Bezoars hadden waarde omdat men geloofde dat ze de kracht hadden van een universeel tegengif tegen elk gif. Volgens de traditie zou een drinkglas met een bezoar elk gif dat erin wordt gegoten neutraliseren. Het woord bezoar komt van het Perzische pād-zahr (پادزهر), wat letterlijk tegengif betekent.
De Andalusische arts Ibn Zuhr (overleden 1161), in het Westen bekend als Avenzoar, wordt gedacht om de vroegste beschrijving van bezoarstenen als medicinale items te hebben gemaakt. Uitgebreide verwijzing naar bezoars komt ook voor in de Picatrix, die mogelijk eerder is ontstaan.
In 1567 beschreef de Franse chirurg Ambroise Paré een experiment om de eigenschappen van de bezoarsteen te testen. Destijds werd aangenomen dat de bezoarsteen de effecten van elk gif kon genezen, maar Paré geloofde dat dit onmogelijk was. Het gebeurde dat een kok aan het hof van King werd betrapt op het stelen van fijn zilveren bestek en ter dood werd veroordeeld door op te hangen. De kok stemde ermee in om in plaats daarvan te worden vergiftigd. Ambroise Paré gebruikte vervolgens de bezoarsteen tevergeefs, aangezien de kok in doodsangst stierf zeven uur na het nemen van gif. Paré had bewezen dat de bezoarsteen niet alle gifstoffen kon genezen, in tegenstelling tot wat toen vaak werd gedacht.
Moderne onderzoeken van de eigenschappen van bezoars door Gustaf Arrhenius en Andrew A. Benson van de Scripps Institution of Oceanography hebben aangetoond dat ze het gif kunnen verwijderen wanneer ze worden ondergedompeld in een arseenoplossing. De giftige verbindingen in arseen zijn arsenaat en arseniet. Elk wordt op een andere, maar effectieve manier bewerkt door bezoarstenen. Arsenaat wordt verwijderd door te worden uitgewisseld voor fosfaat in het mineraal brushiet, een kristallijne structuur die in de stenen wordt aangetroffen. Arseniet blijkt zich te binden aan zwavelverbindingen in de proteïne van gedegradeerd haar, wat een sleutelcomponent is in bezoars.
Een beroemde geval in de common law van Engeland (Chandelor v Lopus, 79 Eng Rep.3, Cro. Jac. 4, Eng. Ct. Exch. 1603) kondigde de regel van caveat emptor aan (“let de koper op zijn hoede”) als de goederen die ze hebben gekocht in feite niet echt en effectief zijn. De zaak betrof een koper die een aanklacht had ingediend voor de terugbetaling van de aankoopprijs van een vermeend frauduleuze bezoar. (Het wetsrapport bespreekt niet hoe de eiser ontdekte dat de bezoar niet werkte.)
Bezoars waren belangrijke objecten in rariteitenkabinetten en natuurhistorische collecties, vooral voor hun gebruik in de vroegmoderne apotheek en de studie van de diergezondheid.
In de Merck Manual of Diagnosis and Therapy wordt opgemerkt dat de consumptie van ongerijpte dadelpruimen epidemieën van intestinale bezoars veroorzaakt, en dat tot 90% van de bezoars ontstaat door het eten van te veel van de fruit moet worden verwijderd.
Een beoordeling uit 2013 van drie databases identificeerde 24 publicaties met 46 patiënten die werden behandeld met Coca-Cola voor fytobezoars. De cola werd toegediend in doses van 500 ml tot maximaal 3000 ml gedurende 24 uur, oraal of door maagspoeling. In totaal was 91,3% van de patiënten volledig hersteld na behandeling met Coca-Cola: 50% na een enkele behandeling, bij anderen was de cola plus endoscopische verwijdering vereist. Artsen namen in vier gevallen hun toevlucht tot chirurgische verwijdering.