Wat is de betalingsbalans (BOP)?
De betalingsbalans (BOP) is een overzicht van alle transacties tussen entiteiten in het ene land en de rest van de wereld gedurende een bepaalde periode, zoals een kwartaal of een jaar.
De betalingsbalans
Key Takeaways
- De betalingsbalans omvat zowel de lopende rekening als de kapitaalrekening .
- De lopende rekening omvat de nettohandel van een land in goederen en diensten, de nettowinst op grensoverschrijdende investeringen en de nettoverboekingen.
- De kapitaalrekening bestaat uit de transacties van een land in financiële instrumenten en reserves van de centrale bank.
- De som van alle transacties die in de betalingsbalans worden geregistreerd, moet nul zijn; wisselkoersschommelingen en verschillen in boekhoudkundige praktijken kunnen dit in de praktijk echter belemmeren.
Inzicht in de betalingsbalans (BOP)
De betalingsbalans (BOP), ook bekend als de internationale betalingsbalans, geeft een overzicht van alle transacties die de individuen, bedrijven en overheidsinstanties van een land voltooien met individuen, bedrijven en overheidsinstanties buiten het land. Deze transacties bestaan uit de invoer en uitvoer van goederen, diensten en kapitaal, evenals overboekingen, zoals buitenlandse hulp en overmakingen.
De betalingsbalans en het netto internationale investeringspositie vormen samen haar internationale rekeningen.
De betalingsbalans verdeelt transacties in twee rekeningen: de lopende rekening en de kapitaalrekening. Soms wordt de kapitaalrekening de financiële rekening genoemd, met een afzonderlijke, meestal zeer kleine, kapitaalrekening die afzonderlijk wordt vermeld. De lopende rekening omvat transacties in goederen, diensten, inkomsten uit investeringen en inkomensoverdrachten. De kapitaalrekening, ruim gedefinieerd, omvat transacties in financiële instrumenten en reserves van centrale banken. Nauw gedefinieerd omvat het alleen transacties in financiële instrumenten. De lopende rekening wordt meegenomen in de berekeningen van de nationale output, de kapitaalrekening niet.
De som van alle transacties die in de betalingsbalans worden geregistreerd, moet nul zijn, zolang de kapitaalrekening maar ruim wordt gedefinieerd. De reden is dat elk krediet dat op de lopende rekening verschijnt, een overeenkomstige debet op de kapitaalrekening heeft, en vice versa. Als een land een item exporteert (een transactie op de lopende rekening), importeert het in feite buitenlands kapitaal wanneer voor dat item wordt betaald (een transactie op de kapitaalrekening).
Als een land niet kan financieren haar invoer via de uitvoer van kapitaal, moet ze dat doen door haar reserves af te bouwen. Deze situatie wordt vaak een betalingsbalanstekort genoemd, waarbij gebruik wordt gemaakt van de enge definitie van de kapitaalrekening die de reserves van de centrale bank uitsluit. In werkelijkheid moet de breed gedefinieerde betalingsbalans echter per definitie nul zijn. In de praktijk ontstaan statistische discrepanties doordat het moeilijk is om elke transactie tussen een economie en de rest van de wereld nauwkeurig te tellen, inclusief discrepanties die worden veroorzaakt door omrekening van vreemde valuta.
Economisch beleid en betalingsbalans
Betalingsbalans- en internationale investeringspositie-gegevens zijn van cruciaal belang bij het formuleren van nationaal en internationaal economisch beleid. Bepaalde aspecten van de betalingsbalansgegevens, zoals betalingsonevenwichtigheden en buitenlandse directe investeringen, zijn belangrijke kwesties die de beleidsmakers van een land proberen aan te pakken.
Economisch beleid is vaak gericht op specifieke doelstellingen die op hun beurt van invloed zijn op de betalingsbalans. Het ene land kan bijvoorbeeld beleid voeren dat specifiek is ontworpen om buitenlandse investeringen in een bepaalde sector aan te trekken, terwijl een ander land zou kunnen proberen zijn valuta op een kunstmatig laag niveau te houden om exporteert en bouwt zijn valutareserves op. De impact van dit beleid wordt uiteindelijk weergegeven in de betalingsbalansgegevens.
Onevenwichtigheden tussen landen
Terwijl een natie “De betalingsbalans stelt noodzakelijkerwijs de lopende rekening en de kapitaalrekening op nul, onevenwichtigheden kunnen en zullen verschijnen tussen de lopende rekeningen van verschillende landen”. Volgens de Wereldbank hadden de VS in 2019 het grootste tekort op de lopende rekening ter wereld, namelijk $ 498 miljard. Duitsland had met $ 275 miljard het grootste overschot ter wereld.
Dergelijke onevenwichtigheden kunnen spanningen tussen landen veroorzaken Donald Trump voerde in 2016 campagne om de handelstekorten van de VS, met name Mexico en China, terug te draaien.The Economist voerde in 2017 aan dat het Duitse overschot een onredelijke druk legt op het mondiale handelssysteem, aangezien om dergelijke overschotten te compenseren en voldoende totale vraag te behouden om mensen aan het werk te houden, de rest van de wereld moet lenen en uitgeven met gelijke overgave. . “
Geschiedenis van de betalingsbalans (BOP)
Vóór de 19e eeuw werden internationale transacties in goud uitgedrukt, waardoor landen weinig flexibiliteit hadden handelstekorten. De groei was laag, dus het stimuleren van een handelsoverschot was de belangrijkste methode om de financiële positie van een land te versterken. Nationale economieën waren echter niet goed met elkaar geïntegreerd, zodat ernstige handelsonevenwichtigheden zelden crises veroorzaakten. De industriële revolutie deed de internationale economische integratie toenemen en betalingsbalanscrises kwamen steeds vaker voor.
De Grote Depressie leidde ertoe dat landen de goudstandaard verlieten en hun valutas competitief devalueerden, maar het Bretton Woods-systeem dat heerste van het einde van de Tweede Wereldoorlog tot de jaren zeventig introduceerde een in goud converteerbare dollar met vaste wisselkoersen voor andere valutas. Naarmate de Amerikaanse geldhoeveelheid toenam en het handelstekort verdiept, werd de regering niet in staat de dollarreserves van buitenlandse centrale banken voor goud volledig in te lossen, en het systeem werd verlaten.
Sinds de Nixon-schok – zoals het einde van de inwisselbaarheid van de dollar in goud bekend is – hebben valutas vrij rondgedreven, wat betekent dat dat land een Het tekort kan zijn valuta kunstmatig onderdrukken – bijvoorbeeld door buitenlandse reserves op te potten – waardoor zijn producten aantrekkelijker worden en de export toeneemt. Als gevolg van de toegenomen mobiliteit van kapitaal over de grenzen heen treden soms betalingsbalanscrises op, die leiden tot scherpe devaluaties van valuta, zoals de O nes die in 1998 in Zuidoost-Aziatische landen toesloeg.
Tijdens de Grote Recessie begonnen verschillende landen met een concurrerende devaluatie van hun valuta om te proberen hun export te stimuleren. Alle grote centrale banken ter wereld reageerden destijds op de financiële crisis door een dramatisch expansief monetair beleid te voeren. Dit leidde ertoe dat de valutas van andere landen, vooral in opkomende markten, in waarde stegen ten opzichte van de Amerikaanse dollar en andere belangrijke valutas. Veel van die landen reageerden door de teugels van hun eigen monetaire beleid verder los te laten om hun export te ondersteunen, vooral degenen wier export onder druk stond door de stagnerende wereldwijde vraag tijdens de Grote Recessie.