Het protocol van Kyoto

Wat is het Protocol van Kyoto?

Het Kyoto-protocol is een internationale overeenkomst die tot doel heeft de uitstoot van kooldioxide (CO2) en de aanwezigheid van broeikasgassen (BKG) in de atmosfeer te verminderen. Het essentiële principe van het Kyoto-protocol was dat geïndustrialiseerde landen de hoeveelheid CO2-uitstoot moesten verminderen.

Het protocol werd in 1997 in Kyoto, Japan, gassen bedreigden snel ons klimaat, het leven op aarde en de planeet zelf. Tegenwoordig leeft het Protocol van Kyoto voort in andere vormen en over de problemen ervan wordt nog steeds gediscussieerd.

Het Kyoto-protocol uitgelegd

Achtergrond

Het Kyoto-protocol verplicht th bij geïndustrialiseerde landen verminderden hun uitstoot van broeikasgassen in een tijd waarin de dreiging van opwarming van de aarde snel toenam. Het protocol was gekoppeld aan het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake klimaatverandering (UNFCCC). Het werd op 11 december 1997 in Kyoto, Japan aangenomen, en werd op 16 februari 2005 internationaal recht.

Landen die het Kyoto-protocol ratificeerden, kregen een maximale CO2-uitstoot toegewezen niveaus voor specifieke periodes en deelgenomen aan handel in koolstofkredieten. Als een land meer uitstoot dan zijn toegewezen limiet, wordt het bestraft door een lagere emissiegrenswaarde te ontvangen in de volgende periode.

Belangrijkste principes

Ontwikkeld hebben geïndustrialiseerde landen in het kader van het Protocol van Kyoto een belofte gedaan om hun jaarlijkse koolwaterstofuitstoot tegen het jaar 2012 met gemiddeld 5,2% te verminderen. Dit aantal zou ongeveer 29% van s werelds totale uitstoot van broeikasgassen vertegenwoordigen. De doelstellingen waren echter afhankelijk van het individuele land. Dit betekende dat elk land tegen dat jaar een ander doel had. De leden van de Europese Unie (EU) beloofden de uitstoot met 8% te verminderen, terwijl de VS en Canada beloofden hun uitstoot met respectievelijk 7% en 6% te verminderen tegen 2012.

Verantwoordelijkheden van ontwikkelde landen versus ontwikkelingslanden

Het Kyoto-protocol erkende dat ontwikkelde landen voornamelijk verantwoordelijk zijn voor de huidige hoge niveaus van broeikasgasemissies in de atmosfeer als resultaat van meer dan 150 jaar industriële activiteit ity. Als zodanig legde het protocol een zwaardere last op ontwikkelde landen dan op minder ontwikkelde landen.

Het Kyoto-protocol verplichtte 37 geïndustrialiseerde landen plus de EU hun broeikasgasemissies. Ontwikkelingslanden werd gevraagd vrijwillig te voldoen, en meer dan 100 ontwikkelingslanden, waaronder China en India, werden in het geheel vrijgesteld van de Kyoto-overeenkomst.

Een bijzondere functie voor ontwikkelingslanden

Het protocol verdeelde landen in twee groepen: bijlage I bevatte ontwikkelde landen en niet-bijlage I verwees naar ontwikkelingslanden. Het protocol plaatste emissiebeperkingen alleen voor Annex I-landen. Niet-Annex I-landen namen deel door te investeren in projecten die bedoeld waren om de uitstoot in hun land te verlagen.

Voor deze projecten verdienden ontwikkelingslanden koolstofkredieten, die ze konden verhandelen of verkopen aan ontwikkelde landen. landen, waardoor de ontwikkelde landen voor die periode een hoger niveau van maximale CO2-uitstoot konden krijgen. In feite hielp deze functie de ontwikkelde landen om krachtig door te gaan met het uitstoten van broeikasgassen.

The United States “Involvement

De Verenigde Staten, die het origineel hadden geratificeerd De overeenkomst van Kyoto, viel uit het protocol in 2001. De VS waren van mening dat de overeenkomst oneerlijk was omdat ze de geïndustrialiseerde landen alleen opriep om de emissiereducties te beperken, en ze waren van mening dat dit de Amerikaanse economie zou schaden.

Het Kyoto-protocol eindigde in 2012, effectief halfgebakken

De wereldwijde uitstoot nam nog steeds toe in 2005, het jaar waarin het Kyoto-protocol internationaal recht werd – ook al was het aangenomen in 1997. Het leek goed te gaan voor veel landen, ook die in de EU. Ze waren van plan om hun doelstellingen in het kader van de overeenkomst in 2011 te halen of te overtreffen. Maar andere bleven tekortschieten.

De Verenigde Staten en China, twee van s werelds grootste uitstoters, produceerden genoeg broeikasgassen om de vooruitgang te temperen gemaakt door landen die hun doelen hebben bereikt. In feite was er tussen 1990 en 2009 wereldwijd een toename van de uitstoot met ongeveer 40%.

De wijziging van Doha verlengt het Kyoto-protocol tot 2020

In december 2012, nadat de eerste verbintenisperiode van het protocol was afgelopen, kwamen de partijen bij het Kyoto-protocol bijeen in Doha, Qatar, om een wijziging van de oorspronkelijke overeenkomst van Kyoto aan te nemen. Dit zogeheten Doha-amendement voegde nieuwe emissiereductiedoelstellingen toe voor de tweede verbintenisperiode, 2012–2020, voor de deelnemende landen. Het Doha-amendement had een korte levensduur. In 2015 ondertekenden alle UNFCCC-deelnemers op de top over duurzame ontwikkeling in Parijs nog een ander pact, de Klimaatovereenkomst van Parijs, die effectief het Protocol van Kyoto verving.

De Klimaatovereenkomst van Parijs

De Klimaatovereenkomst van Parijs is een mijlpaal in het milieupact dat in 2015 door bijna elk land is aangenomen om de klimaatverandering en de negatieve effecten ervan aan te pakken. De overeenkomst bevat toezeggingen van alle grote landen die broeikasgassen uitstoten om hun klimaatveranderende vervuiling terug te dringen en die toezeggingen in de loop van de tijd te versterken.

Een belangrijke richtlijn van de deal vraagt om het verminderen van de wereldwijde uitstoot van broeikasgassen om de temperatuurstijging van de aarde in deze eeuw te beperken tot 2 graden Celsius boven het pre-industriële niveau en tegelijkertijd stappen te ondernemen om de toename te beperken tot 1,5 graden. De Overeenkomst van Parijs biedt ontwikkelde landen ook een manier om ontwikkelingslanden te helpen bij hun inspanningen om de klimaatbeheersing aan te passen en het creëert een kader voor het transparant monitoren en rapporteren van de klimaatdoelen van landen.

The Kyoto Protocol Today

In 2016 , toen de Klimaatovereenkomst van Parijs in werking trad, waren de Verenigde Staten een van de belangrijkste drijfveren van de overeenkomst, en president Obama prees het als een eerbetoon aan het Amerikaanse leiderschap. Als kandidaat voor president op dat moment, Donald Trump bekritiseerde de overeenkomst als een slechte deal voor het Amerikaanse volk en beloofde de Verenigde Staten terug te trekken als ze worden gekozen. In 2017 kondigde de toenmalige president Trump aan dat de VS zich zouden terugtrekken uit het Klimaatakkoord van Parijs en zei dat het de Amerikaanse economie zou ondermijnen. Maar de voormalige president begon het formele terugtrekkingsproces pas op 4 november 2019. De VS trokken zich formeel terug uit het Klimaatakkoord van Parijs op 4 november 2020, de dag na de presidentsverkiezingen van 2020, waarin Donald Trump verloor. zijn herverkiezing aan Joseph Biden. Op 20 januari 2021, op zijn eerste dag in functie, begon president Biden met het proces van opnieuw toetreden tot het klimaatakkoord van Parijs, waarbij de VS de overeenkomst formeel binnen 30 dagen opnieuw zouden toetreden. / p>

Een gecompliceerde patstelling

In 2021 leeft de dialoog nog, maar is deze veranderd in een complex moeras met politiek, geld, gebrek aan leiderschap, gebrek aan consensus en bureaucratie. Ondanks talloze plannen en enkele acties zijn er tegenwoordig geen oplossingen voor de problemen van de uitstoot van broeikasgassen en de opwarming van de aarde.

Bijna alle wetenschappers die de atmosfeer nu bestuderen geloven dat de opwarming van de aarde in de eerste plaats het resultaat is van menselijk handelen. Logischerwijs dus, wat mensen hebben veroorzaakt door t het gedrag van de erfgenaam moet kunnen worden verholpen doordat mensen hun gedrag veranderen. Het is voor velen frustrerend dat samenhangende maatregelen om het hoofd te bieden aan de door mensen veroorzaakte wereldwijde klimaatcrisis nog moeten plaatsvinden.

Onthoud het internet

Het is van cruciaal belang dat we ervan overtuigd blijven dat we deze kwesties die zo cruciaal zijn voor ons voortbestaan, in feite kunnen oplossen. Wij mensen hebben al enorme problemen op tal van gebieden opgelost via technische innovatie die tot radicaal nieuwe oplossingen hebben geleid.

Interessant is dat als iemand in 1958 had voorgesteld dat ons eigen Defense Advanced Research Projects Agency (DARPA), dat toezicht houdt op de ontwikkeling van geavanceerde technologieën voor gebruik door het Amerikaanse leger, zou de wereld leiden bij het creëren van internet – een systeem dat elke persoon en ding met elke andere persoon en ding op de planeet onmiddellijk en op nul zou kunnen verbinden cost “- ze werden misschien van het podium gelachen, of erger.