Mars is een constant punt van discussie voor ruimteonderzoekers over de hele wereld. We hebben er tientallen ruimtevaartuigen naartoe gestuurd om het te bestuderen. Sommigen willen er astronauten op landen. De planeet is gewoon ver weg om die droom moeilijk te maken, maar net dichtbij genoeg om onze verbeelding te prikkelen. Dus wat zijn enkele van de belangrijkste dingen die je over de Rode Planeet moet leren?
1. Mars had water in het oude verleden:
We debatteren al eeuwen over de vraag of Mars had leven of niet. In feite interpreteerde de astronoom Percival Lowell waarnemingen van “canali” – het Italiaanse woord voor kanalen – op de planeet verkeerd als bewijs van door buitenaardse wezens gemaakte kanalen. Het bleek dat Lowells waarnemingen werden gehinderd door slechte telescoopoptica van zijn tijd, en de kanalen die hij saw waren optische illusies. Dat gezegd hebbende, hebben verschillende ruimtevaartuigen andere tekenen van oude waterkanalen gezien – kanalen gegroefd in het terrein en rotsen die zich alleen hadden kunnen vormen in de aanwezigheid van water.
Mars Has Frozen Water Vandaag:
We zijn erg geïnteresseerd in de kwestie van water omdat het bewoonbaarheid impliceert; simpel gezegd, leven zoals we het kennen is waarschijnlijker met water daar. In feite is het mandaat van de Curiosity Rover op Mars op dit moment is het zoeken naar bewoonbare omgevingen (in het verleden of heden). Mars heeft een dunne atmosfeer die niet toestaat dat water in grote hoeveelheden aan het oppervlak stroomt of blijft, maar we weten zeker dat er ijs aan de polen is – en mogelijk ijzige locaties elders op de planeet. De vraag is of het ijs in de zomer voldoende water kan smelten om microben te ondersteunen.
Mars had een dikkere atmosfeer:
Om water in het verleden te laten stromen, heeft de Rode Planeet meer atmosfeer nodig. Er moet dus iets zijn veranderd in de afgelopen paar miljard jaar. Wat? Aangenomen wordt dat de energie van de zon die de atmosfeer raakt, de lichtere vormen van waterstof van bovenaf moet hebben “gestript”, waardoor de moleculen in de ruimte zijn verstrooid. Over lange perioden zou dit de hoeveelheid atmosfeer in de buurt van Mars verminderen. nader onderzocht met NASAs Mars Atmosphere and Volatile EvolutioN (MAVEN) ruimtevaartuig.
Mars heeft een aantal extreme hoogte- en dieptepunten op het terrein:
De zwaartekracht van Mars is slechts 37% van wat je op aarde zou vinden, waardoor vulkanen groter kunnen zijn zonder in te storten.Daarom hebben we Olympus Mons, de hoogste vulkaan die we kennen op een planeet in het zonnestelsel. Hij is 25 kilometer hoog en heeft een diameter is volgens NASA ongeveer hetzelfde als de staat Arizona. Maar Mars heeft ook een diepe en brede kloof die bekend staat als Valles Marineris, naar het ruimtevaartuig (Mariner 9) dat het ontdekte. In sommige delen is de kloof 4 mijl (7 kilometers) diep. Volgens NASA is de vallei zo breed als de Verenigde Staten en ongeveer 20% van de diameter van de Rode Planeet.
Mars heeft twee manen – en een ervan is gedoemd:
De planeet heeft twee asteroïde-achtige manen genaamd Phobos en Deimos. Omdat ze composities hebben die lijken op asteroïden die elders in het zonnestelsel worden gevonden, geloven de meeste wetenschappers volgens NASA dat de zwaartekracht van de Rode Planeet de manen lang geleden heeft weggerukt en ze in een baan heeft gedwongen. Maar in het leven van het zonnestelsel heeft Phobos een vrij korte levensduur. Over ongeveer 30 miljoen tot 50 miljoen jaar zal Phobos tegen het oppervlak van Mars botsen of uit elkaar scheuren omdat de getijdekracht van de planeet te veel zal blijken om te weerstaan.
Wij Zijn er stukjes Mars op aarde:
Herinner je je de lage zwaartekracht op Mars waar we het over hadden? In het verleden is de planeet, net als de aarde, getroffen door grote asteroïden. Het meeste puin viel terug op de planeet, maar een deel ervan werd de ruimte in geworpen. Dat leidde tot een ongelooflijke reis waarbij het puin door het zonnestelsel bewoog en in sommige gevallen op aarde landde. De technische naam voor deze meteorieten wordt SNC genoemd (Shergottites, Nakhlites, Chassignites – soorten geologische samenstelling). Gassen die in sommige van deze meteorieten vastzitten, zijn praktisch identiek aan de gassen die NASAs Viking-landers in de jaren zeventig en tachtig bemonsterden op de rode planeet.
Mars zou een onbeschermde astronaut snel doden:
Er zijn veel vervelende scenarios voor iemand die hun helm. Ten eerste is Mars meestal behoorlijk koud; de gemiddelde temperatuur is -50 graden Fahrenheit (-45 graden Celsius) op de middelste breedtegraden. Ten tweede heeft het praktisch geen atmosfeer. De luchtdruk op Mars is slechts 1% van wat we (gemiddeld) op het aardoppervlak hebben. En ten derde, zelfs als het atmosfeer had, is de samenstelling niet compatibel met de stikstof-zuurstofmix die mensen nodig hebben. Concreet heeft Mars ongeveer 95% kooldioxide, 3% stikstof, 1,6% argon en een paar andere elementen in zijn atmosfeer.
In het vroege ruimtetijdperk dachten we dat Mars als de maan was:
De vroege NASA-sondes die langs de Rode Planeet vlogen, lieten allemaal toevallig plekken op de planeten zien die kraters hadden. Dit leidde ertoe dat sommige wetenschappers (ten onrechte) dachten dat Mars een omgeving heeft die lijkt op de maan: kraters en praktisch onveranderlijk. Dit veranderde allemaal toen Mariner 9 in november 1971 naar de planeet kwam voor een orbitale missie en ontdekte dat de planeet overspoeld werd door een wereldwijde stofstorm. Wat meer is, vreemde kenmerken staken boven het stof uit – kenmerken die slapende vulkanen bleken te zijn. En zoals eerder vermeld, vond Mariner 9 de uitgestrekte Valles Marineris. Het veranderde onze kijk op de planeet voor altijd.
Mars heeft methaan in zijn atmosfeer:
Methaan kan worden geïnterpreteerd als een teken van biologische activiteit – microben zenden het uit – of zelfs van geologische activiteit. En actieve planeten, zo wordt aangenomen, hebben meer kans op leven. Dus de kwestie van methaan op Mars is er een die wetenschappers proberen te achterhalen. De consensus? Er is geen consensus. Telescopische waarnemingen hebben in de loop der jaren enorm verschillende metingen gehad en er zijn maar weinig ruimtevaartuigen ontworpen om het element in detail te onderzoeken. De Curiosity-rover heeft tienvoudige pieken in methaan in zijn gebied gedetecteerd, maar we weten niet waar het vandaan kwam en waarom de fluctuaties plaatsvinden.
Mars is een populaire bestemming voor ruimtevaartuigen:
Er zijn zoveel ruimtevaartuigen geweest die een missie op Mars hebben geprobeerd, dat het moeilijk is om in een kort artikel opmerkelijke te kiezen. NASAs Vikingen waren de eerste landers in 1976; in feite is NASA het enige agentschap dat tot nu toe op de planeet is geland. Enkele van zijn andere missies zijn Pathfinder-Sojourner (de eerste lander-rover-combinatie) in 1997, de Mars Exploration Rovers Spirit and Opportunity in 2004 en de Curiosity-rover uit 2012. En dan wordt er niet eens gesproken over de vloot van orbiters die bracht Mars door de jaren heen in kaart vanuit de Sovjet-Unie, NASA, de European Space Agency en India. En er zullen de komende tien jaar nog veel meer ruimtevaartuigen komen.