James Oglethorpe

De Anne bereikte Charleston, South Carolina, op 13 januari 1733. Toen ze op 1 februari 1733 in Georgia aankwamen, merkt Spalding op dat Oglethorpe ervoor koos om zich zo ver van de Spanjaarden als hij geografisch zou kunnen “. Omdat Spanje een hekel had aan hun aanwezigheid in de regio, zorgde Oglethorpe ervoor om goede relaties te onderhouden met de indianen die in de regio woonden. Vertrok naar Engeland en breidde Georgië verder naar het zuiden uit toen hij terugkeerde. Toen Oglethorpe in 1737 terugkeerde naar Engeland, werd hij geconfronteerd met een boze Britse en Spaanse regering. Dat jaar schonk Oglethorpe land aan 40 Joodse kolonisten tegen het bevel van de Georgia trustees.

Op 4 december 1731 ging Oglethorpe een partnerschap aan met Jean-Pierre Pury om land te vestigen in South Carolina. Hij verwierf een aandeel van 1/4 in een stuk land van 3.000 hectare. Zijn bezittingen, de “Oglethorpe Barony” genoemd, bevonden zich aan de “Palachocolas”, een kruising van de Savannah River in Granville County. Misschien hield hij het traktaat, ongeveer 2060 acres, voor de beheerders. Van 1732 tot 1738 was Oglethorpe de de facto leider van Georgië en domineerde zowel de militaire als de civiele aspecten van het land. Van 1738 tot 1743 voerde hij het bevel over een Brits regiment en was ook betrokken bij burgerlijke zaken voordat hij terugkeerde naar Engeland. Terwijl hij betrokken was bij de kolonie, was Oglethorpe de meest prominente curator en de enige die daadwerkelijk in de kolonie leefde.

Vroege invloed

Oglethorpe en de beheerders hebben een contractueel meerlagig plan opgesteld voor de vestiging van Georgië (zie het Oglethorpe-plan). Het plan voorzag een systeem van “agrarische gelijkheid”, bedoeld om een economie gebaseerd op gezinslandbouw te ondersteunen en in stand te houden, en om sociale desintegratie die gepaard gaat met ongereguleerde verstedelijking te voorkomen. Het grondbezit was beperkt tot vijftig hectare, een subsidie die een stadsperceel, een tuinperceel in de buurt van de stad en een boerderij van vijfenveertig hectare omvatte. Zelfvoorzienende kolonisten waren in staat om grotere beurzen te krijgen, maar dergelijke beurzen werden gestructureerd in stappen van vijftig hectare, gekoppeld aan het aantal contractarbeiders dat door de gerechtigde werd gesteund. Dienaren zouden na afloop van hun dienstverband een eigen landtoelage ontvangen. Niemand mocht extra land verwerven door aankoop of erfenis.

Ondanks zijn aankomst in Georgië met relatief beperkte macht, werd Oglethorpe al snel de belangrijkste autoriteit in de kolonie. Lannen schrijft dat hij “alles voor iedereen werd”. Hij onderhandelde met de Yamacraw-indianen – en werd de ambassadeur van de koloniën bij inheemse stammen – voerde het bevel over de militie, leidde de bouw van Savannah en hield anderszins algemeen toezicht op de kolonie. In het begin van 1733 “werd elke belangrijke kwestie eerst naar Oglethorpe gebracht”. Hij woonde in een tent die gescheiden was van de rest van de kolonisten; sommigen van hen noemden hem “vader”. Oghethorpe betaalde voor de bouw van een “eerste fort” om Savannah te beschermen, maar het werd niet voltooid. Hij nodigde getalenteerde buitenlanders uit om naar de kolonie te emigreren. In juni 1733 reisde Oglethorpe naar Charleston. Tijdens zijn afwezigheid hadden de inwoners van Savannah onenigheid over het gezag van de man die de leiding had. Ze wachtten op Oglethorpe om terug te komen en het op te lossen. Pas in juli werd een aparte rechtbank opgericht, maar Oglethorpe bleef veel burgerlijke macht hebben.

Toen Oglethorpe in Georgië aankwam, waren de indianen ver in het integratieproces met de Europeanen. Hij zag indianen als deelnemers aan de nieuwe economie die Europeanen naar Amerika brachten. Weaver merkt op dat hij bekend stond om “eerlijke omgang met de Indianen”. Hij onderhandelde met Tomochichi, het hoofd van de Yamacraw-stam, over land om Savannah op te bouwen. Tomochichi werd Oglethope “s” sterkste bondgenoot in de Nieuwe Wereld. “

Omdat er begin 1734 geruchten gingen over oorlog met Frankrijk, reisde Oglethorpe naar Charleston, waar hij op 2 maart aankwam. besprak Indiase aangelegenheden en besloot, na overleg met de leiders van de Carolina, een bedrijf op te richten om een fort tussen de Upper Creek te bouwen dat de Franse invloed in het gebied zou tegengaan en zou dienen als een onderkomen voor handelaren als er een oorlog zou uitbreken tussen inheemse stammen. Oglethorpe gaf Patrick Mackay een kapitein en delegeerde de taak aan hem. Op 7 mei vertrok Oglethorpe naar Groot-Brittannië aan boord van HMS Aldborough, met een delegatie van Creek-indianen, waaronder Tomichichi, die door de Georgia trustees was uitgenodigd om aanwezig te zijn tijdens de formele ratificatie van Oglethorpes verdrag met de Yamcraw.

De delegatie arriveerde op 16 juni en ontmoette George II en zijn familie in Kensington Palace.Oglethorpe werd in Londen alom geprezen, hoewel zijn expansionisme niet in alle wijken werd verwelkomd. De hertog van Newcastle, die de Britse buitenlandse politiek leidde, had geprobeerd de pogingen van James Oglethorpe in de kolonie te bedwingen uit angst de Spanjaarden te beledigen, die Newcastle tevergeefs als bondgenoot voor de rechtbank wenste te brengen. Newcastle gaf uiteindelijk toe en werd een aanhanger van de kolonie, toegegeven “het zal nu vrij moeilijk zijn om Georgië op te geven”. Het bestaan van de kolonie was een van de vele geschillen die de Anglo-Spaanse betrekkingen eind jaren 1730 verslechterden. Toen Tomochichi terugkeerde naar Engeland, zei hij dat afscheid nemen van Oglethorpe “als de dag van de dood” was. In maart 1735 vroegen de trustees 51.800 pond van het parlement, op aandringen van Othelthorpe, gedeeltelijk om forten te bouwen langs de rivier de Altamaha. 26.000 pond werd uiteindelijk begroot en de trustees keurden de bouw van twee forten aan de rivier goed.

Oglethorpes terugkeer naar Engeland versterkte de belangstelling voor vergaderingen van Georgias trustees. Op zijn aandringen verboden de beheerders de verkoop van rum, slavernij en gereguleerde onderhandelingen met indianen. Hij kreeg de leiding over het verlenen van licenties om met indianen te handelen, een macht die hij vaak gebruikte, die alleen Georgiërs het recht verleende en Carolinische wrok veroorzaakte. Toen Oglethorpe in 1734 naar Engeland terugkeerde, had hij een autoriteitsvacuüm achtergelaten. Er was onenigheid tussen de civiele en militaire autoriteiten terwijl hij weg was; een gerapporteerde opstand speelde een rol bij zijn beslissing om terug te keren. In december 1735 vertrok hij naar Georgië met nog 257 immigranten naar de kolonie, waar hij in februari 1736 aankwam.

Gedurende de negen maanden dat hij in de kolonie verbleef, bevond Oglethorpe zich voornamelijk in Frederica, een stad waar hij zich op richtte. fungeren als bolwerk tegen Spaanse inmenging, waar hij opnieuw het meeste gezag had. Hij boorde soldaten en hield toezicht op de bouw van een fort. In mei reisde hij naar Savannah en hoorde 300 à 400 klachten, als “hoogste burgerlijke autoriteit”. Oglethorpe concentreerde zich echter in toenemende mate op de zuidelijke grens van Georgië en militaire aangelegenheden. Hij bleef ervan overtuigd dat hij “het meest geschikt was om te regeren”. Oglethorpe hield ook een conferentie met de Natives als commissaris voor Indiase zaken in 1736. Klachten over De acties van Oglethorpe kwamen uit Spanje, Carolina, de beheerders en ontevreden burgers. Oglethorpe verliet de kolonie in november om een militair regiment aan te vragen en liet een ander machtsvacuüm achter. De onvrede nam toe, wat Oglethorpe als een symptoom van zijn afwezigheid beschouwde. In Engeland overtuigde hij de beheerders van zijn “onberispelijk gedrag” en werd bedankt voor zijn dienst.

War of Jenkins “Ear

Toen Oglethorpe Engeland de eerste keer verliet, had Robert Walpole hem bevolen om een opzettelijk conflict met Spanje. Gezien de beoogde functie van Georgië als “buffer”, beschouwde Oglethorpe een conflict met Spanje echter als onvermijdelijk. Toen Oglethorpe in 1737 terugkeerde om te lobbyen voor militaire hulp, vroeg hij in januari het parlement een subsidie van 30.000 pond aan. Hij verzocht ook tevergeefs om een militie te mogen oprichten, maar kreeg 20.000 pond en werd generaal van de strijdkrachten van South Carolina en Georgia. Hij werd aangeboden, maar weigerde het gouverneurschap van South Carolina. In 1737 verleende Thomas Pelham-Holles hem toestemming om het tweeënveertigste regiment op te richten ter verdediging van de grens van Georgië met Spaans Florida.

Hij werd gepromoveerd tot de rang van kolonel op 10 september 1737. Het volgende jaar werden 246 soldaten van het 25th Regiment of Foot opgenomen in het regiment.Nadat nog drie compagnieën in Engeland waren gerekruteerd, werd het regiment gestationeerd in Fort Frederica. Een Spaanse invasie van de kolonie was gepland in maart 1738, maar werd geannuleerd. tegen Oglethorpe die formele controle over een regiment verwierf, werden andere beheerders – voornamelijk Edward Vernon – luider door erop te staan dat Oglethorpe buiten de burgerlijke aangelegenheden van de kolonie bleef. Ze beschuldigden hem er ook van een opportunist te zijn door met Robert Walpole te gaan stemmen en vonden dat Oglethorpe de beheerders niet voldoende op de hoogte hield van de zaken in de koloniën. Voordat Oglethorpe naar Georgië mocht terugkeren, hadden ze “zijn best gedaan om zijn macht te verminderen”. In oktober of september 1738 keerde hij terug naar Frederica en al snel had hij zijn rol als de facto leider van de kolonie weer op zich genomen.

Oglethorpe begon zich al in 1738 voor te bereiden op een oorlog, waarbij hij extra troepen bijeenbracht en huurde. of kocht verschillende boten nadat de Royal Navy weigerde daar een schip te stationeren. Oglethorpe heeft zijn hele fortuin, £ 103.395, besteed aan het opbouwen van de verdediging van Georgië.Hij stond een piraat toe de Spaanse scheepvaart aan te vallen en werkte om de steun van de indianen in het gebied veilig te stellen door hen te ontmoeten. Hij werd al snel erg ziek, en bleef gedurende de campagne in slechte gezondheid. Terwijl Oglethorpe zich voorbereidde op oorlog, werkte hij ook om burgerlijk en militair gezag te combineren. Hij negeerde in toenemende mate de wensen van de andere curatoren, bijvoorbeeld het niet doorgeven van een wijziging in het grondbeleid als hij voelde dat de kolonisten daar bezwaar tegen zouden hebben. De oorlog van Jenkins Ear brak uit in 1739.

Na het ontvangen van een brief van koning George II op 7 september 1739, begon Oglethorpe de Creek-indianen aan te moedigen om Spaans Florida aan te vallen. Een muiterij door troepen uit Europa was Als reactie op een Spaanse aanval in november leidde hij op 1 december 200 mannen bij een aanval op Florida. Ze drongen door tot aan Fort Picolata, maar trokken zich terug toen duidelijk werd dat ze onvoldoende vuurkracht hadden om het fort in te nemen. troepen werden vervolgens bevolen om het Castillo de San Marcos aan te vallen met steun van Virginia en South Carolina. Nadat Oglethorpe William Bull een lijst had gestuurd met de benodigdheden die hij nodig had op 29 december, lanceerde hij een invasie op 1 januari 1740, opnieuw met 200 man. Ze veroverden Fort Picolata en Fort St. Francis de Pupa, verbrandden het eerste en claimden het laatste voor Georgië. Na enkele troepen bij de Pupa te hebben achtergelaten, keerde Oglethorpe op 11 januari terug naar Georgië.

Nadat South Carolina traag was met het verlenen van hulp, reisde Oglethorpe naar Charleston en arriveerde op 23 maart, waar hij sprak met het Lagerhuis. Ze kwamen uiteindelijk overeen om 300 van de door Oglethorpe gevraagde 800 mannen te leveren. De vergadering kwam ook overeen om proviand te sturen om de indianen aan hun zijde te houden. Twintig South Carolinianen arriveerden op 23 april en nog eens honderd op 9 mei. Na de ontvangst van deze mannen, Oglethorpe viel Fort St. Diego aan op 10 mei en had het op 12 mei ingenomen. Op 18 mei arriveerde de commandant van het regiment van South Carolina en tegen het einde van de maand waren er 376 leden aanwezig. Zijn omvang bereikte een hoogtepunt van 512 leden, 47 vrijwilligers en 54 mannen die op de schoener Pearl zouden blijven. De kolonie stuurde ook artillerie en schepen, wat Oglethorpe ertoe bracht te concluderen dat South Carolina “alle mogelijke hulp had geboden”.

Oglethorpe werd ook geholpen door enkele indianen. Hij worstelde met een gebrek aan uitrusting en vaardigheid die nodig waren om een belegerde stad in te nemen; er waren geen ingenieurs, trekpaarden of kanonniers. Op zijn verzoek stuurden verschillende andere kolonies voorraden, met name Rhode Island en Virginia. De koninklijke marine zorgde voor een slechte blokkade van St. Augustinus, die pas op 31 mei volledig begon. Al in april was St. Augustinus begonnen met de voorbereidingen voor een belegering, en gedurende mei en juni plande Oglethorpe hoe hij de stad zou innemen. Aanvankelijk plande hij een belegering en een aanval, maar dit bleek al snel onpraktisch gezien zijn gebrek aan voorraden. Vervolgens stelde Oglethorpe een blokkade in die bedoeld was om de inwoners van de stad uit te hongeren tot overgave; dit werd bereikt met de Royal Navy en soldaten op het land. Fort St. Francis de Pupa werd gebruikt om voorraden te blokkeren die via de St. Johns River binnenkwamen.

Op 15 juni werd het belangrijkste contingent soldaten overweldigend verslagen door een aanval van de Spanjaarden en Yamasee-indianen. Later die maand glipte een vloot die erop gericht was de stad te versterken door de blokkade heen. Toen de marine op 5 juli aan het begin van het orkaanseizoen zou vertrekken, was Oglethorpe van plan om een gecombineerde aanval uit te voeren, vanaf het land en vanaf het water. vertragingen, werd het plan opgegeven op 2 juli toen de marine aankondigde op 4 juli te vertrekken. Hij overwoog kort om het beleg met 200 zeelieden en een sloep te houden, maar besloot dat het idee onpraktisch was. Ten slotte werd Oglethorpe gedwongen het beleg te staken. Hij voerde het bevel over de achterhoede tijdens de terugtocht. De beheerders presenteerden een plan uit 1741 om Georgië in twee delen te verdelen, maar Oglethorpe weigerde met hen samen te werken.

Spanje lanceerde in 1742 een tegeninvasie van Georgië. Oglethorpe leidde zijn troepenmacht in een nederlaag van Spanje, de cisively winnen van de Battle of Bloody Marsh. Op 25 februari 1742 werd hij benoemd tot brigadegeneraal. Hij leidde nog een mislukte aanval op St. Augustine in 1743. Dat jaar werd William Stephens benoemd tot president van Georgië. De benoeming was een product van de frustratie van de trustees over het gebrek aan medewerking van Oglethorpe. Hij bleef praktische controle houden over Frederica en liet Stephens de controle over Savannah uitoefenen. De regering van Stephens begon zich niet altijd aan de wensen van Oglethorpe te houden, net als lokale ambtenaren. In reactie daarop deed Oglethorpe nog een poging om zijn macht te behouden, omdat hij het gevoel had dat Georgië het beste functioneerde “terwijl er andere dan hijzelf was om alle controverses te leiden en te bepalen.”

De ODNB is van mening dat Oglethorpe” s “militaire bijdrage van de allerhoogste orde en betekenis was”. Hoewel het verlies van het beleg van Augustinus door sommigen aan Oglethorpe werd toegeschreven, concludeert Baine dat “Oglethorpe zeker fouten maakte in het generaalschap, maar hij was niet de voornaamste oorzaak van het mislukken ervan.” De oorlog eindigde in november 1748 en het 42 Regiment of Foot werd uit Georgië verwijderd. Tegen 1749 hadden de Trustees het grootste deel van hun interesse in Georgië verloren, en drie jaar later gaven ze het handvest op.

Slavernij

In wat bekend stond als het Georgia Experiment, verbood Georgië aanvankelijk zwarte slavernij in de kolonie. Oglethorpe was tegen slavernij omdat hij vond dat Georgië hierdoor niet als een effectieve buffer kon dienen, omdat hij vond dat slaven met de Spanjaarden zouden samenwerken om hun vrijheid te verkrijgen. Verder was Georgië niet bedoeld om een bloeiende economie zoals de Carolinas te ontwikkelen, en daarom hoefde Georgië geen slaven te gebruiken. De economie van de koloniën moest gebaseerd zijn op zijde en wijn, waardoor slavernij op grote schaal overbodig werd. Hij was ook van mening dat slavernij een negatief effect zou hebben op “de manieren en moraliteit van de blanke inwoners van Georgië”. Na aandringen van Oglethorpe en andere beheerders werd slavernij in 1735 door het Lagerhuis verboden.

Oglethorpe werd door velen zwaar bekritiseerd omdat hij het verbod eind jaren 1730 steunde, en na zijn terugkeer naar Engeland vroegen de beheerders om het verbod in 1750 te beëindigen. Er is eerst door William Stephens in zijn dagboek gesuggereerd dat Oglethorpe slaven vasthield op zijn land in South Carolina, terwijl de slavernij in Georgia was verboden, maar Wilkins schrijft dat de juistheid van de bewering “onzeker” is – er is geen direct bewijs voor – en hij concludeert dat “de kans klein lijkt dat Oglethorpe slaven bezat”.