hornes 65e verjaardag, 30 juni 1982. Later diezelfde week speelde ze de hele show opnieuw om het op te nemen voor televisie-uitzendingen en homevideo-release. Horne begon een paar dagen later een tournee in Tanglewood (Massachusetts) in het weekend van 4 juli 1982. The Lady and Her Music toerde tot 17 juni 1984 in 41 steden in de VS en Canada. Het speelde in augustus een maand in Londen. en eindigde zijn run in Stockholm, Zweden, 14 september 1984. In 1981 ontving ze een Special Tony Award voor de show, die ook met lof werd gespeeld in het Adelphi Theatre in Londen in 1984. Ondanks het aanzienlijke succes van de show (Horne heeft nog steeds het record voor de langstlopende solo-uitvoering in de geschiedenis van Broadway), profiteerde ze niet van de hernieuwde interesse in haar carrière door veel nieuwe muzikale projecten te ondernemen. Een voorgesteld gezamenlijk opnameproject uit 1983 tussen Horne en Frank Sinatra (te produceren door Quincy Jones) werd uiteindelijk verlaten, en haar enige studio-opname van het decennium was The Men in My Life uit 1988, met duetten met Sammy Davis Jr. en Joe Williams. In 1989 ontving ze de Grammy Lifetime Achievement Award.

In 1995 werd een “live” album uitgebracht met daarop het optreden van Hornes Supper Club (en won vervolgens een Grammy Award voor Best Jazz Vocal Album). In 1998 bracht Horne nog een studioalbum uit, getiteld Being Myself. Daarna stopte Horne met optreden en trok zich grotendeels terug uit het publieke zicht, hoewel ze in 2000 wel terugkwam in de opnamestudio om vocale tracks bij te dragen op Simon Rattles Classic Ellington-album.