De Chelyabinsk-meteoor was een kleine asteroïde – ongeveer zo groot als een zes verdiepingen tellend gebouw – dat uit elkaar viel boven de stad Chelyabinsk, Rusland, op 15 februari 2013. De explosie was sterker dan een nucleaire explosie en veroorzaakte detecties van meetstations zo ver weg als Antarctica. De schokgolf veroorzaakte gebroken glas en verwondde ongeveer 1.200 mensen. Sommige wetenschappers denken dat de meteoor zo helder was dat hij de zon even heeft overtroffen.
Het incident was een nieuwe herinnering aan ruimteagentschappen over het belang van het monitoren van kleine lichamen in de ruimte die zouden kunnen poseren een bedreiging voor de aarde. Op dezelfde dag dat Chelyabinsk plaatsvond, zei het “Science, Space, and Technology Committee van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden dat het een hoorzitting zou houden om asteroïdebedreigingen voor de aarde te bespreken en hoe deze te verminderen als een aanvulling op de huidige inspanningen van NASA.
Toevallig kwam de explosie op dezelfde dag dat een asteroïde langs de aarde vloog. Het werd 2012 DA14 genoemd en passeerde binnen 17.200 mijl (27.000 kilometer) van de aarde. NASA wees er snel op dat de asteroïde in een richting reisde die tegengesteld was aan die van het kleine lichaam dat boven Chelyabinsk explodeerde.
Na Chelyabinsk richtte NASA een Planetary Defense Coordination Office op dat gegevens overneemt van het Near-Earth Object-observatieprogramma van het agentschap. De verantwoordelijkheden van het bureau omvatten het volgen en karakteriseren van potentieel gevaarlijke objecten, het communiceren van informatie over hen en ook leiding geven aan de coördinatie van een reactie van de Amerikaanse regering als er een dreiging is. (Tot dusver zijn er geen onmiddellijke bedreigingen gedetecteerd.)
Bolides en vuurballen zijn termen die worden gebruikt om uitzonderlijk heldere meteoren te beschrijven, zoals de Chelyabinsk-meteoor, die spectaculair genoeg zijn om over een zeer brede gebied, volgens NASA. Ze bereiken meestal een visuele of schijnbare magnitude van -3 of helderder. (Hoe kleiner het getal, hoe helderder het object; de schijnbare magnitude van de zon is -27.) De termen vuurbal en bolide worden door elkaar gebruikt, hoewel technisch gezien verwijst bolide naar een vuurbal die explodeert in de atmosfeer.
Zijn geschiedenis samenvoegen
In de dagen na de explosie, meteoriet jagers over de hele wereld haastten zich naar het afgelegen gebied om te proberen stukjes ruimterots te vinden (die hoog in de atmosfeer explodeerde). Slechts drie dagen na de explosie, op 18 februari 2013, meldden de eerste kwam binnen dat er stukken waren gevonden rond het Tsjebarkul-meer, 70 km ten noorden van Tsjeljabinsk. Op diezelfde locatie zagen wetenschappers een gat in het ijs waarvan ze dachten dat het terug te voeren was op de inslag van de meteoriet.
“Dit is de grootste gebeurtenis in ons leven”, steenhandelaar Michael Farmer uit Tucson , Arizona, vertelde OurAmazingPlanet, een zustersite van Space.com. Toen hij het interview gaf, bereidde Farmer zich voor om naar Rusland te vertrekken om op zoek te gaan naar stukken van de Chelyabinsk-meteoor. het ziet er naar uit dat er genoeg zullen zijn. “
Ondertussen hebben experts verschillende fragmenten en amateurvideos van de explosie bekeken. De neiging van de Russen om dashboardcameras te gebruiken, betekende dat er een schat aan videos van de meteoor was, aangezien veel cameras de explosie filmden terwijl bestuurders onderweg waren.
Ongeveer twee weken na de explosie begonnen wetenschappers de bolide vast te pinnen ” s grootte, snelheid en herkomst. De infrageluidssignatuur (laagfrequente) op het nucleaire detectienetwerk, dat wordt beheerd door de Comprehensive Nuclear-Test-Ban Treaty Organization, was de grootste die ooit werd gedetecteerd.
“De asteroïde bevond zich ongeveer 17 meter in diameter en woog ongeveer 10.000 ton, “zei Peter Brown, een natuurkunde professor aan de Western University in Ontario, Canada, in een verklaring. “Het trof de atmosfeer van de aarde met 40.000 km / u en brak uit elkaar ongeveer 12 tot 25 mijl boven het aardoppervlak. De energie van de resulterende explosie overschreed 470 kiloton TNT.”
De explosie was vastgepind als 30 tot 40 keer sterker dan de atoombom die de Verenigde Staten tijdens de Tweede Wereldoorlog op Hiroshima, Japan, lieten vallen.Tsjeljabinsk produceerde echter niet zoveel explosie als de Tunguska-meteoor, een ander object dat in 1908 boven Siberië explodeerde. De Tunguska-explosie maakte een bos van 2137 vierkante kilometer plat. Hoewel het een kleinere explosie was, bleef het stof van de inslag in Tsjeljabinsk maandenlang in de atmosfeer.
In oktober 2013 haalden wetenschappers een stuk bolide ter grootte van een koffietafel uit het meer waarin het neerstortte. Sommige stukjes in de meteoriet zijn gevormd in de eerste 4 miljoen jaar van de geschiedenis van het zonnestelsel, zei David Kring van het Lunar and Planetary Institute in Houston in december 2013 tijdens de jaarlijkse bijeenkomst van de American Geophysical Union.
In de komende 10 miljoen jaar combineerden grote rotsblokken (samen met wat stof) zich tot een asteroïde van ongeveer 100 km breed, zei Kring. Dit ouderlichaam onderging een grote impact met een ander ruimtevoorwerp ongeveer 125 miljoen jaar nadat het zonnestelsel was gevormd, met meer aanvallen tijdens de periode van late zware bombardementen – een tijd van frequente aanvallen met kleine lichamen die plaatsvonden tussen 3,8 miljard en 4,3 miljard jaar geleden. Twee andere effecten zijn opgetreden in de afgelopen 500 miljoen jaar. Dichter bij de gebeurtenis in Chelyabinsk ondervond het moederlichaam nog een andere impact en werd het ook uit de belangrijkste asteroïdengordel geduwd in een baan die de aarde kruiste.
Aanvankelijk werd gedacht dat de Chelyabinsk-bolide deel uitmaakte van uit 1999 NC43, een asteroïde die 2 km breed is, maar de baan en de minerale samenstelling tussen de twee lichamen bleken anders te zijn. In april 2015 suggereerde een onderzoek in de Monthly Notices of the Royal Astronomical Society dat Chelyabinsk deel uitmaakte van asteroïde 2014 UR116.
Asteroïde-neerslag
In februari 2014, een jaar na de inslag , zeiden verschillende wetenschappers dat het gevaar van kleine asteroïden nu het belangrijkste was in de hoofden van veel overheidsfunctionarissen, vooral omdat het de eerste asteroïde-gerelateerde ramp was die op aarde werd gezien. Ambtenaren van de Federal Emergency Management Agency woonden een planetaire defensieconferentie bij – een primeur voor een bijeenkomst die altijd werd gedomineerd door wetenschappers – en de regering-Obama vroeg het Congres om $ 40 miljoen aan fondsen voor het zoeken naar asteroïden voor NASA, wat het dubbele was van wat het bureau daarvoor had. NASA lanceerde ook een Grand Challenge om input te krijgen van het publiek , de industrie en de academische wereld over beschermingsmethoden voor asteroïden.
Een paar objecten van Tsjeljabinsk-formaat zijn in de jaren sinds de explosie onschadelijk langs de aarde gevlogen, zoals QA2 2016, die binnen 80.000 km van onze planeet op 28 augustus 2016. Voor perspectief, de moo n draait rond de aarde op een gemiddelde afstand van 239.000 mijl (384.600 km). De asteroïde werd pas kort voor zijn scheervlucht ontdekt.
NASA is al decennia op zoek naar potentieel gevaarlijke objecten; de drempel voor detectie is echter gekoppeld aan een maat die veel groter is dan de bolide van Chelyabinsk. In 2005 vroeg het Congres de NASA bijvoorbeeld 90 procent van de bijna-aardse objecten te vinden die meer dan 140 m groot zijn. in diameter. Vanaf 2018 is het waarschijnlijk dat ongeveer driekwart van de 25.000 potentieel gevaarlijke asteroïden nog wachten om gevonden te worden.
De detectie van asteroïden zal waarschijnlijk aanzienlijk worden verbeterd met de voltooiing van de grote synoptische enquête Telescope (LSST) in Chili, die de lucht zal scannen op inkomende bedreigingen. LSST zal naar verwachting in de jaren 2020 beginnen met werken en volgens de LSST-website nog minstens een decennium blijven werken.
Verschillende ruimteagentschappen kijken ook naar asteroïden en kometen van dichtbij om beter te leren over hoe de zon s energie beïnvloedt hun banen in de ruimte. Een voorbeeld is de OSIRIS-REx (Origins, Spectral Interpretation, Resource Identification, Security-Regolith Explorer) NASA-missie, die eind 2018 asteroïde Bennu bereikte. Bennu wordt beschouwd als een potentieel gevaarlijk object, en met het ruimtevaartuig catalogiseren astronomen zorgvuldig zijn baanbaan om zijn bewegingen beter te kunnen volgen.
Het ruimtevaartuig pikt ook een monster van Bennu op om terug te keren naar de aarde en voegt het toe aan een kleine catalogus met monsters van andere missies Het kennen van de samenstelling van een asteroïde kan wetenschappers helpen bij het bedenken van mogelijke afbuigtechnieken, mocht dit ooit een bedreiging vormen. Tegelijkertijd voert Japan ook een asteroïde-bemonsteringsmissie uit bij asteroïde Ryugu genaamd Hayabusa2.
Verder lezen:
- Een artikel van EarthScope.org over hoe Chelyabinsk-meteoor de Transportable Array verlichtte.
- Informatie en afbeeldingen van Chelyabinsk-meteorietstukken van The Meteorological Society.
- Specifieke gegevens over de Chelyabinsk-meteoriet van Mindat.org.