Hangende tuinen van Babylon

De hangende tuinen van Babylon waren de legendarische tuinen die de hoofdstad van het Nieuw-Babylonische rijk sierden, gebouwd door zijn grootste koning Nebukadnezar II (r. 605-562 v.Chr.). Een van de zeven wonderen van de antieke wereld, ze zijn het enige wonder waarvan het bestaan door historici wordt betwist. Sommige geleerden beweren dat de tuinen in feite in Nineveh lagen, de hoofdstad van het Assyrische rijk, sommigen houden vast aan de oude schrijvers en wachten op de archeologie om positief bewijs te leveren, en weer anderen geloven dat ze slechts een verzinsel zijn van de oude verbeelding. Archeologie in Babylon zelf en oude Babylonische teksten zwijgen hierover, maar oude schrijvers beschrijven de tuinen alsof ze zich in de hoofdstad van Nebukadnezar bevonden en nog steeds bestaan in de Hellenistische tijd. De exotische aard van de tuinen vergeleken met de meer bekende Griekse voorwerpen op de lijst en het mysterie rond hun locatie en verdwijning hebben de hangende tuinen van Babylon tot de meest fascinerende van alle zeven wereldwonderen gemaakt.

Babylon & Nebukadnezar II

Babylon, ongeveer 80 km (50 mijl) ten zuiden van het moderne Bagdad in Irak, was een oude stad met een nederzettingsgeschiedenis die teruggaat tot het 3e millennium vGT. De grootste periode in de geschiedenis van de stad was in de 6e eeuw vGT tijdens de regering van Nebukadnezar II, toen de stad de hoofdstad was van het Nieuw-Babylonische rijk. Het rijk was gesticht door Nebukadnezars vader Nabopolassar (omstreeks 625-605 vGT) na zijn overwinningen op het Assyrische rijk. Nebukadnezar II zou doorgaan met nog grotere dingen, waaronder de verovering van Jeruzalem in 597 vGT. De Babylonische koning toen begon om van zijn hoofdstad een van de mooiste steden ter wereld te maken. De Ishtarpoort werd gebouwd rond 575 vGT met zijn mooie torens en afbeeldingen in tegels van zowel echte als denkbeeldige dieren, een dubbele bakstenen muur van 7-20 km omringde de stad – de grootste ooit gebouwd – en vervolgens voegde hij mogelijk de uitgestrekte lusttuinen toe waarvan de bekendheid zich over de hele antieke wereld verspreidde.

De tuinen

De meerderheid van de geleerden is het erover eens dat de idee om tuinen puur voor het plezier te cultiveren, in tegenstelling tot de productie van voedsel, ontstond in de vruchtbare halve maan, waar ze bezitten als een paradijs. Van daaruit zou het idee zich over het oude Middellandse Zeegebied verspreiden, zodat in de Hellenistische tijd zelfs particulieren, of in ieder geval de rijkere, hun eigen privétuinen in hun huizen aan het cultiveren waren. Tuinen gingen ook niet alleen over bloemen en planten, er werden ook architectonische, sculpturale en waterpartijen toegevoegd, en zelfs de uitzichten waren een overweging voor de oude landschapstuinier. Tuinen werden zon gewild kenmerk dat fresco-schilders, zoals die in Pompeii, hele muren van villas bedekten met scènes die de illusie gaven dat men bij het betreden van een kamer ook een tuin betrad. Al deze aangename buitenplaatsen danken hun bestaan aan het oude Mesopotamië en vooral aan de prachtige hangende tuinen van Babylon.

Partnerpromotie

Ervaar Seven Wonders AR

Seven Wonders AR is een educatieve augmented reality-ervaring van onze partner Time Passport. Download het tijdelijk gratis.

De hangende tuinen van Babylon werden soms de hangende tuinen van Semiramis genoemd, naar de semi-legendarische en semi-goddelijke vrouwelijke Assyrische heerser die door de Grieken dacht dat ze Babylon uitgebreid had herbouwd in de 9e eeuw voor Christus. Herodotus, de Griekse historicus uit de 5e eeuw voor Christus, beschrijft het indrukwekkende irrigatiesysteem van Babylon en de muren, maar noemt geen specifieke tuinen (hoewel de Grote Sfinx ook merkwaardig genoeg ontbreekt in zijn beschrijving van Gizeh). De eerste vermelding in een oude bron van de tuinen is door Berossus van Kos, eigenlijk een priester genaamd Bel-Usru uit Babylon die naar het Griekse eiland verhuisde. Schrijven c. 290 vGT overleeft Berossus werk alleen als geciteerde fragmenten in dat van latere schrijvers, maar veel van zijn beschrijvingen van Babylon zijn bevestigd door archeologie.

Berossus beschrijft hoge stenen terrassen die bergen imiteerden en die waren beplant met vele soorten grote bomen en bloemen Terrassen zouden niet alleen een aangenaam esthetisch effect van hangende vegetatie hebben gecreëerd, maar ook hun irrigatie vergemakkelijken.Berossus legt ook uit waarom de tuinen werden aangelegd om een vrouw van de Babylonische koning, een Meder genaamd Amytis, minder heimwee te maken naar haar groene en heuvelachtige thuisland. Helaas wordt in Babylonische verslagen niet verwezen naar een koningin met die naam.

Verschillende andere bronnen beschrijven de tuinen alsof ze nog bestonden in de 4e eeuw vGT, maar ze werden allemaal eeuwen na de regering van Nebukadnezar geschreven en ze werden allemaal geschreven door schrijvers die vrijwel zeker nooit Babylon bezochten en die wist weinig van tuinbouw of techniek. Strabo, de Griekse geograaf (ca. 64 v.Chr. – ca. 24 n.Chr.), Beschrijft de locatie van de tuinen als bij de Eufraat, die door het oude Babylon liep, en een ingewikkelde machine van schroeven die water uit de rivier opzoog om de tuinen. Hij noemt ook de aanwezigheid van trappen om de verschillende niveaus te bereiken. Ondertussen merkt de Griekse historicus Diodorus Siculus, die ook in de eerste eeuw vGT schrijft, op dat de terrassen als een oud theater naar boven hellen en een totale hoogte van 20 meter bereikten. Hij beschrijft de terrassen als gebouwd op pilaren en omzoomd met riet en bakstenen.

Er zijn precedenten bekend voor grote tuinen in Mesopotamië die dateren van vóór de tuinen waarvan wordt gezegd dat ze in Babylon zijn geweest. Er zijn zelfs afbeeldingen van, bijvoorbeeld op een reliëfpaneel van het Noordpaleis van Assurbanipal (668-631 vGT) in Nineveh, nu in het British Museum, Londen. Inderdaad, sommige geleerden suggereren dat het hele idee van de Babylonische tuinen het resultaat is van een monumentale verwarring, en het is Nineve die in feite het legendarische wonder had, daar gebouwd door Sanherib (reg. 705-681 vGT). Er is voldoende tekstueel en archeologisch bewijs van tuinen in Nineve, en de stad werd soms zelfs “het oude Babylon” genoemd. In ieder geval, zelfs als de hypothese van Nineve wordt aanvaard, sluit dit de mogelijkheid van tuinen in Babylon niet uit.

Er waren ook tuinen na de veronderstelde datum voor de hangende tuinen van Babylon, bijvoorbeeld die bij Pasargadae in het Zagros-gebergte, gebouwd door Cyrus de Grote (gest. 530 v.Chr.). Al dergelijke tuinen hadden gewoonlijk terrassen om de irrigatie te bevorderen, hoge muren om schaduw te bieden, bomen waren bij elkaar gegroepeerd om hun vitale vochtigheid beter te behouden en zinderende wind te weerstaan, en ze bevonden zich natuurlijk allemaal in de buurt van een overvloedige waterbron. Dat tuinen gewoonlijk werden geassocieerd met paleizen (in zowat elke cultuur, van het oude China tot Meso-Amerika), heeft sommige geleerden ertoe gebracht te speculeren dat de tuinen van Babylon, als ze zouden bestaan, ook in de buurt van of in een van de koninklijke paleizen van Nebukadnezar zouden zijn geweest. aan de oevers van de rivier de Eufraat.

De zeven wonderen

Enkele van de monumenten van de antieke wereld maakten zoveel indruk op bezoekers van heinde en verre met hun schoonheid, artistieke en architectonische ambitie, en enorme schaal dat hun reputatie groeide als must-see (themata) bezienswaardigheden voor de oude reiziger en pelgrim. Zeven van dergelijke monumenten werden de oorspronkelijke “bucketlist” toen oude schrijvers zoals Herodotus, Callimachus van Cyrene, Antipater van Sidon en Philo van Byzantium shortlists samenstelden met de mooiste bezienswaardigheden van de antieke wereld. In veel vroege lijsten van de oude wonderen stonden de tuinen naast de prachtige muren van de stad Babylon, die volgens Strabo 7 km lang waren, op sommige plaatsen 10 meter dik en 20 meter hoog, en regelmatig werden onderbroken door nog hogere torens. De auteur P. Jordan suggereert dat de tuinen de gevestigde lijst van zeven wereldwonderen hebben gehaald omdat ze “een beroep deden op pure luxe en romantische perversiteit” (18).

Na Nebukadnezar bleef Babylon een belangrijke stad als onderdeel van het Achaemenidische (550-330 v.Chr.) en het Seleucidische rijk (312-63 v.Chr.). De heersers van beide entiteiten gebruikten vaak de paleizen in Babylon als hun woonplaats. Achtereenvolgens overgenomen door de Parthen, de Arsacids en Sasanids, heeft de stad nog steeds haar regionale strategische betekenis behouden en daarom is het perfect mogelijk dat de tuinen na de aanleg nog enkele eeuwen overeind bleven.

Systematische archeologische opgravingen begon in het oude Babylon in 1899 CE, en hoewel er veel oude bouwwerken zoals de dubbele muren en de Ishtar-poort zijn gevonden, is er geen spoor van de legendarische tuinen.Een veelbelovende vondst van 14 gewelfde kamers tijdens opgravingen van het Zuidpaleis van Babylon bleek – nadat tabletten vervolgens ter plaatse waren ontdekt en ontcijferd – niets spectaculairder te zijn dan opslagruimten, zij het grote. Een andere reeks opgravingen veel dichter bij de rivier en een deel van een van de andere paleizen van de koning hebben grote afvoeren, muren en wat een reservoir zou kunnen zijn onthuld, alle noodzakelijke irrigatiefuncties voor de tuinen, maar geen bewijs van het legendarische verloren wonder.

Afgezien van de stilte van de archeologie, is het belangrijk dat er geen Babylonische bronnen zijn die de tuinen vermelden – noch hun constructie, noch het bestaan ervan, zelfs niet in een verwoeste staat. Dit is misschien wel de meest vernietigend bewijs dat de tuinen in Babylon zijn geweest omdat de overgebleven Babylonische archieven uitgebreide beschrijvingen bevatten van de prestaties en bouwprojecten van Nebukadnezar tot aan de straatnamen van Babylon.

Ondanks het gebrek aan fysiek en hedendaags tekstueel bewijs, lijkt het moeilijk te geloven dat de tuinen helemaal nooit hebben bestaan toen hun legende zon berichtgeving door oude schrijvers stimuleerde en ze zo lang op de lijst van wonderen stonden. Als het keurige idee dat de tuinen echt in Ninevé lagen, wordt verworpen, dan lijkt het waarschijnlijke antwoord, zoals altijd, ergens in het midden. De originele lijsten met wonderen werden samengesteld door Griekse schrijvers of door mensen die voor een Hellenistisch publiek schreven en wat zou meer indruk hebben gemaakt op een Griek, die gebruikt werd om terrasvormige heuvels met olijfgaarden te drogen, dan op een weelderige tuin van exotica die ingenieus werd geïrrigeerd in het onmogelijk hete klimaat van Irak? Misschien was er een of andere tuin in Babylon, en de schaal ervan werd overdreven, net zoals het paleis van Knossos op Kreta door vorige generaties Griekse schrijvers tot een mythisch labyrint werd gemaakt. Misschien zal de tijd het leren, aangezien de archeologie haar langzame en moeizame onderzoeken naar het verleden voortzet. De hangende tuinen van Babylon zijn in ieder geval het beste voorbeeld van waarom het idee van de zeven wonderen in de eerste plaats werd gecreëerd – een shortlist van werkelijk wonderbaarlijke menselijke inspanningen die maar weinigen ooit voor zichzelf zouden zien, maar die desalniettemin nog steeds verwondering opwekten, discussie en emulatie.