De wereld ' s eenvoudigste ontbijt dat jij ' waarschijnlijk te bang bent om te proberen

Voor je typische Amerikaan met eieren en spek is er niet veel over tamago gohan dat klinkt logisch. Het Japanse ontbijt is niets meer dan een groot rauw ei gekraakt boven een berg gestoomde rijst. Als je zin hebt in een extra luxe ochtend, kun je de combinatie sprenkelen met sojasaus en / of spikkelen met een shake of twee sesamzaadjes. Vervolgens, met behulp van eetstokjes, meng je het mengsel krachtig tot een schuim en verslindt het. De eerste keer dat ik over tamago gohan hoorde, was op de universiteit. Ik werkte als lunchploeg in een sushibar, waar ik het geluk had om bij de eigenaar, Tencho, en mijn collega, een kleine Japanse vrouw genaamd Shoko, te ontbijten. Elke ochtend kookte Shoko een soeppan miso-soep, ik waste en kookte de rijst, en Tencho sneed sashimi in plakjes. We zaten dan in de zonnige hoek van het restaurant, NHK-nieuws op de televisie, de spread voor ons . Ik zou boven mijn kom miso-soep zweven en de stoom mijn huid wakker laten kussen. Ik zou voelen dat de warme rijst mijn grommende buik tot bedaren bracht. Ik zou de sensuele plakjes zalm, snapper en yellowtail inademen. Als blanke jongen die opgroeide in Oost-Pennsylvania, had ik een gezonde angst voor salmonella. Mijn grootmoeder haalde altijd haar aardappelsalade van de tafel zodra een zonnestraal erop viel. Tamago gohan maakte me een beetje nerveus (en waar was het verplichte varkensvleesproduct?). Ik zou mijn baas zien kraken, roeren en inhaleren met de nonchalance die gepaard gaat met het inschenken van een kom ontbijtgranen. Had deze man stiekem een met ijzer omzoomde maag? man, ”voordat ik een kom rijst met een trillend, ongekookt ei kon aanvaarden. Het werd al snel een van mijn favoriete troostmaaltijden. Tamago gohan bezit de ribstekende tevredenheid van havermout en de eenvoud van sushi. Het ei, wanneer het in de rijst wordt verwerkt, ontspant elke korrel en daarmee de rest van de ochtend. Nuttigheid, geleverd door de sesamzaadjes, accentueren elke paar happen. De zoute piek van de sojasaus brengt de grassige onbezonnenheid van gezette groene thee in evenwicht, die je hopelijk ook binnen handbereik hebt. Zoals Shoko me leerde, is het onbeleefd om zelfs maar een enkele rijstkorrel in de kom te laten. Dus besteed ik de laatste momenten van het ontbijt minutieus aan het plukken van de overgebleven stukjes met de uiteinden van mijn eetstokjes. Ik bekom de kom met mijn hand om de warmte van de rijst door het keramiek te voelen. Het proces is meditatief en geeft uiteindelijk een gevoel van afsluiting van de maaltijd. Je denkt waarschijnlijk dat ik tamago gohan te veel verkoop. Maar ik voel me nog steeds anders als een eter nadat ik een kom met het spul heb leeggemaakt, dan bijvoorbeeld na een Monte Cristo. Zelfs opgestapelde ontbijtsandwiches kunnen “niet concurreren met de voldoening van het afmaken van een simpele kom met ei en rijst. En misschien was Tenchos refrein van” je bent geen man “minder een prik dan een filosofie. Als je een kom tamago gohan opmaakt, voel je je op de een of andere manier completer. Het is bijna een decennium geleden dat ik voor het laatst at met Tencho en Shoko, maar ik heb nog steeds zin in ons ontbijt – en de kommen met tamago gohan die daarmee gepaard gingen. Af en toe, op een luie zondag, schuif ik de keuken in, spoel ik een kopje rijst, stoom het in een pan, breek voorzichtig een ei over het mengsel en ga dan zitten om herinneringen op te halen. Tomago Gohan