Overzicht
In de Verenigde Staten erkende het Hooggerechtshof voor het eerst het recht op privacy in Griswold v. Connecticut ( 1965). Vóór Griswold was Louis Brandeis (voordat hij een rechter bij het Hooggerechtshof werd) echter co-auteur van een Harvard Law Review-artikel genaamd “The Right to Privacy”, waarin hij pleitte voor het “recht om met rust te worden gelaten”.
Griswold en de Prenumbras
In Griswold vond het Hooggerechtshof een recht op privacy, afgeleid van penumbras van andere expliciet genoemde grondwettelijke beschermingen. Het Hof gebruikte de persoonlijke bescherming die uitdrukkelijk wordt vermeld in de eerste, derde, vierde, vijfde en negende amendementen om te oordelen dat de grondwet een impliciet recht op privacy bevat. Het Hof stelde vast dat wanneer men de penumbras samen neemt, de grondwet een “zone van privacy” creëert. Terwijl het bedrijf in Griswold een recht op privacy vond, werd het ternauwernood gebruikt om een recht op privacy voor gehuwde stellen te vinden, en alleen met betrekking tot het recht om voorbehoedsmiddelen te kopen.
De samenloop van rechter Harlan in Griswold
Ook belangrijk om op te merken is de overeenstemmende mening van rechter Harlan in Griswold, waarin een recht op privacy werd ontleend aan het veertiende amendement. In zijn overeenstemming baseert hij zich op de grondgedachte in zijn afwijkende mening in Poe v. Ullman (1961). In die mening schreef hij: “Ik ben van mening dat deze Connecticut-wetgeving, zoals geïnterpreteerd om van toepassing te zijn op deze appellanten, in strijd is met het veertiende amendement. Ik geloof dat een statuut dat het gebruik van voorbehoedsmiddelen voor getrouwde stellen strafbaar stelt, een ondraaglijke en niet te rechtvaardigen inbreuk is. van privacy bij het uitvoeren van de meest intieme zorgen van het persoonlijke leven van een individu.
In privacyzaken na Griswold heeft het Hooggerechtshof er doorgaans voor gekozen om te vertrouwen op de instemming van Justice Harlan in plaats van op Justice De mening van de meerderheid van Douglas. Eisenstadt v. Baird (1971), Roe v. Wade (1972) en Lawrence v. Texas (2003) zijn drie van de meest productieve zaken waarin het Hof het recht op privacy heeft uitgebreid. In elk van deze zaken gevallen baseerde het Hof zich op het veertiende amendement, niet op penumbras.
Uitbreiding van het recht op privacy
In Eisenstadt besloot het Hooggerechtshof het recht om voorbehoedsmiddelen te kopen uit te breiden tot ongehuwde paren. Belangrijker is echter dat het Hof fo en dat “het grondwettelijk beschermde recht op privacy inherent is aan het individu, niet aan het echtpaar.”
In Roe gebruikte het Hooggerechtshof het recht op privacy, zoals afgeleid uit het veertiende amendement, om het recht uit te breiden van privacy om het recht van een vrouw op abortus te omvatten: “Dit recht op privacy.opgericht in het concept van de veertiende wijziging van persoonlijke vrijheid en beperkingen op overheidsmaatregelen… is breed genoeg om de beslissing van een vrouw te omvatten om haar zwangerschap al dan niet te beëindigen. “
In Lawrence, the Supreme De rechtbank gebruikte het veertiende amendement om het recht op privacy uit te breiden tot “personen van hetzelfde geslacht”.Seksueel gedrag. “Zich baserend op de garantie van een eerlijk proces volgens het veertiende amendement, oordeelde het Hof:” De indieners hebben recht op respect voor hun privéleven. De staat kan hun bestaan niet vernederen of hun lot bepalen door van hun privéseksueel gedrag een misdaad te maken. . Hun recht op vrijheid volgens de Due Process Clause geeft hen het volledige recht om deel te nemen aan hun gedrag zonder tussenkomst van de overheid. “
Verder lezen
Deze afzonderlijke rechten op privacy worden onderzocht afzonderlijk op de volgende paginas:
- Het recht op privacy: toegang tot persoonlijke informatie
- Het recht op privacy: persoonlijke autonomie
- Het recht op publiciteit