Wat is een automatische stabilisator?
Automatische stabilisatoren zijn een soort fiscaal beleid dat is ontworpen om schommelingen in de economische activiteit van een land te compenseren door middel van hun normale werking zonder aanvullende, tijdige toestemming van de overheid of beleidsmakers.
De bekendste automatische stabilisatoren zijn progressief gegradueerde vennootschaps- en inkomstenbelastingen, en overdrachtssystemen zoals werkloosheidsverzekering en sociale zekerheid. Automatische stabilisatoren worden zo genoemd omdat ze de economische cycli stabiliseren en automatisch worden geactiveerd zonder aanvullende overheidsmaatregelen. .
Belangrijkste afhaalrestaurants
- Automatische stabilisatoren zijn doorlopend overheidsbeleid dat automatisch belastingtarieven aanpast en betalingen overmaakt op een manier die bedoeld is om inkomens, consumptie en bedrijfsuitgaven gedurende de bedrijfscyclus te stabiliseren.
- Automatische stabilisatoren zijn een soort fiscaal beleid dat de voorkeur geniet van de keynesiaanse economie als een instrument om economische inzinkingen en rec essions.
- In het geval van acute of aanhoudende economische neergang ondersteunen regeringen vaak automatische stabilisatoren met een eenmalig of tijdelijk stimuleringsbeleid om te proberen de economie een vliegende start te geven.
Wat zijn automatische stabilisatoren?
Inzicht in automatische stabilisatoren
Automatische stabilisatoren zijn in de eerste plaats bedoeld om negatieve economische schokken of recessies op te vangen, maar ze kunnen ook bedoeld om een groeiende economie “af te koelen” of om inflatie tegen te gaan. Door hun normale werking nemen deze beleidsmaatregelen meer geld uit de economie als belastingen in perioden van snelle groei en hogere inkomens. Ze stoppen meer geld in de economie in de vorm van overheidsuitgaven of belastingteruggave wanneer de economische activiteit vertraagt of de inkomsten dalen. Dit heeft tot doel de economie op te vangen tegen veranderingen in de conjunctuurcyclus.
Automatische stabilisatoren kunnen het gebruik van een progressieve belastingstructuur omvatten waarbij het deel van het inkomen dat aan belastingen wordt ontvangen hoger is wanneer de inkomens hoog zijn. Het bedrag daalt dan wanneer de inkomens dalen als gevolg van een recessie, banenverlies of falende investeringen. Als een individuele belastingbetaler bijvoorbeeld een hoger loon verdient, kan zijn aanvullende inkomen worden onderworpen aan hogere belastingtarieven op basis van de huidige gelaagde structuur. Als de lonen dalen, blijft het individu in de lagere belastingniveaus, zoals bepaald door zijn verdiende inkomen.
Evenzo dalen de uitkeringen van werkloosheidsverzekeringen wanneer de economie zich in een expansiefase bevindt, aangezien er zijn minder werklozen die claims indienen. De werkloosheidsuitkeringen stijgen wanneer de economie vastzit in een recessie en de werkloosheid hoog is. Wanneer een persoon werkloos wordt op een manier die hem in aanmerking komt voor een werkloosheidsverzekering, hoeft hij alleen een aanvraag in te dienen om de uitkering aan te vragen. Het bedrag van de geboden uitkering wordt bepaald door verschillende nationale en nationale voorschriften en normen, waardoor er geen tussenkomst van grotere overheidsinstanties vereist is, behalve de verwerking van aanvragen.
Automatische stabilisatoren en fiscaal beleid
Wanneer een economie zich in een recessie bevindt, kunnen automatische stabilisatoren per definitie resulteren in hogere begrotingstekorten. Dit aspect van fiscaal beleid is een instrument van de keynesiaanse economie dat overheidsuitgaven en belastingen gebruikt om de totale vraag in de economie tijdens economische neergang te ondersteunen.
Door minder geld uit particuliere bedrijven te halen en huishoudens in belastingen en door hen meer te geven in de vorm van betalingen en belastingteruggaven, wordt het fiscaal beleid verondersteld hen aan te moedigen hun consumptie- en investeringsuitgaven te verhogen of in ieder geval niet te verminderen. In dit geval is het doel van fiscaal beleid om te helpen voorkomen dat een economische tegenslag zich verdiept.
Voorbeelden uit de praktijk van automatische stabilisatoren
Automatische stabilisatoren kunnen kan ook worden gebruikt in combinatie met andere vormen van fiscaal beleid waarvoor mogelijk specifieke wettelijke toestemming vereist is. Voorbeelden hiervan zijn eenmalige belastingverlagingen of -teruggaven, overheidsinvesteringen of directe betalingen van overheidssubsidies aan bedrijven of huishoudens.
Enkele voorbeelden hiervan in de Verenigde Staten waren de Eenmalige belastingverlagingen uit 2008 onder de Economic Stimulus Act en de $ 831 miljard aan federale directe subsidies, belastingvoordelen en infrastructuuruitgaven onder de American Reinvestment and Recovery Act 2009.
In 2020 werd de Coronavirus Aid, Relief, and Economic Security (CARES) Act het grootste stimuleringspakket in de geschiedenis van de VS. Het verschafte meer dan $ 2 biljoen aan overheidssteun in de vorm van uitgebreide werkloosheidsuitkeringen, rechtstreekse betalingen aan gezinnen en volwassenen, leningen en subsidies aan kleine bedrijven, leningen aan het Amerikaanse bedrijfsleven en miljarden dollars aan nationale en lokale overheden.
Speciale overwegingen
Aangezien ze vrijwel onmiddellijk reageren op veranderingen in inkomen en werkloosheid, zijn automatische stabilisatoren bedoeld als eerste verdedigingslinie milde negatieve economische trends rond. Regeringen wenden zich echter vaak tot andere soorten grotere fiscale beleidsprogrammas om ernstigere of blijvende recessies aan te pakken of om zich te richten op specifieke regios, industrieën of politiek begunstigde groepen in de samenleving voor extra-economische noodhulp.